Η έννοια τόσο του κορυφαίου προπονητή όσο και του κορυφαίου ποδοσφαιριστή στο άθλημα, είναι “συγχυσμένη”, μπερδεμένη, πολύ δύσκολο στο να οριστεί, καθώς επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Πως ορίζεται τέλος πάντων ο greatest off all time? Με κριτήριο τους τίτλους? Με το κριτήριο της επιρροής στους υπόλοιπους? Με γνώμονα το θέαμα? Με γνώμονα την τεράστια επιτυχία που είναι αντιστρόφως ανάλογη με εκείνα που έχεις στα χέρια σου?
Σίγουρα μια ασφαλής απάντηση είναι σχεδόν αδύνατο να δοθεί, ωστόσο η πλειοψηφία του κόσμου μπορεί να αντιληφθεί ποιος προπονητής είναι εκείνος που αξίζει να ανήκει στην ελίτ, στο “χρυσό ράφι” του παγκόσμιου ποδοσφαίρου κι ας υπάρχει μέσα στο DNA του μέσου φίλαθλου η τάση να παθαίνει με ευκολία … αμνησία. Όταν είσαι επαγγελματίας προπονητής τις περισσότερες φορές δε σε θυμούνται για τα 9 καλά, αλλά για το 1 “στραβό” σου… Ο άνθρωπος που το έχει βιώσει πιο πολύ απ όλους μέσα στο “μεδούλι” του, είναι ο Πεπ Γκουαρντιόλα. Δεν είναι υπερβολή να παραδεχθούμε πως ο τεχνικός των “πολιτών” έχει καταφέρει να διχάσει όσο κανείς άλλος το ποδοσφαιρικό κοινό στα 2!
Ιδιοφυΐα, δάσκαλος, μαέστρος, καινοτόμος είναι μερικά από τα επίθετα που συνοδεύουν τον Καταλανό τεχνικό. “Απατεώνας”, “μάγκας στις πλάτες άλλων”, “looser” είναι κάποια επιπλέον. Το σίγουρο είναι πως ο προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι είναι πάρα πολύ καλός στη δουλεία του. Το επίσης σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν από τους πιο “ευλογημένους-άτυχους” all time προπονητές στην ιστορία! Ναι ξέρω ότι ακούγεται οξύμωρο, αλλά η συνύπαρξη του Γκουαρντιόλα με τη χρυσή φουρνιά της “Μασία” την τετραετία 2008-2012 εξελίσσεται όπως φαίνεται και στο μεγαλύτερο πρόβλημα της καριέρας του. Ο Πεπ ανέλαβε το καλοκαίρι του 08′ με διαλυμένη Μπαρτσελόνα από τα χέρια του Φρανκ Ραίκαρντ και μόλις στην πρώτη του σεζόν κατάφερε να τα σαρώσει όλα! La Liga, Del Ray και CL! Μέσα σε τέσσερις σεζόν ο 49χρονος κόουτς άφησε στη αγαπημένη του Βαρκελώνη μία παρακαταθήκη 14 τίτλων!!! Η “Μπάρτσα” της δικής του εποχής, υπήρξε ίσως ό,τι πιο τέλειο έχει δει ποτέ ο πλανήτης της μπάλας! Σαρωτική, καταιγιστική, με παιχνίδι ολοκληρωτικής κατοχής, με τέλεια εφαρμογή του tiki taka, και συνάμα απόλυτα αποτελεσματική. Σε σουρεαλιστικό βαθμό αποτελεσματική! Ο πολύ ανίσχυρος γνώριζε πως σε μία ενδεχόμενη επίσκεψή του μέσα στο Καμπ Νόου οι πιθανότητες να φύγει με νίκη, δεν ξεπερνούσαν ίσως το 3%.
