Ο αρτίστας

Της Βάσως Πρεβεζιάνου

Υπάρχει μια ιστορία που ακούγεται εδώ και χρόνια στο ποδόσφαιρο αν και ίσως στερείται αλήθειας. Ή μπορεί ο απόγονος του πρωταγωνιστή της να την διαψεύδει για τους δικούς του λόγους. Παρόλα αυτά είναι μια ιστορία που αγγίζει πια τα όρια του θρύλου…

Λέγεται, λοιπόν, πως όταν ο παππούς του Αντρέα Πίρλο έφτασε στην Ιταλία, προερχόμενος από χώρα της Ανατολικής Ευρώπης και έχοντας καταγωγή Σίντι, δηλαδή τσιγγάνικη, εμφανίστηκε σε ληξιαρχείο προκειμένου να κάνει τα χαρτιά του και να πάρει την υπηκοότητα. Με δεδομένο ότι δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου ιταλικά, ένας υπάλληλος του είπε ότι θα τον γράψει στα μητρώα ως «Πίρλο» επειδή ακουγόταν σαν την ιταλική λέξη «pirla» που σημαίνει… κεφάλι πέους!

Δύο γενιές μετά ένας από τους εγγονούς του θα αντίκρουε αυτή την ιστορία περί της ρομά καταγωγής με έναν εξαιρετικό κομψό τρόπο…

«Είμαι ένας πλανόδιος τσιγγάνος στο γήπεδο, ένας μέσος σε διαρκή αναζήτηση μιας καθαρής γωνίας, όπου θα μπορώ να κινούμαι ελεύθερα, τουλάχιστον για μια στιγμή, χωρίς παίκτες να με πνίγουν με το μαρκάρισμά τους.

Λίγα τετραγωνικά μέτρα στα οποία θα μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, κάνοντας αυτό που πιστεύω: Παίρνω την μπάλα, τη δίνω σε έναν συμπαίκτη και αυτός βάζει γκολ. Αποκαλείται ασίστ και προκαλεί μια απίστευτη ευτυχία.

Πιθανόν εξαιτίας αυτής της επιθυμίας να πηγαίνω από το ένα σημείο στο άλλο του χορταριού με τα πόδια και χωρίς ρόδα, ακούστηκε κάποτε η φωνή ότι προερχόμουν από οικογένεια Ρομά και συγκεκριμένα από Σίντι».

Ένα παιδί μικρόσωμο και κοκαλιάρικο ήταν… «Είναι σχεδόν καχεκτικός, πως θα παίξει ποδόσφαιρο;» ήταν η πρώτη αντίδραση των ανθρώπων της Μπρέσια, όταν ο πατέρας του, σιδεράς στο επάγγελμα, τον πήγε στις ακαδημίες της ομάδας. Τα χρόνια που πέρασαν τους διέψευσαν.

Ο Πίρλο, γεννημένος στο μικρό Φλέρο της Λομβαρδίας, χρονιά με τη χρονιά ωρίμαζε και γινόταν καλύτερος, σαν το παλιό καλό κρασί που βγάζει ο ίδιος στους αμπελώνες του στη Λομβαρδία. Ο Μιρτσέα Λουτσέσκου τον πίστεψε, του έδωσε την ευκαιρία να κάνει επίσημο ντεμπούτο με τους μεγάλους στα 16 του. Ο Ρουμάνος προπονητής ήταν αυτός που μερικά χρόνια αργότερα, όταν ο ίδιος ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ίντερ, έπεισε τον Μάσιμο Μοράτι να πάρει στην ομάδα και τον Πίρλο, ο οποίος είναι τότε 20 ετών.

Στους «νερατζούρι» κυριαρχεί η μορφή του σπουδαίου Ρομπέρτο Μπάτζιο. Υπάρχει φυσικά και ο Γιούρι Τζορκαέφ και ο Πίρλο είναι ακόμα μικρός για να κερδίσει θέση βασικού. Ωστόσο, η συνύπαρξή του με τον «μικρό Βούδα» είναι καθοριστική για τον νεαρό Πίρλο, είναι το ίνδαλμά του, τον θαυμάζει, τον παρακολουθεί, τον μελετά. Η ποδοσφαιρική τους μοίρα θα τους φέρει κοντά και λίγο αργότερα στη Μπρέσια (όταν ο Ταρντέλι δεν θα θελήσει να τον κρατήσει στην Ίντερ), όπου ο Πίρλο θα δοθεί δανεικός και θα έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Δίπλα στον Μπάτζιο θα μάθει και τα μυστικά των άψογων εκτελέσεων φάουλ. Ο Κάρλο Ματσόνε θα βάλει τον Πίρλο να παίζει μπροστά από τους αμυντικούς και εκεί με τις εξαιρετικές μεταβιβάσεις του (με κορυφαία μία για τον Μπάτζιο κόντρα στη Γιουβέντους το 2001) θα κάνει την καλύτερη μέχρι τότε σεζόν της καριέρας του.

