Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ξέρω, ξέρω, σας ακούω, διαβάζω και τα χείλη σας, μη φωνάζετε. Φταίει ο Βασιλακόπουλος, που έχει στοιχειώσει στην καρέκλα και δεν παραιτείται και είναι αρτηριοσκληρωτικός και ευνοεί τον τάδε και τον δείνα και τον παραδείνα. Φταίει και ο Βασιλειάδης, που είναι ανίκανος και άτολμος και διστακτικός και κομμουνιστής και σταλινικός και Μαδούρος.
Φταίει ο οπαδικός Τύπος, με τα οπαδικότερα του οπαδού φερέφωνα, που χορεύουν όπως τους χτυπάνε το ντέφι οι πράσινοι, οι κόκκινοι, οι κίτρινοι, οι μαύροι και οι ροζέ. Φταίνε και οι αθλητές, που δεν ξεσηκώνονται και αφήνονται στη γελοιοποίηση και στην προβατοποίηση, στο όνομα πέντε μηνιάτικων που αργούν να πληρωθούν επειδή ο πρόεδρος έχασε στο στοίχημα.
Φταίει η διαιτησία, που αδικεί συστηματικά εμάς και ευνοεί όλους τους άλλους, όποιοι και αν είμαστε εμείς, όποιοι και αν είναι οι άλλοι. Φταίει και ο ΕΣΑΚΕ, που παριστάνει τη διοργανώτρια αρχή ενώ κατά βάθος είναι ένα παρεάκι αργόσχολων που από την πρώτη μέρα της θητείας τους παρακαλούν να τελειώσει η θητεία τους για να ξεμπερδεύουν.
Φταίμε εμείς, φταίτε εσείς, φταίει και ο Χατζημιλτής. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο Χατζημιλτής, αλλά τον υποψιάζομαι για βαλτό των απέναντι και θα πάω στο σπίτι του με δίκυκλο ισχυρού κυβισμού, για να του ρίξω μία μολότοφ. Σάμπως θα με ενοχλήσει κανείς;
Όχι. Όσο και αν είναι το μερίδιο ευθύνης που αντιστοιχεί στους ανωτέρω λειτουργούς του μπάσκετ, του τύπου, του ρύπου και της δημόσιας αταξίας, οι πραγματικοί φταίχτες είναι αυτοί που ρίχνουν το φταίξιμο σε όλους τους υπόλοιπους.
Τα αφεντικά του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Οι φυσικοί αυτουργοί της κρίσης.
Χρόνια τώρα, δεκαετίες στην πραγματικότητα, οι δύο «αιώνιοι» έχουν επιδοθεί σε έναν διαρκή αγώνα υπονόμευσης του αντιπάλου, χωρίς να ενδιαφέρονται καν για τη δική τους πρόοδο, πόσο μάλλον για αυτήν του αθλήματος που υποτίθεται ότι υπηρετούν.
Προτιμούν να κερδίζουν στο παρασκήνιο, παρά στο προσκήνιο. Τους αρέσει περισσότερο ο ρόλος του τάχα κυνηγημένου, παρά του άξιου και καταϊδρωμένου νικητή.
Ακόμα και όταν κερδίζουν ευρωπαϊκό τρόπαιο, πανηγυρίζουν επειδή δεν το πήρε ο αιώνιος αντίπαλος και επειδή η μάνα του πηδιέται στα μαρμαρένια αλώνια. Οι επενδύσεις δεν έχουν στόχο την ευημερία της ομάδας τους, αλλά τον θάνατο της κατσίκας του γείτονα.
Όταν βεβαίως ψοφήσουν και οι δύο κατσίκες, τόσο η κόκκινη όσο και η πράσινη, δεν θα έχει μείνει τίποτε για φαγητό. Θα τρώνε όλοι ακρίδες για να επιβιώσουν.
Ήδη, η επόμενη μέρα ξημέρωσε. Ακόμη και αν κουτσά στραβά επιβιώσει το μπάσκετ, που πολύ αμφιβάλλω μετά τις γελοιότητες του τελευταίου τριμήνου, η απαξίωση είναι τέτοια, που μάλλον δεν υπάρχει γυρισμός.
Για να το πω κυνικά, ο Γιαννακόπουλος και οι Αγγελόπουλοι μετέτρεψαν το μπάσκετ σε ποδόσφαιρο. Όσοι θεωρούν την παραπάνω πρόταση κολακευτική μάλλον ζουν σε κάποιον άλλον πλανήτη.
Η αγλαή Ελλάδα έχει πια το μπάσκετ που της αξίζει, με μοναδικούς διασωθέντες από το ναυάγιο όσους είχαν την πρόνοια να εγκαταλείψουν το σκάφος με one-way εισιτήριο για το εξωτερικό. Επιβιώνουν μόνο οι άξιοι και οι τυχεροί.
Οι παλαιότεροι είδαν την καταστροφή να έρχεται όχι χθες, όχι προχθές, αλλά τη μέρα που υπερψηφίστηκε από όλες τις πλευρές η ξεχωριστή διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων της Α1. Οι πυγμαίοι, ας κόψουν τον λαιμό τους, τέτοιος που είναι.
Ήταν η πρώτη ένδειξη, ότι οι ελέφαντες θα τραβήξουν τον δικό τους δρόμο, τσαλαπατώντας τα βατράχια που θα βρεθούν στο διάβα τους. Λυκοσυμμαχία, θα έλεγαν στον Περισσό.
