Του Νίκου Παπαδογιάννη
Oι πιστοί αναγνώστες της στήλης μπορεί να θυμούνται κάτι που έγραψα στις αρχές της σεζόν, όταν είδα την Εφές να κλειδώνει στο χρονοντούλαπο τον ασόβαρο εαυτό προηγούμενων ετών και να σαρώνει τα ευρωπαϊκά γήπεδα με σειρά από πειστικές νίκες.
Δεν έχω πρόχειρη την ακριβή διατύπωση ούτε έχω τον χρόνο να ψάξω, οπότε μεταφέρω εδώ την ουσία. Όποια κατεύθυνση και αν πάρει το μοντέρνο μπάσκετ, και ξέρετε δα καλά ότι στην αφεντομουτσουνάρα μου προκαλούν δυσανεξία τα ρεύματα της εποχής, το κλειδί ήταν, είναι και θα είναι η συνύπαρξη δύο ικανών δημιουργών στην ίδια πεντάδα.
Η Εφές του αιωνίως παραξηγημένου και υποτιμημένου Εργκίν Αταμάν (τον οποίον επαινούσε ο Μιχάλης Κακιούζης από τότε που δούλεψε μαζί του στη Σιένα) πήρε την περυσινή συνταγή της Ζαλγκίρις και την πήγε αρκετά βήματα παραπέρα.
Τον ρόλο του Πάνγκος ανέλαβε ο σαφώς ικανότερος και ακριβότερος Λάρκιν, εκείνον του Μίτσιτς ο ίδιος ο Μίτσιτς, ενώ στο «3» κατέβηκε ο επίσης ικανός δημιουργός Σίμον και τον ρόλο της πρώτης αλλαγής χρεώθηκε ένας τέταρτος καλός γκαρντ, ο Μπομπουά.
Μπορεί να μην διαθέτει πόιντ-σέντερ όπως τόσες και τόσες ομάδες της σήμερον ημέρας η Εφές, αλλά έχει ανά πάσα στιγμή δύο, τουλάχιστον, επιτελικά μυαλά στην περιφερειακή γραμμή, είτε βρέξει είτε χιονίσει.
Στο μπάσκετ, οποιασδήποτε εποχής, πηγή δημιουργίας σημαίνει πηγή ζωής. Θυμηθείτε πόσες τέτοιες είχαν ο φετινός Παναθηναϊκός καιν ο φετινός Ολυμπιακός (ακόμα και η φετινή Φενέρ) και μελαγχολήστε μαζί μου!
Η Εφές ξόδεψε εκατό καράβια λεφτά στο παζάρι του ταλέντου ή της τεχνογνωσίας τις δύο τελευταίες δεκαετίες (από τότε που εμφανίστηκε στα final-4 του 2000 και του 2001), αλλά επιτέλους ανακάλυψε το ελιξήριιο της επιτυχίας.
Θα κατηγορηθεί για έλλειψη γενναιοψυχίας και διορατικότητας, όποιος θεωρήσει άδικη ή συμπτωματική την πρόκρισή της στον παρθενικό τελικό Euroleague της ιστορίας της.
Μπορεί να μη βγήκε κόσμος στους δρόμους απόψε στην Κωνσταντινούπολη, αλλά τα μπλε βεγγαλικά που εκτοξεύτηκαν στην εγγύς ακτή του Βοσπόρου φώτισαν τον δίκαιο νικητή.
Οι δύο θαυματουργοί γκαρντ που λέγαμε πιο πάνω, Λάρκιν και Μίτσιτς, τελείωσαν τον ημιτελικό με 30+25 πόντους, 7+5 ριμπάουντ, 7+1 ασίστ, 2+1 κλεψίματα, 5+3 τρίποντα, 19/29 σουτ, 9/11 βολές, 7+7 κερδισμένα φάουλ.
