Του Βασίλη Σκουντή
Όταν το 1981 ο συχωρεμένος ο Γιάννης Τσαρούχης είδε τα πρώτα ζωγραφικά έργα του τότε 17χρονου Δημήτρη Παπαϊωάννου σε μια μαθητική έκθεση στο Κολλέγιο Αθηνών, έμεινε έκθαμβος και προέβη σε ένα πραγματικά τρομακτικό σχόλιο…
«Τρομάζω από την τόση ευκολία που έχεις τόσο νωρίς και επειδή διαθέτεις ταλέντο σου εύχομαι στο μέλλον να συναντήσεις τις απαραίτητες δυσκολίες»!
Αυτή η ιστορία για το πρώιμο ταλέντο του νεαρού μετέπειτα σπουδαίου σκηνοθέτη, χορογράφου και δημιουργού, ο οποίος περιπλανιόταν, λέει, στο Μαρούσι για να βρει το σπίτι του ιεροφάντη της τέχνης ώστε να του δείξει τα πρωτόλεια του και να τον προσκαλέσει στην έκθεση, μου ήρθε στο μυαλό σήμερα το πρωί που έβλεπα τον Δημήτρη Ιτούδη στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου ενόψει του αυριανού τελικού του Final 4.
Τη θυμήθηκα και συνάμα μου τη θύμισε ο ίδιος διότι δέκα τέσσερα χρόνια μετά τον Τσαρούχη, εξίσου έκθαμβος είχε μείνει και ένας ιεροφάντης του μπάσκετ όταν είδε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του το πρωτόλειο του νυν προπονητή της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Και όχι όπου κι όπου, αλλά στη Μόσχα και μάλιστα στο γήπεδο στο οποίο μετά από 19 χρόνια έμελλε να γίνει το σπίτι του!
Για τον Βεροιώτη προπονητή οι δείκτες του ρολογιού μένουν σταματημένοι στις 12 Δεκεμβρίου του 1995, όταν έλαβε το βάπτισμα του πυρός στην Ευρώπη και μάλιστα από… σπόντα!
Τρεις μέρες νωρίτερα είχε παραιτηθεί από την τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, ο οποίος κάλεσε στα κρυφά τον νεαρό συνεργάτη του και του έσκασε το μυστικό. «Εγώ καρντάση θα φύγω και γι’ αυτό ετοιμάσου να αναλάβεις εσύ την ομάδα και να την κοουτσάρεις στη Μόσχα» του είπε ο «Coach K» και μόλις ο Ιτούδης συνήλθε από το σοκ στρώθηκε στη δουλειά και άρχισε να καταστρώνει τα πλάνα του για το μεγάλο ντέρμπι κορυφής του Β’ ομίλου του Κυπέλλου Κυπελλούχων με τη Ντινάμο Μόσχας!
Τρία εικοσιτετράωρα αργότερα το εκ Τρικάλων Ημαθίας μειράκιον φόρεσε τα καλά του και κάθισε στην άκρη του πάγκου για να κοουτσάρει τον ΠΑΟΚ τον οποίο λίγο έλειψε να οδηγήσει στη νίκη.
Ο Δικέφαλος του Βορρά προηγήθηκε στο ημίχρονο με 38-32, ωστόσο οι οικοδεσπότες αντεπιτέθηκαν και πέρασαν μπροστά με διψήφια διαφορά και στα τελευταία λεπτά ο εξ απαλών ονύχων μπασκετικός ρέκτης, Ιτούδης έπαιξε τα ρέστα του.
Τίνι τρόπω; Πολλώ λογιώ και στις δυο άκρες του γηπέδου. Πρώτα απ’ όλα γύρισε την άμυνα από το man to man σε μια ζώνη 1-3-1 (η επονομαζόμενη «σταυρός»), ενώ στην επίθεση έβαλε τον Πέτζα Στογιάκοβιτς να παίξει στη θέση «4» και να ποστάρει τα μεγάλα κορμιά της Ντινάμο, συμπεριλαμβανομένου και του Λευκορώσου, μετέπειτα παίκτη του ΠΑΟΚ, Βαλέρι Νταϊνέκο.
Το αποτέλεσμα; Οι Θεσσαλονικείς ροκάνισαν τη διαφορά και από το -11 έπαιξαν τη νίκη σε μια ζαριά που δεν τους… έκατσε. Στη λήξη της αναμέτρησης αποτυπώθηκε ως τελικό σκορ το 65-62, που ωστόσο δεν απέβη ζημιογόνο για τον ΠΑΟΚ, ο οποίος τερμάτισε πρώτος στον όμιλο (με αντιπάλους επίσης τη Ζρίνιεβατς Ζάγκρεμπ, την Κάλεβ Ταλλίν, τη Νόμπιλες Βλόκλαβεκ και την Ολίμπια Λιουμπλιάνα) με ρεκόρ 8-2, έναντι 7-3 της Ντινάμο και εν συνεχεία έφτασε ως τον τελικό της διοργάνωσης, εδώ στη Βιτόρια, κόντρα στην Ταού!
