Της Βάσως Πρεβεζιάνου
«Όταν ξεκινούσα πριν από είκοσι χρόνια ήταν όλα διαφορετικά. Η αλήθεια είναι ότι κάποια πράγματα με εκνευρίζουν. Για παράδειγμα, όταν βλέπω να τραβάνε βίντεο για να το ανεβάσουν στο ίνσταγκραμ στα αποδυτήρια λίγο πριν από ένα παιχνίδι, θέλω να πάρω ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ και να το κοπανήσω στα δόντια τους. Αλλά είναι 18 χρονών και ξέρω ότι σε είκοσι χρόνια θα είναι αυτοί που θα γκρινιάζουν για τους νέους εκείνης της εποχής. Έτσι είναι η ζωή, έτσι θα’ ναι πάντα».
Η δική του ποδοσφαιρική ζωή έκανε τον κύκλο της. Ήταν μεγάλος ακόμα και αν δεν έτυχε της αναγνώρισης που θα άρμοζε σε έναν ποδοσφαιριστή που στάθηκε πάντα αρχηγός, ακόμα κι όταν δεν φορούσε το περιβραχιόνιο, που υπήρξε πατέρας και φίλος για τους συμπαίκτες του, που παρά την αγριόφατσά του ήταν εκεί για να ηρεμήσει τους άλλους και να βάλει τάξη όταν τα νεύρα ήταν τεντωμένα.
Όσοι γνωρίζουν το ιταλικό ποδόσφαιρο λένε πως ο Ντε Ρόσι είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που έχει περάσει από τη Ρόμα. Χαρακτήρας ντόμπρος και αυθεντικός, χωρίς δηθενιές.
«Είχα πάντα απόλυτη συναίσθηση ότι οι επιλογές που αφορούσαν την καριέρα μου ήταν… λανθασμένες σε επαγγελματικό επίπεδο. Από την άλλη, η επιλογή μου ήταν εγωιστική διότι είχα πάντα ανάγκη να φοράω τη φανέλα της Ρόμα. Νιώθω άλλος άνθρωπος όταν φοράω αυτό το έμβλημα. Υπήρξαν στιγμές που έφτασα κοντά στο να φύγω. Και τότε έβγαινα στο γήπεδο και τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα. Κοίταζα γύρω μου και σκεφτόμουν ότι ίσως αυτό να ήταν το τελευταίο παιχνίδι μου στο Ολίμπικο. Και εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορούσα να ζήσω μακριά από τη Ρόμα.Το μόνο πιο έντονο συναίσθημα από την περηφάνια που νιώθεις όταν παίζεις για τη Ρόμα είναι η θλίψη που νιώθεις χωρίς τη Ρόμα».
Έχασε ευκαιρίες επαγγελματικές. Θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Μα πάντα αποφάσιζε να μείνει. Και δεν αρνείται πως αυτό κάποιες φορές τον πονούσε. Το ερώτημα του ποιος θα ήταν μακριά από τη Ρόμα. Θα γινόταν καλύτερος; Θα ένιωθε κάπου αλλού μια άνευ όρων αγάπη από τους οπαδούς, αυτή που δεν ένιωσε στους «τζιαλορόσι» επειδή εκεί υπήρχε ο Τότι;
«Με πονάει πιο πολύ ξέροντας ότι έχασα την ευκαιρία να ζήσω τις αναμετρήσεις της Ρεάλ Μαδρίτης με τη Μπαρτσελόνα ή να παίξω στην καταπληκτική ατμόσφαιρα των γηπέδων της Πρέμιερ Λιγκ. Σε αυτή την ηλικία, ωστόσο, μπορώ να έχω πια ήσυχη τη συνείδησή μου ότι μπορεί να μην κέρδισα τίτλους ή να μην ταξίδεψα τόσο, αλλά έκανα την επιλογή που έδειχνε η καρδιά μου».
«Είσαι η μοναδική γυναίκα μου, είσαι η μοναδική αγάπη μου» γράφει το περιβραχιόνιό του…
Δεν έκανε ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε μόνο η καρδιά του. Και η καριέρα του συνοψίζεται σε μερικές αράδες. Γεννήθηκε στη Ρώμη, άρχισε να παίζει ερασιτεχνικά στα 14 του στην Όστια Μάρε, ομάδα στα προάστια της ιταλικής πρωτεύουσας και στα 17 του πήγε στη Ρόμα. Αυτό είναι όλο. Από το 2004 βασικός. Και μετά από 18 χρόνια έτοιμος να φύγει. Καλύτερος νέος ποδοσφαιριστής στη Serie A το 2006 και καλύτερος Ιταλός ποδοσφαιριστής το 2009. Συνολικά και 63 γκολ. Αυτή είναι η καριέρα του.
Κάνοντας μια αναδρομή στα χρόνια που παίζει μπάλα, υπάρχουν δύο περιστατικά που δείχνουν τι άνθρωπος είναι ο Ντε Ρόσι. Κανένα από τα δύο δεν συνέβη εντός γηπέδου…
Τον Μάρτιο του 2016, μετά από μια πρωινή προπόνηση της Ρόμα, πήρε το αυτοκίνητό του και οδήγησε ως τη Φλωρεντία. Ήθελε να είναι παρών στην κηδεία του Πιέτρο Λομπάρντι, ενός ανθρώπου που στάθηκε βράχος στον Ντε Ρόσι και σε άλλους Ιταλούς ποδοσφαιριστές, καθώς ήταν ο φροντιστής της εθνικής ομάδας της χώρας όταν, το 2006, έφτασε στην κατάκτηση του Μουντιάλ.
Ο Ντε Ρόσι οδηγούσε και στη θέση του συνοδηγού είχε ένα κουτί. Μέσα είχε το πιο πολύτιμο τρόπαιο της καριέρας του: το μετάλλιο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Στάθηκε σιωπηλός στην κηδεία, στο τέλος πλησίασε το φέρετρο του Λομπάρντι και άφησε μέσα το κουτί.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του 2016, ο Αλεσάντρο Φλορέντσι έπαθε ρήξη χιαστού σε παιχνίδι κόντρα στη Σασουόλο. Μέσα σε λίγη ώρα ο Ντε Ρόσι όχι μόνο κανόνισε τα θέματα που αφορούσαν την επέμβαση του συμπαίκτη του, αλλά έμεινε δίπλα του στο νοσοκομείο μέχρι το πρωί.
Ρομανίστα. Καπιτάνο. H τελευταία σημαία. Κατεβαίνει από τον ιστό. O τελευταίος αυτοκράτορας της Ρώμης. Δεν θα σταματήσει. Απλά τώρα ήρθε ή ώρα να ταξιδέψει…
