Του Βασίλη Σαμπράκου
Προσοχή: αν δεν σε άγγιξε, αν δεν το ζήλεψες, αν δεν ήθελες να το έχεις ζήσει αυτό που συνέβη το βράδυ της Τρίτης στο Anfield, μη σε κουράζω, κάνε back και συνέχισε την πλοήγησή σου.
Και τώρα που μείναμε μεταξύ μας, θέλω να μοιραστώ τις σκέψεις που με πλημμύρισαν, μαζί με τα συναισθήματα, το βράδυ της Τρίτης, σε συνέχεια όλων αυτών που έχουν προηγηθεί στο κεφάλι μου στη διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν που ολοκληρώνεται. Μας έτυχε να παρακολουθήσουμε αυτό το ψυχαγωγικό, πολιτιστικό και συναισθηματικό υπερθέαμα το βράδυ της ημέρας που είχε ξημερώσει με την καρδιά να σφίγγεται από τα μαντάτα για το κατάντημα του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο συνεδρίασε το μεσημέρι για να αποφασίσει πού θα τοποθετήσει τους 120 και τους άλλους 120 που θα παρακολουθήσουν τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και φρόντισε να σχεδιάσει νεκρές ζώνες μεταξύ τους προκειμένου να μειώσει τον – ακόμη υπαρκτό – κίνδυνο επεισοδίων σε ένα ματς που θα γίνει πίσω από κλειστές πόρτες μπροστά στα μάτια λιγότερων από χιλίων ανθρώπων σε ένα στάδιο χωρητικότητας 70 χιλιάδων θεατών.
Ακολουθούν μια σειρά από ρητορικές ερωτήσεις και σχήματα λόγου που θα με βοηθήσουν σε μια δύσκολη στιγμή, που με βρίσκει να δοκιμάζω τα όριά μου, να εκφραστώ προκειμένου να γίνω κατανοητός.
Πώς γίνεται εσύ που επιχειρείς στο επαγγελματικό ελληνικό ποδόσφαιρο να μένεις απαθής, να μη νιώθεις, να μη ζηλεύεις αυτό το βίντεο, να μη μοχθείς με όραμα να ζήσεις μια βραδιά αυτά τα 6′.30” λεπτά της ώρας;
Πώς γίνεται εσύ που διοικείς τον αθλητισμό στην Ελλάδα να μη βάζεις στοίχημα με τον εαυτό σου να ζήσεις μια ανάλογη στιγμή σε ένα ελληνικό γήπεδο σε μια σημαντική ποδοσφαιρική στιγμή και να φύγεις μετά για το σπίτι για να πιεις κρασί με τους ανθρώπους σου και να τους νιώσεις να σε σφίγγουν στην αγκαλιά τους για να καμαρώσουν για τη συνεισφορά σου σε αυτό το επίτευγμά;
Πώς γίνεται εγώ κι εσείς, εμείς, να ψάχνουμε τρόπους και λεφτά για να ταξιδέψουμε οπουδήποτε αλλού πλην της Ελλάδας για να το ζήσουμε, και να συνεχίζουμε να το ανεχόμαστε αυτό; Πώς γίνεται να το ανεχόμαστε να είναι μόνο εικονικές, τηλεοπτικές, οι μεγάλες μας ποδοσφαιρικές στιγμές;
Δεν προσγειώθηκα χθες στην Ελλάδα, δεν ζω με ψευδαισθήσεις. Δεν περιμένω να ξεφυτρώσει ξαφνικά σε ελληνικό έδαφος ένα Anfield, ένα Westfalenstadion, ή όποια άλλη από τις εστίες ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Μου έτυχε πολύ πρόσφατα να ταξιδέψω σε Αγγλία και Γερμανία, έχω αμέτρητες παραστάσεις που μου εξηγούν ότι αυτό που οι Αγγλοι και οι Γερμανοί ζουν μέσα στο γήπεδο είναι μια φυσική συνέχεια αυτού που ζουν εκτός του γηπέδου, μου τυχαίνει να συναναστρέφομαι ένα σωρό ανθρώπους, Ελληνες και μη, που ζουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έχω εδώ και χρόνια συνειδητοποιήσει ότι όσο η Ελλάδα παραμένει καμένη θα ζει καμένο ποδόσφαιρο. Ομως από το Anfield της Τρίτης μέχρι το ΟΑΚΑ του ερχόμενου Σαββάτου υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση, μεγαλύτερη από αυτή που ορίζεται από τα 2.661 χιλιόμετρα της φυσικής απόστασης, και προφανώς υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια. Αφήνω λοιπόν στην άκρη, προς το παρόν, το “πώς φτιάχνεται η χώρα;” ζήτημα, για να συνεχίσω με τις ρητορικές ερωτήσεις που σχετίζονται με το ποδόσφαιρο. Δεν χρειάζεται να είσαι σοφός, παντογνώστης, μύστης για να έχεις τη γνώση ότι οι διοικήσεις του κράτους και του ποδοσφαίρου έχουν συνεργαστεί, σε όλες τις πολιτισμένες χώρες, προκειμένου να βγάλουν τη βία από τα γήπεδά τους. Δεν έχουν πατάξει τη βία. Εχουν καθαρίσει με τη γηπεδική βία. Τους έχουν στείλει να πλακώνονται και να