Της Βάσως Πρεβεζιάνου
Δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει. Έπεσε με την πλάτη στο χορτάρι, κάλυψε με τα χέρια του το πρόσωπό του, από τα μάτια του έτρεχαν ποτάμι τα δάκρυα. Είχε γράψει ιστορία. Τη δική του ιστορία, την ιστορία της Τότεναμ, την ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ. Από όλους τους… πιθανούς ήρωες που θα μπορούσε να έχει η ομάδα του Μαουρίσιο Ποτσετίνο, το βράδυ της Τετάρτης στο Άμστερνταμ κόντρα στον Άγιαξ, αυ΄τός ήταν ο πιο ανέλπιστος.
Τρία γκολ σε 45 λεπτά, ανατροπή και πρόκριση στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Και μια θέση στην αιωνιότητα για αυτόν τον Βραζιλιάνο που είναι η μοναδική μεταγραφή που έχει κάνει εδώ και ενάμιση χρόνο η αγγλική ομάδα που τον πήρε από τα… απορρίματα της Παρί Σεν Ζερμέν εκεί που τον πέταξαν μετά την απόκτηση του μεγάλου και τρανού Νεϊμάρ.
Κάτι ήξερε ήδη από παραγκωνισμό ο Μόουρα. Μεγαλωμένος στις παραγκουπόλεις του Σάο Πάουλο, στις γειτονιές των μη προνομιούχων, στους δρόμους που κυριαρχούσε η βία και «μιλούσαν» τα όπλα και τα ναρκωτικά.
«Κάποιοι από τους φίλους που είχα εκείνα τα χρόνια είναι είτε στη φυλακή είτε νεκροί». Έτσι θα ήταν και η δική του ζωή, αλλά…
«Δεν ακολούθησα αυτόν τον δρόμο διότι πάντα πίστευα στο όνειρό μου, μπορεί να ήμουν στους δρόμους, αλλά δεν άφηνα κανέναν να με πλησιάσει, έπαιζα μόνο μπάλα διότι ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής και να δημιουργήσω τις συνθήκες για μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά μου».
Οι γονείς του ήθελαν να δουν τον γιο τους να μορφώνονται. Έτσι, η μαμά Φάτιμα και ο μπαμπάς Ζόρζε έκαναν μια συμφωνία. Η μαμά θα αναλάμβανε να πηγαίνει τον μικρό στο σχολείο και να τον βοηθά στα μαθήματα και ο μπαμπάς θα τον συνόδευε στις προπονήσεις. Με αυτόν τον τρόπο θα είχαν τον έλεγχο και ας ακολουθούσε ο Λούκας όποιον δρόμο ήθελε η καρδιά του.
Η καρδιά του χτυπούσε για το ποδόσφαιρο, ξεχώρισε νωρίς, στα δέκα του μπήκε στις ακαδημίες της Κορίνθιανς, το πρωί στο σχολείο, το απόγευμα στην προπόνηση και βράδυ πια να παίρνει μόνος του το λεοφωρείο για να γυρίσει στο σπίτι του. Στα 13 του πήγε στη Σάο Πάουλο, εκεί πήρε τους πρώτους τίτλους και έγινε μέλος της πρώτης ομάδας.
Αυτό το υπερταλεντάκι, που κατέκτησε με την εθνική ομάδα της πατρίδας του το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, ήταν ένας από τους πρώτους «γκαλάκτικος» της Παρί Σεν Ζερμέν των Αράβων. Δεν είχε κλείσει τα 20 του όταν οι Γάλλοι αποφάσισαν να τον κάνουν δικό τους δίνοντας 40 εκατομμύρια ευρώ! Έμεινε τέσσερα χρόνια στο Παρίσι και τη σεζόν 2016-17 έφτασε τα 19 γκολ. Και τότε πήγε στην Πατί ο Νεϊμάρ και ο Λούκας περίσσευε. Για τον Ουνάι Έμερι απλά δεν υπήρχε.
«Μου συμπεριφέρθηκαν σαν να ήμουν σκουπίδι. Δεν έπαιζα καν. Δεν ήταν δυνατόν να συνεχίσω εκεί κι ας πλησίαζε το Μουντιάλ της Ρωσίας και ήθελα να είμαι στην αποστολή της εθνικής ομάδας» θυμάται.
Τότε, τον Ιανουάριο του 2018, εμφανίστηκε ο… σωτήρας του. Τον ήθελε ο Ποτσετίνο στην Τότεναμ. Αυτός που χθες βράδυ δεν ήξερε τι να πει για τον Βραζιλιάνο. Και τελικά του έκανε, ίσως, το καλύτερο κοπλιμέντο: «Όλοι οι παίκτες μου είναι ήρωες, αλλά ο Λούκας είναι σούπερ ήρωας».
Όχι, βέβαια, ότι ο Βραζιλιάνος πήρε πολλές ευκαιρίες στην αγγλική ομάδα. Με τον Κέιν να είναι ακούνητος από τη θέση του στην επίθεση και με το τρίο Σον – Έρικσεν – Ντέλε Άλι να τον στηρίζουν από πίσω, ο Λούκας είχε έντεκα εμφανίσεις την περσινή σεζόν και πέτυχε ένα γκολ. Φέτος ήταν οι απουσίες αυτές που τον έκαναν να λάμψει με αποκορύφωμα τα δύο γκολ κόντρα στη Μάντσεστερ Σίτι και το χατ τρικ του με αντίπαλο τον Άγιαξ.
Είπε, μετά το παιχνίδι, ότι ήταν η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Ήταν η στιγμή που το μότο του, «Θέλω, μπορώ, τα καταφέρνω», έκανε επιτέλους πραγματικότητα το όνειρό του. Ήταν η στιγμή που βγήκε από τη σκιά για να πάρει το χειροκρότημα ως ο απόλυτος πρωταγωνιστής.
Πηγή: Sport DNA
