Του Γιώργου Καραμάνου
Η ιστορία του ποδοσφαίρου μοιάζει να είναι ένα θλιμμένο ταξίδι ανάμεσα στην ευχαρίστηση και τα πρέπει. Από τη γέννησή του έως και την ύστερη βιομηχανοποίησή του, μεταβάλλεται διαρκώς και σταδιακά παραμερίζει την αλεγρία για χάρη όσων… οφείλουν να συμβούν, του αποτελέσματος. Ευτυχώς όμως, κάθε τόσο ξεπετιέται κάποιος μάγος που με μία ποδιά ή ένα σομπρέρο υπενθυμίζει σε όλους την αξία της ντρίμπλας. Μόνο που σε κάθε τέτοιον ανέκαθεν αντιστοιχούσε ένας μουρλός Ουρουγουανός αμυντικός που είχε στο DNA του την απόλυτη ανάγκη να τον κόψει αντιαθλητικά.
Από τις παλιές αριστοκρατικές γειτονιές του Μοντεβιδέο, τότε που το αποκάλεσαν Παρίσι της Νοτίου Αμερικής, έως και τις Πάμπας με τους μπρουτάλ αγελαδάρηδες, ο ίδιος αστικός μύθος είναι που εξακολουθεί να πηγαίνει κόντρα στον Εδουάρδο Γκαλεάνο. Γιατί μπορεί ο μυθικός συγγραφέας της χώρας να συνήθιζε να λέει ότι: «Εμείς οι Ουρουγουανοί γεννηθήκαμε φωνάζοντας γκολ», αλλά άπαντες στην πατρίδα του ξέρουν ότι κάθε κανονικός Ουρουγουανός γεννήθηκε εκτιμώντας μία καλή κλωτσιά στα αχαμνά.
Ωστόσο, για κάποιον λόγο που ούτε ο ίδιος μπόρεσε ποτέ να εξηγήσει, να προσδιορίσει, ο Ντιέγο Γκοδίν εμφανίστηκε σε τούτο τον μάταιο κόσμο της μπάλας, για να καταρρίψει την εν λόγω θεωρία και να αναγάγει τον όρο «Ουρουγουανός αμυντικός» σε μία ανώτερη πολιτιστική διάσταση. Το φοβερό με την περίπτωσή του είναι ότι από το 2010, στα χρόνια που υπηρέτησε την Ατλέτικο Μαδρίτης, κατάφερε να ταιριάξει το «garra charrúa» με το πιο καθαρό παιχνίδι και ταυτόχρονα το πλέον αποτελεσματικό ανασταλτικά που είδαμε στο ανώτερο επίπεδο.
*Το «garra charrúa» είναι μία ουρουγουανική έκφραση που προέρχεται από τους ινδιάνους Charruas που ζούσαν προ αποικιοκρατίας στην περιοχή και που ουσιαστικά σημαίνει τη μάχη απέναντι σε κάτι πιο δυνατό, την υπέρβαση και στην προκειμένη περίπτωση την αθλητική!
Η αλήθεια είναι ότι στα χέρια του Ντιέγο Σιμεόνε μεταμορφώθηκε στο απόλυτο εργαλείο. Ολα όσο πρεσβεύει αγωνιστικά ο Τσόλο, προσωποποιήθηκαν στον απόλυτο βαθμό στην προσήλωση του Γκοδίν. «Κανείς άλλος δεν κατάφερε ποτέ να είναι τόσο συγκεντρωμένος σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, όσο ο Ντιέγο», εξηγεί ο ίδιος ο Σιμεόνε στον πρόλογο της αυτοβιογραφίας του παίκτη του. Ενα βιβλίο με τον πιο ταιριαστό τίτλο που θα μπορούσε να σκεφτεί ο συγγραφέας. Το “Diego Godín: coraje, corazón y cabeza” σημαίνει “κουράγιο, καρδιά και κεφάλι”, με το τελευταίο να εκφράζει τη διπλή έννοια της εναέριας κυριαρχίας και της ορθής αμυντικής σκέψης.
