Του Θάνου Σαρρή
«Στον κόσμο μας σήμερα, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο καταδικάζει οτιδήποτε άχρηστο, και είναι άχρηστο οτιδήποτε δεν αποφέρει κέρδος. Κανείς δεν κερδίζει από αυτή την τρέλα που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί, να παίζει δηλαδή όπως παίζει ένα πιτσιρίκι με το τόπι του ή μια γάτα με ένα κουβάρι μαλλί. Mπαλαρίνα που χορεύει πετώντας στον αέρα ένα ελαφρύ μπαλόνι, μάλλινο κουβάρι που κυλά αβίαστα: να παίζει χωρίς να ξέρει καν ότι παίζει, χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο και χωρίς διαιτητή».
Έννοιες όπως αυτή της νίκης και της επιτυχίας συχνά διαφοροποιούνται από άνθρωπο σε άνθρωπο. Με καθαρά αγωνιστικούς όρους, για τη Λιντς του Μπιέλσα επιτυχία είναι η άνοδος, η οποία απαιτεί νίκες, βαθμούς. Ο ίδιος ο «τρελός» όμως φρόντισε με… γκαλεανική προσέγγιση να δώσει μια διαφορετική ερμηνεία, αφήνοντας τους παίκτες της Βίλα να σκοράρουν απέναντι στην ομάδα του για λόγους fair play. Να πάρει μια μικρή νίκη κόντρα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, να ξεφύγει από τα στεγανά του και να επαναφέρει αυτή ακριβώς την τρέλα, που κάνει τον άντρα να γίνεται για λίγο παιδί. Πόσο μακρινή φαντάζει η πράξη του
Οι πιο σύγχρονοι έχουν στο μυαλό τους την εικόνα της Λιντς του Ντέιβιντ Ο’Λίρι, την τελευταία επιτυχημένη εκδοχή των Whites. Οι παλαιότεροι όμως, που μεγάλωσαν με την Λιντς του Ντον Ρέβι, του ορκισμένου αντίπαλου του Μπράιαν Κλαφ, είχαν ταυτίσει το κλαμπ με μια «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» προσέγγιση. Dirty Leeds, ήταν το παρατσούκλι της και έμεινε τα χρόνια που ακολούθησαν. Ένας προπονητής, ένας τρόπος παιχνιδιού, μια κουλτούρα που καλλιεργείται αγωνιστικά συχνά στιγματίζουν έναν σύλλογο, αποτελούν κομμάτι της ιστορίας του.
Ο Μπίελσα είχε από την πρώτη στιγμή στόχο να βάλει τη δική του σφραγίδα στη Λιντς. Σε όλη την κοινωνία της. Η επιθετικογενής τακτική του χαρακτηρίστηκε κάποιες στιγμές αφελής. Δεν τον ένοιαζε. Το θέμα δεν είναι να έρθει απλά η νίκη, αλλά να επιτευχθεί και με τον σωστό τρόπο. Σκεφτείτε κάποιες από τις πράξεις του αυτούς τους μήνες. Το ότι έβαλε τους παίκτες να μαζέψουν σκουπίδια για τρεις ώρες, προκειμένου να εκτιμήσουν τη σκληρή δουλειά εκείνων που θυσιάζουν χρήμα και χρόνο για να τους δουν, είναι μια πολύ χαρακτηριστική. Ο τρόπος που κάνει όλους τους εργαζομένους του συλλόγου να αισθάνονται μέρος του πρότζεκτ, η μέθοδος που θέλει τους ποδοσφαιριστές να κατανοούν τα σύνθετα σχέδια και να γίνονται μέρος της φιλοσοφίας του. Τα μικρά καθημερινά στις προπονήσεις και στις κοινές παρουσίες με τους παίκτες.
Ο Χιλιανός κοινωνιολόγος Εουγκένιο Τιρόνι μέσα σε λίγα λόγια κατάφερε να περιγράψει τον Μπιέλσα, μελετώντας τις σχέσεις του με τους παίκτες και με τον κόσμο: «Είναι σημείο αναφοράς και πρότυπο για τα παιδιά επειδή παίρνει αποτελέσματα με την πειθαρχία, την αυστηρότητα αλλά πρωτίστως με τον ενθουσιασμό. Είναι σαν πρωταγωνιστής σε νουβέλα, κάποιος που βλέπει τον κόσμο από την οπτική πλευρά του παιχνιδιού και ζει με την ψύχωση να πετύχει την τελειότητα».
The most controversial goal of the season, bar NONE! ?
Leeds United score whilst Aston Villa’s Jonathan Kodjia is down injured ?
A mass brawl kicks off! ?
Anwar El Ghazi gets sent off ? pic.twitter.com/BHbLhr2uGb— Soccer AM (@SoccerAM) 28 Απριλίου 2019
Προφανώς, μέρος της τελειότητας είναι η άνοδος στην Premier League. Στον Μαρσέλο δεν αρκεί το αποτέλεσμα, η ψύχωση αφορά όλο το ταξίδι. Πρέπει να έρθει με τον σωστό τρόπο. Ακόμα κι αν πρόκειται για ματς με αντίπαλο για την άνοδο, ακόμα κι αν κρίνει την άνοδο αυτή καθεαυτή. Στον κόσμο του Μπιέλσα δεν έχει σημασία. Το fair play είναι βασικό συστατικό του παιχνιδιού, ανεξάρτητα με τις συνθήκες, το διακύβευμα, το αποτέλεσμα. Προφανώς δεν συμφωνούν όλοι. Ο Γιάνσον, για παράδειγμα. Ή ένας σχολιαστής του gazzetta.gr που δηλώνει οπαδός των «λευκών». Σίγουρα κάποιοι από την κερκίδα, αν και ο μέσος όρος των 34.033 θεατών ανά ματς αποδεικνύουν ότι ο Αργεντινός έχει κάνει ολόκληρη την πόλη να χορεύει στον ρυθμό του. Η Λιντς βρίσκεται πίσω μόνο από την Άστον Βίλα στα εισιτήρια, με πολύ μικρή διαφορά.
Την Κυριακή του ορθόδοξου Πάσχα όλος ο κόσμος έγινε και λίγο Λιντς. Όχι Λιντς του Ο’Λίρι, ούτε του του Ρέβι. Έγινε Λιντς του Μπιέλσα. Το μερίδιο της συμπάθειας που κέρδισε, οφείλεται απόλυτα στον προπονητή, που έχτισε λίγη από την παράδοσή, έγραψε μια μικρή ιστορία στο βιβλίο της. Ίσως τελικά να μην ανέβει, καθώς τα πλέι οφ της Championship είναι μια πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία. Ίσως κάποιοι να τον θυμούνται ως αποτυχημένο, ή κατεργάρη επειδή παρακολουθούσε προπονήσεις των αντιπάλων (όσοι δεν το είχαν κάνει, ας διαβάσουν την συνέντευξη Τύπου του γι’ αυτό).
Ο Μπιέλσα όμως επέλεξε απέναντι στην Άστον Βίλα να κάνει κάτι που «δεν αποφέρει κέρδος», βάζοντας το ίδιο το παιχνίδι και την ηθική του πάνω από το προσωπικό όφελος. Με κίνδυνο της καριέρας του, της αγωνιστικής και οικονομικής επιτυχίας. Κι αυτό μίλησε στις καρδιές του κόσμου που έχει κουραστεί από τα καλούπια και είδε επιτέλους ένα τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο. Χωρίς σκοπό, χωρίς χρονόμετρο, χωρίς διαιτητή…
