Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πόσοι περίμεναν ότι οι Μιλγουόκι Μπακς θα κατόρθωναν να κερδίσουν τον 3ο ανατολικό ημιτελικό μέσα στη Βοστώνη; Εγώ, πάντως, όχι. Τους θεωρούσα ανέτοιμους για τέτοια ανδραγαθήματα και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω.
Κατά βάθος φοβόμουν ότι θα έχαναν και τον 2ο, οπότε θα ταξίδευαν στην αγαπημένη μου Beantown με 0-2 στην καμπούρα τους, πάει να πει καληνύχτα και καλή τύχη.
Απέναντι σε μία ομάδα που όταν φέρνει έναν αγώνα στα μέτρα της γίνεται κομπιούτερ, οι Μπακς ξεφούρνισαν στο τραπέζι των πλέι-οφ πιάτα που νόμιζα ότι δεν περιλαμβάνονται στο μενού τους.
Τον χαρακτήρα. Την ωριμότητα. Την αυτοπεποίθηση. Το «έτσι θέλω».
Πιθανόν να γέννησε τη σιγουριά η κανονική περίοδος, αυτή που τους έβγαλε στον αφρό με 60 νίκες. Επιεικώς 60, αφού θα μπορούσαν να φτάσουν και τις 65, εάν οι μηχανές έμεναν αναμμένες στο κυνήγι των ρεκόρ.
Στη 2η και στην 3η αναμέτρηση με τους καλοστημένους και «γεμάτους» Σέλτικς, οι Μπακς δεν ήταν μία απλώς καλή ομάδα. Ήταν η καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ.
Στην πρώτη από τις δύο νίκες, τράβηξαν το κουπί σεσημασμένοι για την ικανότητά τους κωπηλάτες, όπως ο Μίντλτον και ο Μπλέντσο. Στο δεύτερο, προκάλεσε έντονο κυματισμό ο πάγκος, με Κόνοτον, Χιλ και τον θαυμάσιο Ιλιάσοβα.
Αλλά η κοινή συνισταμένη ήταν, είναι και θα είναι ο Γιάννης. Ο δικός μας άνθρωπος.
Όποιος παρακολουθεί τα πλέι-οφ και πιστεύει ακόμη ότι MVP πρέπει να αναδειχθεί ο Χάρντεν, ας ασχοληθεί καλύτερα με το τένις, που εσχάτως φέρνει και «εθνική υπερηφάνεια». Ή με τους πρασινοκόκκινους καυγάδες, που ταιριάζουν και καλύτερα με το dna μας.
Η Ελλάδα έχει στους κόλπους της τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα της μπασκετικής υφηλίου, αυτόν που θα προκαλέσει σεισμό εάν μεθαύριο αποφασίσει να αρνηθεί το σούπερ ντούπερ συμβόλαιο που θα ρίξουν στα πόδια του οι εκστασιασμένοι Μπακς.
Ολόκληρη η ομάδα, ολόκληρη η πόλη του Μιλγουόκι, ολόκληρο το ΝΒΑ σχεδόν, χορεύει στον ρυθμό που χτυπάει με το ντέφι του ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, γεμίζοντας τους κουμπαράδες και ζεσταίνοντας τις καρδιές.
Καταπώς φαίνεται, η τελευταία χώρα που θα αγκαλιάσει ανεπιφύλακτα το χρυσό παιδί και τη χρυσή οικογένειά του είναι η ίδια του η γενέτειρα.
Τα άθλια σχόλια που γράφτηκαν από αξιοθρήνητο ελληναριό στα social media μετά την ήττα από τους Σέλτικς, και δεν εννοώ φυσικά τα αμιγώς μπασκετικά που δικαιολογούνται, δικαιώνουν απόλυτα το έξοχο ρεπορτάζ που ανέβηκε τα ξημερώματα στην ιστοσελίδα των Νew York Times με τίτλο: Το Καμάρι Της Χώρας Που Του Γύρισε Την Πλάτη.
Εάν ο Αντετοκούνμπο δεν έπαιζε εξαιρετικό μπάσκετ, θα ήταν σήμερα ένας κυνηγημένος μετανάστης, χωρίς μοίρα στον ήλιο ή έστω στη λασποβροχή των Σεπολίων. Ούτε freak ούτε Greek.
Ο Γιάννης μετέτρεψε την αγάπη των λίγων που εξαρχής τον περιέθαλψαν σε κηροζίνη και κατέκτησε τον κόσμο μέσα σε 5 χρόνια. Σε όποιους αρέσει. Αλλά αυτός ο αθεόφοβος θα μπορέσει και για τους άλλους.
Τον Ιούλιο θα έρθει να ξαναφορέσει τα μπλε, όπως κάθε καλοκαίρι που είχε στο καλεντάρι του μεγάλη διοργάνωση, έτσι, για να λυσσάξουν όσοι τον περιμένουν στη σκοτεινή γωνία για να τον χαρακτηρίσουν εθνοπροδότη, αχάριστο και απάτριδα.
Ευτυχώς για όλους μας και πρώτα για τον ίδιο τον Γιάννη (και για την Εθνική ομάδα), δεν είναι όλοι οι Έλληνες κωλοέλληνες. Ούτε άριοι του πισινού.
Παρασύρθηκα, όμως, και αμέλησα τα περί μπάσκετ που ξεκίνησα να γράφω.
Το στοιχείο που έδωσε στους Μπακς την ώθηση για αντεπίθεση ήταν η απίστευτη ωριμότητα και ηρεμία με την οποία διαχειρίστηκε ο Γιάννης τις δυσκολίες του 1ου αγώνα.