Οι μοναδικές εντός έδρας ήττες που μπορώ να θυμηθώ από τους “Μπλαουγκράνα” του Πεπ σε αυτά τα 4 χρόνια είναι η ήττα από την Ρούμπιν Καζάν για το UCL και εκείνες από την Χέρκουλες και την Εσπανιόλ για την La Liga… Δίχως καμία αμφιβολία εκείνη η ομαδάρα βασίστηκε στο εκπληκτικό ατομικό ταλέντο που διέθετε, αλλά όλοι αυτοί μαζί δεν θα απέδιδαν αυτό το total παιχνίδι, δίχως τη δική του συμβολή, τις δικές του επινοήσεις και τη δική του ευρηματικότητα. Ναι, ο Πεπ έγινε “μάγκας” μέσω του Μέσι, του Τσάβι, του Ινιέστα, του Ντάβιντ Βίγια κτλ.. Όμως και όλοι εκείνοι έγιναν “μάγκες” μέσω του Γκουαρντίολα. Πρόκειται για μια αλληλεπίδραση επιτυχίας μεταξύ όλων των προσώπων εκείνης της χρυσής περιόδου.
Από τότε που κούνησε μαντίλι από την Καταλονία, ο Πεπ συνέχισε να κάνει το ίδιο. Να κερδίζει. Να κερδίζει με υπέροχο τρόπο. Με τον δικό του τρόπο. Τόσο στην Μπάγερν όσο και στην Μάντσεστερ Σίτι κατόρθωσε να φτιάξει ένα εξαιρετικό οικοδόμημα θεμελιωμένο πάνω στη δική του φιλοσοφία. Με τη διαφορά ότι δεν μπόρεσε ποτέ από τη Βαρκελώνη και ύστερα να κατακτήσει το Uefa Champions League. Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και ούτε με τους Γερμανούς, ούτε και με τους Εγγλέζους δεν κατάφερε να γευτεί το “νέκταρ” της κορυφής. Ούτε καν τη συμμετοχή σε έναν τελικό! Η ιδανικότερη αφορμή για τους απανταχού haters του. Βούτυρο στο καθημερινό ψωμί τους! Για εκείνους ο Πεπ εξακολουθεί να είναι ένας τυχιοδιώκτης που πάτησε πάνω στο θαύμα της παρέας του Μέσι, ένας “βολεψάκιας” που το μόνο που κάνει είναι να αναλαμβάνει συλλόγους-τέρατα, έχοντας στη διάθεσή του κάθε καλοκαίρι απεριόριστο budget για μεταγραφές. Ένας απατεώνας που αδυνατεί να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης μόνος του, χωρίς τους μάγκες της Μασία, που δεν έχει τα κότσια να αναλάβει μια ομάδα με χαμηλό προϋπολογισμό και να τα καταφέρει με τους μικρότερους…
Η αντίθετη πλευρά (fans και ουδέτεροι) βλέπει στο πρόσωπο του Γκουαρντιόλα έναν προπονητικό καλλιτέχνη, λάτρη του ελκυστικού παιχνιδιού και καινοτόμου του αθλήματος. Έναν επαναστάτη του ποδοσφαίρου που έχει εισάγει καινοτόμες ιδέες οι οποίες μεσουρανούν στα γήπεδα του 2019. Είναι ο άνθρωπος που εφάρμοσε καλύτερα από τον καθένα το παιχνίδι ολοκληρωτικής κατοχής γνωστό και ως tiki taka ( αν και ο ίδιος το απεχθάνεται ως ορισμό). Οι βάσεις του οποίου είχαν μπει από την εποχή του Κρόιφ και εξελίχθηκε αργότερα επί Φαν Χάαλ και Ράικαρντ. Αλλά με τους παίκτες που είχε ο Γκουαρντιόλα στην διάθεση του στην Μπαρτσελόνα, το “τίκι-τάκα” τελειοποιήθηκε. Είναι ο άνθρωπος που έφερε στο προσκήνιο τον όρο του false-nine striker (ψευδοενναριού) με τη συγκεκριμένη τακτική να γίνεται πλέον “φετίχ” στο σύγχρονο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.