Με το πού ακούστηκε η κόρνα και ενώ ο Ιτούδης κατευθυνόταν προς τα αποδυτήρια, ένιωσε ένα χέρι να τον τραβάει από το μπράτσο. Από εδώ και πέρα διηγείται ο ίδιος το περιστατικό: «Γύρισα και ποιον να δω; Ήταν ο Αλεξάντερ Γκομέλσκι που σχολίαζε το ματς στην τηλεοπτική μετάδοση. Μου έδωσε συγχαρητήρια για το κοουτσάρισμα και με ρώτησε πόσων χρονών ήμουν. Εχασα τη λαλιά μου τότε και όταν την ξαναβρήκα του απάντησα ότι ήμουν 25, με κοίταξε έκπληκτος, με χάιδεψε πατρικά στο κεφάλι και μου είπε ότι θα έχω λαμπρό μέλλον»!
Διάνα έπεσε o… πατερούλης του σοβιετικού μπάσκετ διότι όντως το μειράκιον που συνάντησε εκείνο το βράδυ είχε λαμπρό μέλλον!
Και συν τοις άλλοις έχει λαμπρό παρόν που-κατά παράβασιν της φυσιολογικής ροής των πραγμάτων- έπεται του μέλλοντος το οποίο είχε προοιωνίσει τότε ο Γκομέλσκι…
Ήμουν κι εγώ εκεί τότε, γι αυτό χαρακτηρίζω τον εαυτό μου συνεργό στο… έγκλημα! Μετέδιδα τον αγώνα για λογαριασμό του Star Channel και υπήρξα αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς στο συναπάντημα του Ιτούδη με τον άνθρωπο του οποίου υπήρξε επίγονος στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ και μάλιστα έχει στο παλμαρέ του (από το 2016) και το φερώνυμο βραβείο.
Οι έπαινοι του Γκομέλσκι προς τον Ιτούδη δεν διέλαθαν της προσοχής του ελληνικού Τύπου, μάλιστα ο Γιώργος Μπούζας έγραψε στην εφημερίδα «Σπορ του Βορρά» άρθρο με τίτλο «ένα νέο προπονητικό θαύμα»!
Αν και είμαι μανιώδης συλλέκτης (και) αποκομμάτων, δεν το έχω κρατημένο στο αρχείο μου. «Λυπάμαι» απολογήθηκα σήμερα στον Ιτούδη. «Να μη λυπάσαι» μου αποκρίθηκε γελώντας. «Το έχει η κάνα μου σε περίοπτη θέση στη βιτρίνα του σαλονιού του σπιτιού μας στα Τρίκαλα Ημαθίας»!
Για την ιστορία και την τεκμηρίωσιν του πράγματος, ιδού οι συνθέσεις (που μάλιστα περιλαμβάνουν και ορισμένα στατιστικά σημεία και τέρατα) εκείνου του αγώνα, με τον οποίο ο Ιτούδης συστήθηκε δειλά στην διεθνή μπασκετική πιάτσα:
ΝΤΙΝΑΜΟ ΜΟΣΧΑΣ: Μπαϊντάκου 6, Αστάχοφ 8, Σακούλιν 6, Αστάνιν, Μπαζάρεβιτς 14 (16ασ.), Γκράτσεφ 5, Νόσοφ 7 (10ρ., 13κλ.), Νταϊνέκο 19.
ΠΑΟΚ: Νικολαϊδης 1, Μπουντούρης 10, Πρέλεβιτς 16 (14ασ., 7λ.), Στογιάκοβιτς 12 (8ρ.), Γκάρετ 7 (19ρ., 13κλ.), Ρεντζιάς 9 (7ρ.), Γιαννούλης.
Αύριο ο Δημήτρης θα έχει την ευκαιρία να κατακτήσει το δεύτερο ιερό δισκοπότηρο στη σόλο καριέρα του και μάλιστα μέσα σε ένα πλέγμα από συγκυρίες και σημειολογικές, ως επί το πλείστον… γεωγραφικές συμπτώσεις…
Πρώτα απ’ όλα αντιμετωπίζει την Εφές την οποία ο Παναθηναϊκός επί των ημερών του (στο πλάι του Ομπράντοβιτς) νίκησε σε δυο διαδοχικούς ημιτελικούς των Final 4 (Θεσσαλονίκη/2000, Παρίσι/2001) και σε μια δραματική σειρά play offs (2005), με την παρουσία και των… τσολιάδων που είχε βάλει πίσω από τον πάγκο των Τούρκων ο συχωρεμένος ο Θανάσης Γιαννακόπουλος.