Η ίδρυση της Εuroleague με τα κλειστά συμβόλαια αποδείχθηκε χαριστική βολή, αφού άφησε να τσαλαβουτάνε στα ίδια θολά νερά μαμμούθ που ολοένα μεγάλωναν και κουνούπια καταδικασμένα να μείνουν για πάντα κουνούπια.
Δύο δεκαετίες αργότερα, τα δύο μεγαθήρια ερίζουν για ένα τρύπιο πάπλωμα («οι δικοί μας χούλιγκανς είναι καλύτεροι από τους δικούς σας») και τα μικρά ψάρια παλεύουν να ζήσουν με τα ψίχουλα ελεημοσύνης από την κρατική τηλεόραση. Συγγνώμη για τις διαρκείς αναφορές στην πανίδα, αλλά ζούγκλα ζούμε, για ζώα θα λέμε.
Μέσα στην τούρλα, μπαινοβγαίνουν από την πόρτα διάφοροι επιτήδειοι τυχοδιώκτες, που σκαρφαλώνουν στις πλάτες των τελευταίων ρομαντικών για να αναπνέουν καλύτερα και να βλέπουν πιο καθαρά τον ορίζοντα. Το ποδόσφαιρο τους δείχνει, πάλι, τον δρόμο.
Ο στόχος ορισμένων από τους μικρομεσαίους δεν είναι να χτίσουν ένα μαγαζί με υγιή θεμέλια ή να συνεισφέρουν στο κοινό καλό, αλλά να φτάσουν στις τελευταίες αγωνιστικές με την ταμπέλα του «βαθμολογικά αδιάφορου».
Έπειτα στήνουν το «spread» σε 1-2 ματσάκια και βγάζουν τον προϋπολογισμό της χρονιάς, με την απαραίτητη υπεραξία. Και γελάνε και από πάνω.
Για ορισμένες προεδράρες, όχι μόνο στην Α1 αλλά και σε χαμηλότερες επαγγελματικές κατηγορίες, ο Μάιος είναι ο μήνας που θρέφει τους έντεκα. Πολλές φορές, τους θρέφει με χαβιάρι.
Προσωπικά αρνούμαι να συμμετάσχω σε αυτό το πανηγύρι των ζουρλών, με οποιονδήποτε τρόπο.
Πάνε 7-8 χρόνια από την τελευταία φορά που πάτησα το πόδι μου σε γήπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος ή κυπέλλου. Δεν τα παρακολουθώ ούτε από την τηλεόραση, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητο.
Oι άνθρωποι αυτοί, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, μαζί με μερικούς ακόμη, μου έκοψαν το μπάσκετ. Αυτό δεν πρόκειται να τους το συγχωρήσω ποτέ.
Την επόμενη εβδομάδα στη Βιτόρια θα πάρω την πρώτη ετήσια ανάσα μου, τον Σεπτέμβριο στην Κίνα τη δεύτερη. Πέρυσι που δεν είχε τουρνουά εθνικών ομάδων, κόντεψα να πάθω ασφυξία.
Όταν φτάνουν στην αυλή μου τα απόνερα, δυστυχώς συχνά μολονότι απέχω συστηματικά από τις εχθροπραξίες, τα μαζεύω και τα αρχειοθετώ σε δύο κουβάδες, για πάσα μελλοντική χρήση. Ζέχνουν, αλλά έχω πάθει ανοσία.
Θα τα χρησιμοποιήσω όταν χρειαστεί, εκεί που πρέπει. Μέχρι τότε, τα βλέπω και μελαγχολώ, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία.
Μπορώ να τους κάνω και βιβλίο τους δύο φακέλους, τώρα που πήρα το κολάι, αλλά προτιμώ να μη λερώσω τα χέρια και το μυαλό μου. Ούτε θέλω να με περιμένουν κάτω από το σπίτι μου μηχανάκια, τώρα που έχω και τις προετοιμασίες για τον τελικό της Μαδρίτης.
Ξέρω, ξέρω, μη φωνάζετε. Ο Βασιλακόπουλος, ο Γαλατσόπουλος, ο Βασιλειάδης, ο Αναστόπουλος, ο Μητρόπουλος, ο Βαμβακούλας με την τριμελή επιτροπή των 5-6 ατόμων. Ο Χατζηπετρής και ο Χατζημιλτής. Και όσοι αλήτες αρνούνται τα παραπάνω, είναι επειδή χρηματίζονται από τον οχτρό.
Ε, όχι δα. Όσο και αν βολεύει να τους βάλουμε όλους στο τυφλό τσουβάλι που πάνω γράφει «φταίχτες», οι πρώτοι που αξίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό είναι οι ίδιοι που πασχίζουν με κάθε τρόπο να φορτώσουν τη γίδα στον ώμο άλλων.
Με αλφαβητική σειρά, ο Γιώργος, ο Δημήτρης και ο Παναγιώτης. Mπορεί να μη ξεκίνησαν όλοι τους από την ίδια αφετηρία, αλλά το τέλος του μπάσκετ θα τους βρει αγκαλιασμένους. Οι υπόλοιποι θα πεθάνουν από ασφυξία στον πάτο του σωρού.
Πηγή: Gazzetta
