Οι καλύτερες ομάδες στην ιστορία της Premier League

5. ΤΣΕΛΣΙ (2004-05)

Η πρώτη σεζόν του Ζοσέ Μουρίνιο στο αγγλικό ποδόσφαιρο βασίστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά σε μια δυνατή άμυνα – η Τσέλσι δέχθηκε μόλις 15 γκολ και έκανε 25 clea sheets, δύο εντυπωσιακές επιδόσεις. Παράλληλα, συγκέντρωσε και 95 βαθμούς, επίδοση-ρεκόρ για την Τσέλσι. Η σεζόν είχε αρχίσει με… αργό ρυθμό επιθετικά, αφού τα γκολ έρχονταν κυρίως από στημένες φάσεις. Αλλά η είσοδος του Αριέν Ρόμπεν μεταμόρφωσε τους Λονδρέζους σε μια λαμπρή επιθετική δύναμη επίσης, αφού ο Ολλανδός και ο Ντάνιεμ Νταφ διέλυαν τους αντιπάλους στις αντεπιθέσεις. Ο Ντιντιέ Ντρογκμπά δεν είχε βρει ακόμη τα πατήματά του, αλλά ο Εϊντούρ Γκούντγιονσεν έκανε εξαιρετική δουλειά και ο Φρανκ Λάμπαρντ πήρε μέτρα στο γήπεδο, με αποτέλεσμα να γίνει ένας πραγματικά εκπληκτικός επιθετικός μέσος. Ο αμυντικός χαφ Κλοντ Μακελελέ, εν τω μεταξύ, ήταν ο παίκτης-κλειδί στο 4-3-3 της Τσέλσι. Ενας σχηματισμός που “ξεπέρασε” τους αντιπάλους στις πρώτες αγωνιστικές της σεζόν και αναπαράχθηκε ευρέως προς το τέλος του πρωταθλήματος.

4. ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ (2018-19)

Και δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα… Σε οποιαδήποτε σεζόν πριν το 2018 όμως, με τους 97 βαθμούς που συγκέντρωσε, θα έπαιρνε τον τίτλο. Παρά το γεγονός ότι τερμάτισε στο -25 από την 1η θέση πέρυσι, κανείς δεν αμφέβαλε ότι αυτή τη φορά η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ θα διεκδικούσε σοβαρά το πρωτάθλημα. Λίγοι, όμως, θα μπορούσαν να προβλέψουν πόσο σοβαρά. Εχοντας ενισχύσει την άμυνα τους με την μεταγραφή-ρεκόρ του Βίρτζιλ Φαν Ντάικ τον περσινό Ιανουάριο και ξοδεύοντας πολλά λεφτά και για τον τερματοφύλακα της Ρόμα, Αλισον, το καλοκαίρι, οι Reds ήταν μια πραγματική δύναμη. Ο Μοχάμεντ Σαλάχ μπορεί, αναρρώνοντας και από τραυματισμό, να μην ήταν στο 100% ο παίκτης που είδαμε πέρυσι, αλλά έστω κι έτσι πήρε το Χρυσό Παπούτσι της Premier League, μαζί με τους Σαντιό Μανέ και Πιερ-Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ. Οι σύντροφοι του στην επίθεση της Λίβερπουλ, Ρομπέρτο Φιρμίνο και Μανέ, στάθηκαν στο ύψος τους, ενώ οι Τρεντ Αλεξάντερ-Αρνολντ και Αντριου Ρόμπερτσον καθιερώθηκαν σαν δύο από τους καλύτερους πλάγιους μπακ της χώρας. Χάνοντας μόλις ένα ματς στο πρωτάθλημα, κόντρα στην πρωταθλήτρια Μάντσεστερ Σίτι, η φετινή Λίβερπουλ παίρνει τη θέση της όχι μόνο ως η καλύτερη ομάδα που δεν κατέκτησε την Premier League, αλλά και ως μία από τις καλύτερες ομάδες στην ιστορία της Premier League. Τελεία.

3. ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΣΙΤΙ (2018-19)

Μερικές φορές το μεγαλείο απαιτεί και έναν σπουδαίο αντίπαλο. Η ομάδα της Λίβερπουλ για την οποία γράψαμε παραπάνω, έδωσε στη φετινή Μάντσεστερ Σίτι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Εχοντας κάνει πέρυσι νέο ρεκόρ συγκομιδής βαθμών στην Premier League (και κατακτώντας φυσικά τον τίτλο), οι παίκτες του Πεπ Γκουαρδιόλα έπρεπε φέτος να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών. Και κάνοντας σερί 14 νικών στο τέλος, ισοφαρίζοντας παράλληλα το ρεκόρ (δικός της είναι, από πέρυσι) περισσότερων νικών σε μια σεζόν, η Σίτι για πρώτη φορά κατέκτησε για δεύτερη σερί χρονιά τον τίτλο. Αν δεν είχε νικήσει σε κάποιο από τα τελευταία 14 παιχνίδια της, η ομάδα του Μάντσεστερ θα έχανε τον τίτλο από τη Λίβερπουλ, η οποία τερμάτισε στο -1. Με τον Κέβιν Ντε Μπρόινε, τη δημιουργική δύναμη της δηλαδή, να χάνει μεγάλο μέρος της σεζόν λόγω τραυματισμού, τον Φερναντίνιο να γίνεται 34 ετών και τον αρχηγό Κομπανί να γίνεται 33 και να είναι επιρρεπής σε τραυματισμούς, η Σίτι έδειξε το βάθος του ρόστερ της. Στο τέλος, όμως, ήταν οι συνήθεις ύποπτοι αυτοί που έγιναν τα πρόσωπα της νίκης: Ο Σέρχιο Αγουερό ήταν όσο αποτελεσματικός είναι πάντα, ο Ραχίμ Στέρλινγκ πήγε σε άλλο επίπεδο και ο 33χρονος Νταβίντ Σίλβα συνέχισε να ελέγχει το παιχνίδι της ομάδας.