Προσωπικά δεν ασπάζομαι την κρατούσα άποψη, σύμφωνα με την οποία κλειδί για την επιτυχία του Γιάννη είναι το μακρινό σουτ. Και ας του το παραχωρούν συστηματικά όλοι ανεξαιρέτως οι αντίπαλοι.
Κλειδί είναι να πατάει με τα δύο πόδια τη ρακέτα και να κάνει τη σωστή επιλογή όταν βλέπει να ορθώνεται μπροστά του τείχος. Με ψυχραιμία και με καθαρό μυαλό.
Οι Μπακς ταπεινώθηκαν μέσα στο σπίτι τους όταν ο ηγέτης τους πέτυχε 3 τρίποντα, αλλά θριάμβευσαν εκτός έδρας όταν μοίρασε 8 ασίστ.
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο θαυματουργός Αντετοκούνμπο είναι πλέι-μέικερ. Κυρίως στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά και σε σετ παιχνίδι, από τη γραμμή της προσωπικής στα 5 μέτρα από το καλάθι.
Τα τρίποντα των άλλων, αλλά και του ίδιου, θα μπουν όταν είναι σουτ ρυθμού και όχι εκβιαστικά.
Οι Μπακς είναι γεμάτοι με ικανούς σουτέρ, αλλά τη διαφορά την κάνουν αυτοί που ειδικεύονται στο catch and shoot: Λόπεζ, Μίροτιτς, Κόνοτον, ακόμα και ο Μπράουν. Φυσικά και ο Μίντλετον -που όμως σουτάρει και μετά από ντρίμπλα- και ο για λίγο ακόμη τραυματίας Μπρόγκντον.
Η δημιουργία του Γιάννη είναι το Α και το Ω της ομάδας και αποτελεί ένα είδος αυτοεκπληρούμενης προφητείας, αφού ο πρώτος που επωφελείται από αυτήν (καθώς η αντίπαλη άμυνα απλώνεται) είναι ο ίδιος ο Γιάννης.
Στους τρεις αγώνες με τους Σέλτικς, την οποίων η άμυνα δυσκολεύεται να ακολουθήσει τον Έλληνα σταρ σε αθλητικότητα και εκρηκτικότητα, ο Αντετοκούνμπο εκτέλεσε περισσότερες από 50 βολές, με όσα αυτό συνεπάγεται για τη φθορά των αντιπάλων και την εξοικονόμηση ενέργειας.
Και με αυστηρή διαιτησία. Μην ακούτε τη γκρίνια των Σέλτικς. Και λίγες ήταν οι 50 βολές.
Εάν στο Μουντομπάσκετ ο Γιάννης πάει 15 φορές στη γραμμή σε κάθε ματς (και ειδικά στα κρίσιμα), θα σας δω στην απονομή των μεταλλίων! Κρατήστε μου και στασίδι για το επινίκιο πάρτι.
Οι ασίστ και τα κερδισμένα φάουλ είναι, κατά την ταπεινή γνώμη μου, το στατιστικό που κάνει τη διαφορά για τον Γιάννη.
Θα περάσουν στους τελικούς της Ανατολής οι Μπακς; Δεν είναι καθόλου εύκολο, αφού αρκεί μία νίκη των εξαιρετικών Σέλτικς για να αλλάξει η δυναμική της σειράς.
Εάν βεβαίως βγει νέο διπλό τη Δευτέρα, δεν υπάρχει γυρισμός από το 1-3 για τη Βοστώνη, με 5ο και δυνητικά 7ο ματς στο Φάισερβ Φόρουμ.
Στους δύο αγώνες που προηγήθηκαν, οι Μπακς παρουσίασαν το μέταλλο ομάδας που έχει το know-how και δεν πτοείται από τα ξεσπάσμα του αντιπάλου ή της εξέδρας.
Με τον Γιάννη σε ρόλο πολιορκητικού κριού απέναντι σε φρουρούς που χάνουν όλο και περισσότερα λάδια (λόγω ηλικίας ή περιορισμένης κλάσης ή και κόπωσης), το τόξο της υπεροχής δείχνει πια προς το Μιλγουόκι.
Το χθεσινό ματς κατέγραψε ρεκόρ ακροαματικότητας για τα πλέι-οφ της τελευταίας διετίας στο ΕSPN. Κοντεύει μισός αιώνας, από την τελευταία φορά που η παγερή και αφιλόξενη μεγαλούπολη του Ουισκόνσιν έζησε τέτοιες πιένες χάρη στο μπάσκετ.
Και δεν είχε δα τη σημερινή προβολή και λάμψη το μισοσκότεινο ΝΒΑ της δεκαετίας του ’70. Οι τελικοί δεν μεταδίδονταν καν από την τηλεόραση, μέχρι που εμφανίστηκαν ο Μάτζικ και ο Μπερντ.
Είναι, λοιπόν, πρωτοφανή αυτά που ζει σήμερα η μητρόπολη της κάπως άνοστης αμερικάνικης μπίρας. Τα οφείλει όλα σε ένα ψιλόλιγνο Ελληνόπουλο, που ήρθε υποσιτισμένο από το πουθενά για να γίνει προφήτης της επαγγελίας.
Όποιος δεν μπορεί να αισθανθεί συγκίνηση και, ναι, κάτι που πλησιάζει την εθνική υπερηφάνεια παρακολουθώντας το φιλμ της ζωής του Γιάννη Αντετοκούνμπο μάλλον είναι φτιαγμένος από τσίγκο.
Πηγή: Gazzetta