Είναι ο άνθρωπος που ίδρυσε τον ρόλο του τερματοφύλακα ως πέμπτου αμυντικού και ενδέκατου παίκτη μέσα στο τερέν. Όλοι οι γκολκίπερς που είχε στη διάθεσή του επιλέγονταν από εκείνον όχι μόνο με γνώμονα τη βασική τους ικανότητα κάτω από τα γκολπόστ αλλά και με την τεχνική κατάρτιση! Το πρωτοξεκίνησε με Βίκτορ Βαλντέζ στους “Μπλαουγκράνα”, το εφάρμοσε με τον master του είδους Μάνουελ Νόιερ στη Μπάγερν, το συνέχισε με Κλαούντιο Μπράβο στη Σίτι, το αποθέωσε με Έντερσον Μοράες στη φετινή ομάδα των “πολιτών”! Για τον Πεπ ο τερματοφύλακας οφείλει εκτός από τα χέρια του να δουλεύει και τα πόδια του ως δημιουργός του παιχνιδιού χτίζοντας ο ίδιος την επίθεση της ομάδας.
Είναι επίσης ο άνθρωπος που ίδρυσε τον ρόλο του ανεστραμμένου μπακ. Τι είναι το ανεστραμμένο μπακ? Πρόκειται για την τοποθέτηση ενός πλάγιου οπισθοφύλακα στην αντίθετη πλευρά του γηπέδου από αυτήν που είναι το καλό του πόδι, με αποτέλεσμα να του δίνεται πλεονέκτημα όταν βρίσκεται κεντρικά. Μια τακτική που απέδωσε τα μέγιστα στην Μπάγερν με Λαμ και Αλάμπα.
Ο Γκουαρντιόλα μπορεί να χει φέρει μια πραγματική επανάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου, όμως η μεγάλη του αγάπη, η δική του Μπαρτσελόνα, τον καταδίκασε σε ισόβια κάθειρξη κριτικής! Ο Πεπ είναι καταδικασμένος εδώ και 7 ολόκληρα χρόνια να αποδεικνύει κάθε φορά ότι αξίζει τα εύσημα που πήρε εκείνη την εποχή. Είναι καταδικασμένος να παλεύει κάθε στιγμή, κάθε μέρα, σε κάθε αγώνα να πιστοποιεί ότι είναι ένας από τους καλύτερους. Δεν έχει καμία δικαιολογία. Καμία άφεση αμαρτιών. Πρέπει να ζει πια με αυτό. Κι ας είναι πρακτικά αδύνατον να κερδίζει τα πάντα συνέχεια… Κι ας είναι πρακτικά αδύνατον να αναλάβει μία ομάδα με low budget (βάση του background που έχει και του συμβολαίου που θα ζητήσει), μόνο και μόνο για να αποδείξει … ντε και καλά στους δύσπιστους ότι μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς τους παικταράδες…
ΥΓ: Σε κάθε καφενειακή και γηπεδική συζήτηση όταν θέλει κάποιος να τονίσει το ωραίο ποδόσφαιρο που παίζει μία ομάδα χρησιμοποιεί την φράση: ” Μπαρτσελόνα γίναμε” και ας είναι η Ρεάλ Μαδρίτης η πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του αθλήματος. Αυτό για μένα, αποτελεί ένα παράσημο που ανήκει ολοκληρωτικά στον Γκουαρντίολα. Ένα παράσημο που αξίζει περισσότερο κι από τους 14 τίτλους του με την Barca. Της ομάδας που αφού αρχικά τον ευλόγησε να ανέβει στο Έβερεστ, τον καταδίκασε εφ όρου ζωής στην “κατάρα” να αποδεικνύει συνεχώς ότι είναι κορυφαίος…
