Του Νίκου Παπαδογιάννη
Σε κάποιον αθλητικό πλανήτη πολύ, πολύ μακριά από το απέραντο κωλοχανείο που λέγεται Ελλάδα, έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο το final-4 του Basketball Champions League. Πώς είπατε; Ούτε κι εγώ.
Η περυσινή διοργάνωση ολοκληρώθηκε με ουρανομήκη κίτρινα πυροτεχνήματα και με 20.000 κόσμο να στριμώχνεται μέχρι σαρδελοποίησης στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Τη φετινή, δεν την πήρε χαμπάρι κανείς στην τάχα ερωτευμένη με το μπάσκετ Ελλάδα.
Εμείς είχαμε να ασχολούμαστε με τον Αναστόπουλο, τον Γιαννακόπουλο, τον Αγγελόπουλο και τον Βασιλακόπουλο. Πήγα να γράψω μία χοντράδα, αλλά κρατήθηκα για λόγους δημοσίας αιδούς. Ή και περισσότερες.
Το final-4 έγινε στην Αμβέρσα, ορμητήριο μίας από τις τέσσερις ομάδες που διεκδίκησαν το τρόπαιο. Μέσα από τις εικόνες της τηλεόρασης μάθαμε ότι υπάρχει στο Βέλγιο ένα υπέροχο καινούριο γήπεδο, άκρο αντίθετο από αυτό που φιλοξένησε το παρθενικό final-4 της σύγχρονης εποχής, το 1988 στη Γάνδη.
Οι κερκίδες γέμισαν με ωραίο πλήθος και ωραίο πάθος: Βέλγοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Ισπανοί και ολίγοι ουδέτεροι. Όταν έγινε το ταμείο, οι Φιμπαίοι μίλησαν φυσικά για σπουδαία οργανωτική επιτυχία και αποχώρησαν για το αρχηγείο τους μοιράζοντας ενέσεις αισιοδοξίας για το μέλλον.
Σε 11 μέρες από σήμερα, παρόμοιο σκηνικό θα στηθεί στη Βιτόρια-Γκαστέιζ, την όμορφη μεγαλούπολη της Χώρας των Βάσκων: κατάμεστες εξέδρες, βεγγαλικά, ταρατατζούμ, χαμόγελα, υποσχέσεις.
Δεν υπάρχει βεβαίως σύγκριση, αφού το γήπεδο που φιλοξενεί το final-4 της Εuroleague γεμίζει (παρά τις τσουχτερές τιμές των εισιτηρίων) ακόμα και όταν πρόκειται για ουδέτερη έδρα, όπως συνήθως συμβαίνει. Το Basketball Champions League δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να στήνει τη γιορτή του μακριά από τις έδρες των τεσσάρων ημιφιναλίστ.
Εάν το ίδιο final-4 γινόταν στην Αθήνα αντί της Αμβέρσας, θα μάζευε μετά βίας 5.000 κόσμο και το ΟΑΚΑ θα έχασκε άδειο.
Εάν είχα έννομο συμφέρον υπέρ των Φιμπαίων, στην καυτή διαμάχη της με τους Μπερτομαίους, θα έσπευδα Δευτέρα πρωί πρωί να εγκαλέσω τους «συνεταίρους» που ανέλαβαν να διαφημίσουν το BCL σε χώρες τρίτες και μπασκετικές, όπως καλή ώρα η Ελλάδα.
Τα τηλεοπτικά δικαιώματα της διοργάνωσης στη χώρα μας μοιράστηκαν ανάμεσα στη Nova και στην ΕΡΤ, αλλά δύο κανάλια (με περισσότερες από 10 διακλαδώσεις) δεν στάθηκαν αρκετά για να φτάσει η εικόνα στα σπίτια των μπασκετόφιλων τηλεθεατών.
