Έχουν περάσει κάτι παραπάνω από 12 ώρες κι όμως δυσκολεύομαι ακόμα να συνειδητοποιήσω το τι παρακολούθησαν τα μάτια μου χθες βράδυ! Έχω πει κ εγώ όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι πολλάκις στη ζωή μου τη φράση “Ποτέ μη λες ποτέ”, όμως έχω την τάση να το ξεχνώ συνέχεια και το μυαλό μου να επιστρέφει πάντα στα επίπεδα του ρεαλισμού. Πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να το πιστέψουμε όλοι μας πραγματικά πως “Nothing is impossible”! Το ποδόσφαιρο ένας από τους καλύτερους τρόπους για να σου διδάξει/υπενθυμίσει μαθήματα/νόμους ζωής.
Μπαίνω στο ψητό. Οι στατιστικές εταιρίες έδιναν κατά τη διάρκεια της βδομάδας στην Λίβερπουλ, πιθανότητες πρόκρισης στον τελικό του UCL που προσέγγιζαν το ποσοστό του 4%… Λογικό? Φυσικά. Πρώτος αγώνας : 3-0. Αντίπαλος: Το φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Απουσίες: Ηχηρές. Απουσίες του αντιπάλου: Καμία.
Μία παράμετρος που είναι αδύνατον να υπολογιστεί από οποιαδήποτε στατιστική εταιρία είναι το πόσο πολύ επιθυμεί και πιστεύει μία ομάδα σε ένα αποτέλεσμα! Desire & Faith ταυτόχρονα.
Ο Γιούργκεν Κλοπ είπε μεταξύ άλλων στους ποδοσφαιριστές του στα αποδυτήρια λίγο πριν την έναρξη της ρεβάνς την εξής ατάκα: “Θα σας έλεγα ότι είναι αδύνατο αλλά επειδή είστε εσείς, ίσως έχουμε μια ευκαιρία!” Λίγα λεπτά αργότερα οι 11 παίκτες συνεπαρμένοι από την ομιλία του, μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο του Άνφιλντ με σκοπό να μη φύγουν από εκείνον αν δεν καταθέσουν και την τελευταία τους σταγόνα ιδρώτα, την τελευταία τους αναπνοή μέσα στο χορτάρι…Η Λίβερπουλ δεν ήταν πλήρης χθες το βράδυ. Είχε δύο σημαντικότατες ελλείψεις. Τον εξαιρετικό Ρομπέρτο Φιρμίνο και τον πρώτο της σκόρερ ( και 1ο σκόρερ της Premier League) Μοχάμεντ Σαλάχ. Πολλοί λένε πως στις μεγάλες ομάδες οι απουσίες δεν παίζουν κανένα απολύτως ρόλο. Διαφωνώ! Δεν πιστεύω στο “ουδείς αναντικατάστατος”. Θεωρώ πως ο κάθε ποδοσφαιριστής είναι ένας και μοναδικός. Κανένας παίκτης δεν είναι ολόιδιος με κανέναν άλλο. Πόσο μάλλον δυο πραγματικοί star όπως ο Βραζιλιάνος και ο Αιγύπτιος. Ο Κλοπ αναγκάστηκε να προχωρήσει σε αλχημείες και να επιστρατεύσει τους Σακίρι και Οριγκί.
Το γρήγορο γκολ του Βέλγου στο 7′ σε προϊδέασε για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Δεν χρειαζόταν να ήσουν παρών μέσα στα αποδυτήρια του Ανφιλντ για να ακούσεις τι είπε ο Γερμανός. Κατάλαβες αμέσως πως οι “κόκκινοι” μπήκαν αποφασισμένοι στο τερέν για να τα δώσουν όλα μέχρι το τέλος και όπου πάει… Οι γηπεδούχοι πραγματοποίησαν ένα φανταστικό πρώτο ημίχρονο δημιουργώντας τις συνθήκες και το momentum για να “επενδύσουν” στο ματς. Από την άλλη πλευρά, οι παίκτες της Μπαρτσελόνα μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο έχοντας στο υποσυνείδητό τους πως η πρόκριση έχει τελειώσει… Πως το εισιτήριο για τον τελικό το έχουν ήδη τσεκάρει… Η ισπανική ομάδα ήταν κακή. Η αντίπαλός της την έκανε να φαίνεται ακόμη χειρότερη. Μία ομάδα ακόμη και στην χειρότερή της νύχτα θα βρει τουλάχιστον 2 κλασικές ευκαιρίες για να σκοράρει. Η “Μπάρτσα” βρήκε αυτές τις στιγμές, όμως ο Άλισον αποδείχθηκε φύλακας άγγελος για την Λίβερπουλ σταματώντας Μέσι, Σουάρες και Ζόρντι Άλμπα κρατώντας το μηδέν.