Το καλοκαίρι του 2001, θα μεταγραφεί στη Μίλαν, ο Κάρλο Αντσελότι θα αρχίσει σιγά σιγά να τον «μεταμορφώνει» στον σπουδαίο αμυντικό χαφ που… χαζεύει όλα αυτά τα χρόνια όλος ο κόσμος. Ο Πίρλο μεγάλωνε, αλλά παρέμενε αδύνατος, σαν να έμελλε να είναι αυτή η… αέρινη φιγούρα του το χάρισμά του. Ο Ιταλός προπονητής είχε παίξει στα νιάτα του στη θέση του Πίρλο, στον ρόμβο με τον οποίο παίζουν οι «ροσονέρι» τον βάζει στην αρχή. Ο Γκατούζο και ο Ζέεντορφ βάζουν την δύναμη που λείπει από τον Πίρλο, ο Ρούι Κόστα είχε απόλυτη ελευθερία κινήσεων και μπροστά ο Ιντζάγκι με τον Σεφτσένκο «εκτελούσαν» κάθε αντίπαλο.

Παρέα με τον μεγάλο αρχηγό, Πάολο Μαλντίνι, τον Νέστα, τον Σεφτσένκο, τον θρύλο Κλάρενς Ζέεντορφ θα φτιάξουν τη μεγάλη Μίλαν, ο Πίρλο θα κατακτήσει δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ενδιάμεσα το 2006, θα στεφθεί παγκόσμιος πρωταθλητής με την Ιταλία σκοράροντας μάλιστα και για πρώτη φορά σε Μουντιάλ, θα γεννηθούν τα δύο πρώτα παιδιά του, ο Πίρλο έχει κάνει πράξη όλα τα όνειρά του, ποδοσφαιρικά και προσωπικά. Είναι πια ο αρχιτέκτονας των Ιταλών, είναι ο μαέστρος, είναι ο μάγος.

Το 2011 είναι πια 32 ετών… Στα τελευταία του! Δέκα χρόνια έμεινε στη Μίλαν, ένα ακόμα συμβόλαιο, να παίξει δυο τρία χρόνια μπάλα και να σταματήσει. Όχι δα. Όχι ο Πίρλο. Πηγαίνει στη Γιουβέντους και κάνει restart! Σαν να είναι εκείνος ο έφηβος στα χρόνια της Μπρέσια, αρχίζει από την αρχή… Ασταμάτητος, ανεξάντλητος, ακούραστος, διορατικός. Παίζει 40 παιχνίδια τη σεζόν. Και αντέχει!

Τέσσερα πρωταθλήματα στην Ιταλία με τη «μεγάλη κυρία», ένα Κύπελλο, ένα Σούπερ Καπ. Και ας σκεφτόταν να τα παρατήσει όλα μετά τον χαμένο τελικό του 2005 στην Κωνσταντινούπολη.

«Σκεφτόμουν να σταματήσω επειδή μετά την Κωνσταντινούπολη τίποτα δεν είχε πια νόημα. Ο τελικός με έπνιγε. Στο μυαλό των περισσοτέρων, ο λόγος που χάσαμε στα πέναλτι ήταν ο Γέρζι Ντούντεκ. Ο πόνος, όμως, γινόταν μεγαλύτερος όταν με τον καιρό συνειδητοποιούσαμε ότι εμείς είχαμε την ευθύνη. Πώς έγινε δεν ξέρω αλλά γεγονός παραμένει πως όταν το απίθανο γίνεται πραγματικότητα κάποιος γαμ@@ται, σε αυτή την περίπτωση, όλη η ομάδα. Είδα το τέλος της γραμμής: η πορεία είχε τελειώσει. Η ιστορία είχε τελειώσει και εγώ μαζί της».

Η ιστορία του δεν τελείωσε τότε, ο μαέστρος μπορεί να έκανε αυτές τις σκέψεις, αλλά ήξερε ότι δεν ήταν έτοιμος να αφήσει τη μπαγκέτα του.

Το καλοκαίρι του 2015 υπέγραψε στην Νιου Γιορκ Σίτι, έπαιξε και εκεί δύο χρόνια και τον Νοέμβριο του 2017 είχε έρθει η ώρα για το αντίο. Στο μεταξύ αυτός ο τύπος, που είναι ένα κράμα Άλαν Ρίκμαν και Χαβιέρ Μπαρδέμ όπως πολύ εύστοχα έχει γράψει ο «Independent», βρήκε νέα σύντροφο, έκανε άλλα δύο παιδιά και… ξανάνιωσε. Μετά τη… δεύτερη καριέρα ήρθε και η δεύτερη ζωή!