Σε αυτό το βιβλίο ο Γκοδίν ομολογεί ότι στα 16 του, όταν τον απέρριψαν από την Ντεφενσόρ Σπόρτινγκ, ήθελε να μην ξαναπαίξει ποτέ. Ωστόσο, η μητέρα του τον μετέπεισε κι από τότε εκείνος δεν σκέφτηκε ποτέ ξανά να τα παρατήσει. Ούτε σε ένα ματς, ούτε για μία στιγμή. Ξεκινώντας ως επιθετικός, για να βρεθεί μέσος και να μεγαλουργήσει στα μετόπισθεν. Στα 33 του όμως δεν είναι πια ο ίδιος αγωνιστικά. Δυσκολεύεται απέναντι σε γρήγορους επιθετικούς, όταν βρίσκεται σε άμυνα στην ευθεία και ψηλά. Δεν είναι πλέον ο απόλυτος κυρίαρχος ψηλά, ενώ οι τραυματισμοί εμφανίζονται όλο και πιο συχνά. Και στην Ατλέτικο που είναι αμετακίνητοι στο δόγμα της μονοετούς ανανέωσης σε όποιον ξεπερνάει τα 31 έτη, δεν έκαναν πίσω ούτε για τη δική του μοναδική περίπτωση.
Στους Ροχιμπλάνκος, στα χρόνια του Σιμεόνε, οι ηρωικές μορφές υπήρξαν πολλές. Κανείς όμως δεν ήταν τόσο εμβληματικός όσο ο μεγάλος αρχηγός, Γκάμπι και ο Γκοδίν. Η αυταπάρνηση στο παιχνίδι τους είχε πάντα κάτι από συναίσθημα και νοσταλγία και οι δυο τους συμβόλιζαν τη μάχη κόντρα στα πιο πλούσια clubs, απέναντι στη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα και την υπέρβαση στην Ευρώπη. Το γκολ του στο “Καμπ Νόου” που χάρισε τον τίτλο του 2014, το άλλο δικό του στον τελικό της Λισσαβώνας, δεν θα σβήσουν ποτέ από τις μνήμες των οπαδών της Ατλέτικο, που ξέρουν να βιώνουν και να εκτιμούν όσο ελάχιστοι αυτού του είδους το feeling.
Diego Godin breaks down in his press conference: “A cyclus is over, the most beautiful one of my life and my career. And nothing else. I’m proud to be part of this amazing club and I’m thankful for everyone here. It’s not a club, it’s my family, my home, my way of life.” pic.twitter.com/xSSDjA2cg0
— AFC Ajax ? (@TheEuropeanLad) 7 Μαΐου 2019
«Συγνώμη, αλλά είμαι λίγο νευρικός», είπε και λύγισε. Ηταν περίεργο να βλέπεις το μεσημέρι της Τρίτης αυτόν τον εμβληματικά δυναμικό τύπο που έπαιζε με σπασμένα δόντια και σαγόνια, να μην αντέχει και τον λυγμό να μην τον αφήνει να ολοκληρώσει την πρόταση που τόσο καλά είχε ετοιμάσει. «Οι γονείς μου με μεγάλωσαν με τις αξίες της δουλειάς, της επιμονής, της αυτοθυσίας, αλλά πάνω απ’ όλα της ταπεινότητας». Ολα όσα δηλαδή παρέδωσε στο χορτάρι όλ’ αυτά τα χρόνια και που θα συνεχίσει να κάνει με την Ιντερ. Προς το παρών όμως, ο Ντιέγο Γκοδίν μπορεί να είπε αντίο στους Ροχιμπλάνκος και το κορμί του να μετακομίζει στο Μιλάνο, αλλά η ψυχή, η εικόνα του, στην πραγματικότητα δεν θα φύγουν ποτέ από τη Μαδρίτη…