2. ΑΡΣΕΝΑΛ (2003-04)

Αλλοι θριάμβευσαν με περισσότερους βαθμούς ή κατέκτησαν το Champions League. Αλλά η κατάκτηση του πρωταθλήματος χωρίς ήττα παραμένει ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο επίτευγμα. Τα αήττητα σερί συνήθως χαρακτηρίζονται από ανθεκτικές άμυνες, αλλά η Αρσεναλ ήταν μια εκπληκτική επιθετική ομάδα έχοντας την ταχύτητα του Τιερί Ανρί, τη δημιουργικότητα του Ντένις Μπέργκαμπ και τη συνέπεια στο σκοράρισμα από τους εξτρέμ, είτε μιλάμε για τον Φρέντι Λιούνγκμπεργκ είτε για τον Ρομπέρ Πιρές. Οι Ζιλμπέρτο Σίλβα και Πατρίκ Βιεϊρά πρόσθεταν τη δύναμη που η Αρσεναλ έχασε έπειτα από την αποχώρηση τους και δεν την έχει ξαναβρεί, ενώ ο Σολ Κάμπελ ήταν ο μόνος αμυντικός… αμυντικός, σε μια γραμμή που είχε επίσης τους Ασλεϊ Κόουλ, Λαουρέν και Κόλο Τουρέ – τρεις παίκτες που μετακινήθηκαν εκεί από πιο επιθετικές θέσεις, για να δείξει έτσι ο Αρσέν Βενγκέρ την έμφαση του στην τεχνική. Ο Γενς Λέμαν μνημονεύεται κυρίως για τις γκάφες του, αλλά στην πρώτη του σεζόν στην Αγγλία απλά δεν έχασε ποτέ. Η Αρσεναλ είχε την καλύτερη επίθεση αλλά και την καλύτερα άμυνα της Premier League – μπορούσε να έχει την κατοχή μπάλας αλλά και να αντεπιτίθεται τέλεια. Υπάρχει ένας λόγος που το “μηδέν ήττες” της Αρσεναλ είναι πιο σημαντικό στατιστικό -στην ιστορία της Premier League- από το “μόνο 15 γκολ παθητικό” της Τσέλσι.

1. ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ ΣΙΤΙ (2017-18)

Κάποιοι μπορούν να σταθούν στο “100 βαθμοί”. Επισήμως, η σπουδαιότερη ομάδα: Σε νίκες, σε βαθμούς, σε διαφορά από όσους ακολούθησαν στην κατάταξη, σε διαφορά τερμάτων κ.α. Ναι, ήταν μια ομάδα που δημιουργήθηκε από πολλούς ακριβοπληρωμένους παίκτες, αλλά από την άλλη, πότε εγγυήθηκαν την επιτυχία τα λεφτά; Η Μάντσεστερ Σίτι ήταν πολύ ακριβή και τη σεζόν 2016-17, όταν τερμάτισε στην 3η θέση και στο -15 από την πρωταθλήτρια Τσέλσι. Ο Πεπ Γκουαρδιόλα χρειαζόταν τη δεύτερη σεζόν για να οδηγήσει την ομάδα του σε άλλο επίπεδο, παρουσιάζοντας μια κυρίαρχη, αισθητικά ευχάριστη ομάδα που… έκανε πλάκα σε όλους τους αντιπάλους της. Ή μάλλον, σχεδόν σε όλους: Η Λίβερπουλ τη νίκησε, όπως και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ -οι μοναδικές δύο ήττες της Σίτι- ενώ οι Marseysiders την απέκλεισε και στον προημιτελικό του Champions League. Αυτό αποτελεί σίγουρα έναν… αστερίσκο στη σεζόν της Μάντσεστερ Σίτι, αλλά όχι ικανό να επισκιάσει τα κατορθώματα της εντός των συνόρων, σε μια πραγματικά εκπληκτική σεζόν. Εφτασαν στους 100 βαθμούς χάρη σε μια υπέροχη λόμπα του Γκαμπριέλ Ζεσούς στο 94ο λεπτό του τελευταίου αγώνα και το πανηγύρισαν σαν να… κατέκτησαν ξανά τον τίτλο.

Πηγή: Gazzetta – Four Four Two