μαχαιρώνονται αλλού. Τους έχουν κόψει το γήπεδο, μέσα έξω, παντού. Τώρα, που η Λίβερπουλ προκρίθηκε στον τελικό, ένα σωρό σημαδεμένα διαβατήρια θα φάνε πόρτα στο αεροδρόμιο και το λιμάνι όταν θα επιχειρήσουν να ταξιδέψουν στη Μαδρίτη. Νομίζουν ότι μας πείθουν οι Ελληνες της διοίκησης του κράτους και του ποδοσφαίρου ότι δεν ξέρουν πώς γίνεται, ότι δεν έχουν την τεχνογνωσία; Εχουν περάσει περίπου 3 δεκαετίες από την ώρα που οι Αγγλοι έλυσαν τα προβλήματά τους με τη γηπεδική βία, ζούμε στην ψηφιακή εποχή, ποιος νομίζει ότι μπορεί να κοροϊδέψει τόσους πολλούς για τόσο πολύ με το παραμύθι ότι προσπαθεί αλλά δεν τα καταφέρνει;
Αν όλο αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα σε σχέση με το ποδόσφαιρο ήταν το θέμα μιας σειράς πολλών επεισοδίων, θα καθόμουν να δω back to back όλους τους κύκλους προκειμένου να φτάσω μέχρι τον τελευταίο και να απολαύσω τις στιγμές της αλλαγής, όπως καλά έχεις καταλάβει αν έχεις διαβάσει το “Σκίσε το manual”, ένα μυθιστόρημα που έγραψα και είχε κυκλοφορήσει πριν από 10 χρόνια. Σήμερα δεν κάνω κάτι άλλο από το να μοιράζομαι μαζί σας, με εσάς τους κανονικούς ανθρώπους, τον πόνο μου. Με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν θα αλλάξει στο ελληνικό γήπεδο επειδή τίποτα δεν θα αλλάξει έξω από το γήπεδο, όπως συνειδητοποιώ στη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων που ζω την προεκλογική περίοδο.
Πολλούς από εμάς, αυτό που συμβαίνει στο γήπεδο μας ενοχλεί. Ομως ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας, δεν μας κινητοποιεί. Μας συμβαίνει, στη σχέση με το ποδόσφαιρο, αυτό μου μας συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Πολλούς από εμάς, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα μας ενοχλεί. Ομως δεν μας κινητοποιεί.
Στα 46 μου είμαι αρκετά ώριμος για να σκεφτώ ότι ανάμεσα στους 12.390 ανθρώπους που το ‘ζησαν το βράδυ της Τρίτης όλο αυτό από το Kop του Anfield υπήρχαν εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, με τους οποίους δεν θα έβγαινα για μπύρα. Εχω βρεθεί σε τρένο ανάμεσα σε “φανατικούς” μεγάλου ευρωπαϊκού συλλόγου, έχω στριμωχτεί έξω από θύρα “φανατικών”. Ξέρω. Ξέρω όμως το ίδιο καλά ότι αυτό που έζησαν όλοι αυτοί το βράδυ της Τρίτης εγώ και οι συνομήλικοί μου, όπως και οι μεγαλύτεροι, δεν θα προλάβουμε να το ζήσουμε εδώ, ή τουλάχιστον δεν υπάρχει ούτε ένας, μα ούτε ένας από αυτούς που απαρτίζουν τον κόσμο της διοίκησης του ποδοσφαίρου και του τόπου που να με πείθει ότι θα ηγηθεί μιας προσπάθειας για τη δημιουργία του ρεύματος που θα διώξει τη βία από τα γήπεδα. Ξέρω ότι θα συνεχίσω να ζω με τη λαχτάρα του επόμενου ταξιδιού στην Ευρώπη για ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, και ξέρω και τη ρουτίνα μου: θα φύγω από το σπίτι με τη χαρά μικρού παιδιού, και θα επιστρέψω, από υποχρέωση, με σφιγμένη καρδιά για να συνεχίσω να ανέχομαι αυτό που συμβαίνει στον τόπο μου. Τα έχω εξηγήσει όλα αυτά στον εαυτό μου και έχουμε συμφιλιωθεί. Και σε κάθε περίσταση έκρηξης συναισθημάτων, όπως αυτή της βραδιάς της Τρίτης, κάνω αυτό που μπορώ: ψυχοθεραπεία. Τα βγάζω από μέσα μου, για να νιώθω καλύτερα και να επιβεβαιώνω, στον διάλογο με τον εαυτό μου, ότι αυτό που συμβαίνει εδώ μου χαλάει την ψυχή αλλά δεν καταφέρνει ούτε να με αποβλακώσει, ούτε να με απορροφήσει. Ανέχομαι αυτό που ζω επειδή δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, όπως συμβαίνει με αυτούς που επιβιώνουν σε εμπόλεμες ή “τριτοκοσμικές” χώρες, αλλά δεν θα συμβιβαστώ ποτέ με αυτό για να αποκτήσω την “αφού δεν μπορείς να αποφύγεις τον βιασμό, απόλαυσέ τον” νοοτροπία. Μας βιάζουν, φωνάζω, και δεν γίνεται να μ’ αρέσει, ούτε να το αντιληφθώ ως φυσιολογικό.
Πηγή: Gazzetta