Πέραν των συναπαντημάτων του Παναθηναϊκού με την Εφές, ο Ιτούδης ανέβηκε στον χρυσοποίκιλτο θρόνο της Euroleague το 2016 νικώντας στον συγκλονιστικό και ανατρεπτικό τελικό που μάλιστα κρίθηκε στην παράταση, μια επίσης τουρκική ομάδα, τη Φενέρμπαχτσε με προπονητή τον μέντορα, αδελφοποιτό και κουμπάρο του Ζέλικο Ομπράντοιβιτς, στη δούλεψη του οποίου βρέθηκε επί δέκα τρία συναπτά έτη.
Αμ’ το άλλο; Όταν έφυγαν παρέα από τον Παναθηναϊκό, η πρώτη ομάδα την οποία ανέλαβε ο νυν προπονητής της ΤΣΣΚΑ ήταν επίσης τουρκική, η Μπάνβιτ Μπαντίρμα, στην παλιά ελληνική Πάνορμο!
Αυτό θα πει κισμέτ!
Kismet και στα βασκικά patu, διότι και τούτο το… άτιμο και αναπόδραστο το βιώνει σε υπερθετικό βαθμό ο Ιτούδης, που νιώθει ότι η Βιτόρια ήταν από παλιά και παραμένει το δικό του πεπρωμένο!
Η μοίρα τον έφερε για πρώτη φορά εδώ το 1996, όταν μετά τη σύντομη θητεία του στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ (και την ευλογία που έλαβε από τον Γκομέλσκι), επέστρεψε στη θέση του assistant coach , στο πλευρό του Ζέλικο Λούκαιτς. Στις 12 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς στο παλιό Pabellon Araba ο Δικέφαλος αντιμετώπισε στον τελικό του Κυπέλλλου Κυπελλούχων την Ταουγκρές από την οποία ηττήθηκε με 88-81 και αυτή την ήττα ο Ιτούδης θέλει να την ξεχρεώσει μετά των νομίμων τόκων υπερημερίας, μετά από 23 χρόνια!
Αλλά όρεξη να ‘χει κανείς να ψάχνει τις συμπτώσεις και τα σημεία αναφοράς στην προκειμένη περίπτωση…
Το 2006 ο Ιτούδης κόντεψε να φύγει από τις φτερούγες του Ζοτς και να αρχίσει πολύ νωρίτερα τη σόλο καριέρα του. Πού; Μα φυσικά εδώ, καθώς ο αεί ων και ωσαύτως ων ισχυρός ανήρ της Ταού, ο Χοσεάν Καρεχέτα τον λιγουρευόταν και του άσκησε μεγάλες πιέσεις για να αφήσει τον Παναθηναϊκό και να μετακομίσει στη Βιτόρια, αλλά δεν κατάφερε κιόλας να τον ψήσει…
Όλα για κάποιον λόγο γίνονται!
Δέκα τρία χρόνια αργότερα ο Ιτούδης επιστρέφει στη Βιτόρια για δεύτερη φορά και για τέταρτο αγώνα μέσα σε 25 ημέρες!
Εδώ, τη Μεγάλη Εβδομάδα, η ΤΣΣΚΑ αναποδογύρισε την κατάσταση μετά την ήττα της στη Μόσχα, ανέκτησε το πλεονέκτημα έδρας με τη νίκη της στον τρίτο αγώνα της σειράς των play offs, επέζησε του -12 στο Game 4 και έφυγε με το 3-1 και την πρόκριση της στο 19ο Final 4 της ιστορίας της…
Εδώ χθες το βράδυ κατάφερε το come back από το -14, έριξε στο κανναβάτσο την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης, πήρε το αίμα της πίσω για την ήττα στον περυσινό ημιτελικό στο Βελιγράδι και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω…
Αυτά τα περαιτέρω θα τα κυνηγήσει στον αυριανό τελικό στον οποίο ο Ιτούδης εκτός όλων των άλλων θα ήθελε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στον μακαρίτη τον Γκομέλσκι για να αγαλλιάσει η καρδιά του και να συνειδητοποιήσει ότι όντως εκείνο το παδαρέλι με το σταυρωτό κοστούμι που συνάντησε και ευλόγησε πριν από 24 χρόνια, είχε πολύ λαμπρό μέλλον…
Πηγή: Gazzetta