Η φοβερή ΕΡΤ εξοστράκισε τα 3 από τα 4 παιχνίδια του Final-4 στο …ERT Play, δηλαδή στην ιστοσελίδα της. Τα δύο από τα τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια της ήταν ρεζερβέ την ώρα του μεγάλου τελικού, από δύο ασήμαντους αγώνες της Σούπερ Λίγδας (Άρης-Ξάνθη και Ατρόμητος-ΟΦΗ), ενώ η ΕΡΤ3 έδειχνε μία ταινία του σωρού και η ΕΡΤ2 ένα ξένο σήριαλ μηδενικής ακροαματικότητας.
Η Νova έστειλε τον τελικό σε ένα από τα «δεύτερα» κανάλια της, τα οποία δεν καλύπτονται από το NovaGo. Οι συνδρομητές που θα ήθελαν να παρακολουθήσουν το μπάσκετ από τάμπλετ ή κινητό έμειναν εγκλωβισμένοι ανάμεσα σε τέσσερις αγώνες της Σούπερ Λίγδας, αυτής ντε με τους κακοποιούς, τους στημένους αγώνες και το φεστιβάλ χουλιγκανισμού.
Το final-4 του BCL έχασε το παιχνίδι της προβολής όταν η ΑΕΚ αποκλείστηκε από τη Μπάμπεργκ. Έκτοτε, έγινε ανθυπομονόστηλο και αστερίσκος. Ναι, αλλά δεν γίνεται δουλειά έτσι, μίστερ Πατρίκ μου.
Εάν η διοργάνωσή σας δεν μπορεί να βρει χώρο ούτε σε ένα πλέγμα πολυάριθμων αθλητικών καναλιών (που έχουν δώσει και ένα σωρό λεφτά για να πάρουν τα δικαιώματα), μάλλον κάνετε κάτι λάθος. Αρχής γενομένης, από τα μαγαζιά με τα οποία επιλέξατε για συνεργάτες.
Το φετινό final-4 του ΒCL ήταν και αγωνιστικά μέτριο, αφού οι ημιτελικοί και ο τελικός κρίθηκαν με μεγάλες διαφορές και χωρίς το περυσινό σασπένς. Οι λίγοι που το εντόπισαν στον ωκεανό του διαδικτύου το βαρέθηκαν γρήγορα.
Η μοναδική, εν τέλει, συνεισφορά του στο μπασκετικό στερέωμα ήταν ο ζωτικός χώρος που δόθηκε στη Βίρτους Μπολόνια για την επιστροφή της στο ευρωπαϊκό προσκήνιο. Έστω, χωρίς την star power και το ειδικό βάρος αλλοτινών καιρών.
Για εμάς τους παλαιότερους, Βίρτους σημαίνει Κίντερ και Κίντερ σημαίνει Τζινόμπιλι, Ντανίλοβιτς, Μεσίνα, Ριγκοντό, Γιάριτς, Μπινέλι, Σκονοκίνι, Σμόντις, Νεστέροβιτς, Άντερσεν, Σάβιτς, Κολντεμπέλα, Βαρκελώνη 1998, Λωζάννη 2000. Μπολόνια 2002. Ακόμα και Οικονόμου, Παταβούκας, Πρέλεβιτς!
Και τοπικά ντέρμπι βαθιάς αντιπάθειας, βεβαίως βεβαίως, με κορωνίδα τον «μπολονιέζε» ημιτελικό του final-4 του 1999 στο διόλου μακρινό από την «basket city» των torri, των titti και των tortellini, Μόναχο.
Η απουσία της Βίρτους από το παλκοσένικο τα τελευταία 15 χρόνια είναι, ίσως, η πιο ηχηρή απ’ όλες. Μπορεί να μην αποτελεί σήμερα μέγεθος Ευρωλίγκας (με το συμπάθιο), αλλά μπορεί να ξαναγίνει, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον.
Εάν το επόμενο final-4 διεξαχθεί στο σπίτι της, όπως συζητήθηκε και για φέτος, μέχρι που μπορεί να γεμίσει το γήπεδο δίχως να παίζουν στα ημιτελικά οι οικοδεσπότες.
Πηγή: Gazzetta