Το δεύτερο 45λεπτο ήταν μία πραγματική κατάργηση της λογικής! Ο τραυματισμός του Ρόμπερτσον υποχρέωσε τον Κλοπ να ρίξει στη μάχη τον Τζίμι Βαινάλντουμ ο οποίος έμεινε προς έκπληξη πολλών στον πάγκο. Μία απόφαση που ήρθε από ανάγκη και η ανάγκη έγινε … ιστορία! Πως τα φέρνει καμία φορά… Ο Ολλανδός μέσος που δε σκοράρει συχνά, βρήκε δις δίχτυα μέσα σε ένα δίλεπτο (54′,56′) και το ήδη κατηφορικό Άνφιλντ έγινε τσουλήθρα! Οι παίκτες του Βαλβέρδε ήταν σε κατάσταση πανικού, οι γηπεδούχοι είχαν την ορμή και το πιο λογικό βάσει εικόνας του παιχνιδιού ήταν να γίνει αυτό που έμοιαζε στην αρχή παράλογο! Το τέρμα της πρόκρισης που πέτυχαν οι “reds” αντικατοπτρίζει στο έπακρον την ψυχοσύνθεση των Καταλανών σε εκείνο το χρονικό σημείο του ματς! Το τι συνέβαινε ακριβώς μέσα στο μυαλό τους και στη ψυχή τους. Ένα χάος… Η ευφυΐα του Άρνολντ και του Όριγκι να σκοτώσουν τον αντίπαλο καθώς εκείνος κοιμόταν, έγινε πράξη!
Η ισπανική ομάδα είχε παρασυρθεί από την ορμή των reds και ήξερες πως το ποιο πιθανό σενάριο είναι το σκορ να διατηρηθεί μέχρι και το φινάλε παρότι υπήρχε χρόνος για εκείνους… Έτσι και έγινε. Τίποτε δε μπορούσε να φρενάρει τους γηπεδούχους από το θαύμα, οι οποίοι μετά το τελευταίο σφύριγμα του Τσακίρ πανηγύρισαν μία από της σημαντικότερες στιγμές της ευρωπαϊκής ιστορίας τους! Μία επιτυχία που ενδεχομένως να είναι πιο πωρωτική για τον κόσμο των “reds” περισσότερο και από το Έπος της Κωνσταντινόπουλης το 2005! Δεν ξέρω πόσο καιρός χρειάζεται να περάσει για να αντιληφθούν όλοι στην ομάδα το μέγεθος αυτής της νίκης!
Μπορεί στο ποδόσφαιρο να μην επικρατεί πάντα η δικαιοσύνη όμως στο συγκεκριμένο ζευγάρι πέρασε η ομάδα που το άξιζε περισσότερο. Η Λίβερπουλ πλήρωσε την ατυχία και την αναποτελεσμάτικότητα της στο Καμπ Νόου, όμως χθες το βράδυ το ίδιο το ποδόσφαιρο της τα έδωσε και με το παραπάνω!
Το πιο σημαντικό πάντως για την Λίβερπουλ και τον Γιούργκεν Κλοπ το βράδυ της Τρίτης ήταν ότι έδωσε μια ηχηρή, μία αποστομωτική σε όλους εκείνους που την λοιδορούσαν κατά τη διάρκεια της σεζόν. Σε όσους την πολεμούσαν και χλεύαζαν εκείνη και αυτόν για αποτυχία και “λουζεριά”. Μου προκάλεσε πραγματικά τρομερή εντύπωση φέτος το πόσοι πολλοί ουδέτεροι φίλαθλοι ήταν απέναντι στους κόκκινους τόσο στην Πρέμιερ Λιγκ όσο και στο Τσάμπιονς Λίγκ. Το πως πανηγύριζαν τα διαφαινόμενα 29 χρόνια “φαγούρας” στο πρωτάθλημα και τα 14 στην Ευρώπη. Ο Γερμανός τεχνικός έχει φτιάξει μία ομάδα πραγματικό αριστούργημα, χωρίς τα χρήματα της Μαν.Σίτι, με ρόστερ αρκετά κοντό σε αριθμό και στην 4η του χρονιά στο Νησί κοντεύει να πατήσει στο Έβερεστ. Ναι ακόμη και αν δεν καταφέρει να κατακτήσει την κούπα στο Νησί, έχει ήδη φτάσει σε “βαθμολογικό Έβερεστ” με 94 βαθμούς μία στροφή πριν το φινάλε (ρεκόρ), με μόλις μία ήττα απολογισμό, ενώ για 2η σερί χρονιά θα βρίσκεται στον μεγάλο τελικό της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Πόσα περισσότερα να πετύχει ο “τρελός” Γερμανός για να αξίζει επιτέλους το χειροκρότημα?
ΥΓ: Μια φιλική συμβουλή προς όλους τους φιλάθλους του ποδοσφαίρου: Παρακολουθήστε όσο περισσότερο Champions League μπορείτε παιδιά! Όσους περισσότερους αγώνες μπορείτε. Μη στέκεστε σε φράσεις “δεν είχε ενδιαφέρον το ματς”, ” τελειωμένη υπόθεση” κτλ… Η πλειοψηφία του κόσμου το χθεσινό ματς το είχε για τελειωμένο. Όμως όσοι έκαναν το λάθος να μην το παρακολουθήσουν πραγματικά βγήκαν χαμένοι. Μία αναμέτρηση UCL είναι 90 λεπτά πραγματικής απόλαυσης! Το CL είναι η αποθέωση, ο ύμνος του ποδοσφαίρου. Είναι ο αθλητισμός στα καλύτερά του. Δεν είναι ούτε ένας τελικός με άδειες κερκίδες, ούτε πετροπόλεμος, ούτε “παίρνω την ομάδα και φεύγω” ούτε -2, -3, -10 κτλ, ούτε αποχωρήσεις από ημίχρονα και εκφοβισμοί διαιτητών… Ας ασχοληθούμε επιτέλους με κάτι που πραγματικά μπορεί να μας προσφέρει κάτι. 90 λεπτά απόλαυσης, συγκίνησης, ακόμη και μαθημάτων ζωής!