Τα περισσότερα από τα 5 λάθη τους τα έκαναν στο φινάλε, όταν ο αγώνας είχε κριθεί. Και ήταν ασήμαντα. Ο Αταμάν δεν χρειάστηκε καν να πάρει τάιμ-άουτ στην δ’ περίοδο.
Το κοινό αντάμειψε τον Σέιν Λάρκιν με την ιαχή «M-V-P, M-V-P», έτσι, για να δικαιώσουν και το προγνωστικό του Ρικ Πιτίνο, αλλά ο Σέρβος με την διαστημική βελτίωση αξίζει τουλάχιστον να μοιραστεί αυτόν τον τίτλο.
Στην αντίπερα όχθη, οι γκαρντ της Φενέρμπαχτσε (υγιείς όλοι, σε αντίθεση με την αποδεκατισμένη μπροστινή γραμμή της) έκαναν μία κιτρινόμαυρη τρύπα στο νερό, με χειρότερο όλων τον Μπόμπι Ντίξον.
Ο «Ζοτς» τράβηξε τον Κώστα Σλούκα έξω από την αρχική πεντάδα ώστε να τον ζευγαρώσει με τον Βέσελι μετά το αρχικό πεντάλεπτο, αλλά η ιδέα εξελίχθηκε σε μπούμερανγκ, αφού ο Έλληνας άσος εμφανίστηκε εκτός ρυθμού, υπέπεσε σε αχρείαστα φάουλ και δεν έπαιξε ρόλο στο παιχνίδι.
Για πρώτη φορά στην εποχή Ομπράντοβιτς, η Φενέρ έμοιαζε με αμάξι γέρικο στην ανηφοριά. Αγκομαχούσε σύσσωμη, απέναντι σε έναν αντίπαλο που κράτησε το πόδι στο γκάζι επί 40 λεπτά.
Το στοιχείο που με ενθουσίασε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στην Εφές, ήταν ότι απέφυγε τη γλυκιά αναρχία προηγούμενων παραστάσεών της και έπαιξε αρκετά ορθόδοξο μπάσκετ, με τις απαραίτητες βεβαίως πινελιές αυτοσχεδιασμού και τα αναπόφευκτα 32 σουτ τριών πόντων.
Ο Λάρκιν θύμιζε αυτή τη φορά περισσότερο τον καλό Λάουρι παρά τον συνήθη Λίλαρντ. Και, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν το λέω προσβλητικά ούτε υποτιμητικά.
Θα το σηκώσει το τρόπαιο ο Αταμάναρος, το βράδυ της Κυριακής; Δεν βλέπω γιατί όχι. Το τρακ της πρωτάρας κράτησε μόλις 2-3 λεπτά και η Εφές του ημιτελικού έμοιαζε έτοιμη για όλα. Όλα όμως!
Εγώ θα τη χειροκροτήσω θερμά εάν φτάσει πρώτη στο νήμα, μολονότι ώρες ώρες στραβώνω με το μπάσκετ που λανσάρει. Το βέβαιο είναι ότι ελάχιστες ομάδες μπορούν να τη συναγωνιστούν στην έκλυση κηροζίνης, όταν ανάβει τις μηχανές.
Από αυτή την άποψη, θυμίζει πολύ τους Μιλγουόκι Μπακς, που γίνονται καλύτεροι όσο περνάνε τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες. Και, ω της σύμπτωσης, τόσο η Εφές όσο και ο «Ελαφιακός» τερμάτισαν στη 16η θέση της άτυπης βαθμολογίας την περίοδο 2017-8.
Από τη 16η ως την 1η η απόσταση μοιάζει χαώδης, αλλά η θεωρία του ελεγχόμενου χάους βγάζει παράξενα γινόμενα, απροσδόκητα πηλίκα. Πρωταθλήτρια Ευρώπης η Εφές, πρωταθλητές ΝΒΑ οι Μπακς, θα έγραφα και κάτι για την Τότεναμ τώρα που αναπνέω ισπανικό αέρα, αλλά …κρατιέμαι!
Πηγή: Gazzetta
