Του Νίκου Παπαδογιάννη
Το κλάμα του Δημήτρη Ιτούδη πάνω στο παρκέ της αρένας όπου πριν από 23 χρόνια έζησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό της καριέρας του, της ίδιας αρένας όπου θα έπαιρνε το βάπτισμα του πυρός ως πρώτος προπονητής Εuroleague αν ήταν πιο βιαστικός το 2007, ήταν η ωραιότερη εικόνα που θα μπορούσε να επιφυλάξει στον Έλληνα θεατή ο τελικός του 32ου final-4. Μαζί με τον Ιτούδη έκλαψαν από συγκίνηση οι δικοί του άνθρωποι, οι συνεργάτες, οι φίλοι του, οι λίγοι που πίστεψαν ότι ήταν αντάξιος του ρωσικού θρόνου. Και πίσω στην ψωριάρα Ελλάδα που γαλουχεί εκλεκτά παιδιά μόνο και μόνο για να τα αποκαθηλώσει και να τα διώξει μακριά από την αφιλόξενη αγκαλιά της έχυσαν κλάμα γοερό όσοι στο πρόσωπο του Ιτούδη είδαν έναν «υπερτιμημένο», έναν «δημοσιοσχετίστα», έναν «κοστουμάκια», έναν …Ηττούδη, ένα άδειο σακάκι. Το σακάκι του Κυπέλλου Πρωταθλητριών γέμισε απόψε με Ελλάδα και απέκτησε χρυσά γαλόνια με γαλανόλευκη φάσα, όπως ακριβώς συνέβη τρεις φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Την τριετία 2006-8 ήταν ο «τσάρος» Θοδωρής Παπαλουκάς, αλλά και ο Νίκος Ζήσης που κατέφτασε στην πορεία για πρόσθετη φαιά ουσία. Το 2019, ο Δημήτρης Ιτούδης με τους αφανείς αλλά πολύτιμους Έλληνες συνοδοιπόρους του, Ανδρέα Πιστιόλη και Κώστα Χατζηχρήστο. Το ελληνικό μπάσκετ δεν εκπροσωπήθηκε στο final-4 της Βιτόρια, αλλά κατέκτησε το τρόπαιο. Μη σας πω ότι βλέπω και δεύτερο, να φεγγοβολάει στον εγγύς ορίζοντα…
Ο τελικός άφησε πίσω του το ίδιο ίχνος που άφησε δύο νύχτες νωρίτερα ο ημιτελικός της ΤΣΣΚΑ με τη Ρεάλ: άλλη μία νίκη του μπάσκετ. Του κανονικού μπάσκετ, της ελληνικής σχολής, την οποία ο Ιτούδης και ορισμένοι συνοδοιπόροι του βρίσκουν τρόπους να εκσυγχρονίσουν και να προσαρμόσουν στο ταλέντο και στην αίγλη των παικτών που έχουν στη διάθεσή τους. Ο περαστικός θεατής θα επισημάνει το εκτυφλωτικό ποσοστό της ρωσικής ομάδας από τα 6,75 μέτρα (14 στα 22), αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί η ΤΣΣΚΑ «ομάδα του τριπόντου». Σχεδόν όλα τα σουτ που βρήκαν στόχο βγήκαν μέσα από συνεργασίες και έγιναν υπό εξαιρετικές προϋποθέσεις. Στα χέρια βομβαρδιστών με το ταλέντο ενός Ντε Κολό, ενός Κλάιμπερν, ενός Χίγκινς, ενός Ροντρίγκεθ, τεσσάρων γκαρντ που θα μπορούσαν ο καθένας για λογαριασμό του τον τίτλο του MVP της σεζόν, μπάλες έτοιμες για μπουμπουνητό ισοδυναμούν με πυρηνικό όπλο. Η Εφές, άξιος sparring partner στον παρθενικό τελικό της ιστορίας της, εμφανίστηκε κάπως αλλοπαρμένη στο τζάμπολ και προσπάθησε αρχικά να κερδίσει την παρτίδα σουτάροντας και σκοράροντας. Να απαντήσει στο μπάσκετ με μπάσκετ. Κατόρθωσε να ορθοποδήσει από το γρήγορο -14 μόνο όταν σκαρφάλωσε στην πλάτη του Ντάνστον για να παίξει αντάρτικο, με συνοδοιπόρους στα χαρακώματα τον Σίμον, τον παθιασμένο Λάρκιν και τον αθόρυβο Μπαλμπάι. Ωστόσο, το χαμένο έδαφος παραήταν πολύ, ο δε Ντάνστον εντελώς αβοήθητος στις μάχες της ρακέτας. Η στιγμή που διαμόρφωσε τις κρίσιμες ισορροπίες του τελικού ήταν ο καταλογισμός του 4ου φάουλ του Αμερικανού, τον οποίο σε ένα ρεσιτάλ απίστευτης απερισκεψίας ο πελαγωμένος Αταμάν άφησε στο παρκέ φορτωμένο με 3. Όταν πια αποσύρθηκε ο άλλοτε σέντερ του Ολυμπιακού, η διάβαση έμεινε αφύλακτη και η ΤΣΣΚΑ πέτυχε ένα αστραπιαίο 14-5 (από το 61-59), με υγιεινούς περιπάτους μέσα στην καρδιά της τουρκικής άμυνας. Ο απερίγραπτα κακός Τίμπορ Πλάις, κρίμα στο μπόι του, δεν έδωσε το παραμικρό στην Εφές. Η τελική στατιστική μαρτυρά ότι το σκάρτο δεκάλεπτο της συμμετοχής του θεόρατου αλλά νερόβραστου Πλάις η ΤΣΣΚΑ πέτυχε 16 πόντους παραπάνω από τον αντίπαλό της! Στο μπάσκετ δεν κερδίζουν πάντοτε οι Γερμανοί, αλλά κερδίζουν σχεδόν πάντοτε οι Έλληνες.
Η Εφές προσπέρασε μία και μοναδική φορά με το ξεκίνημα του β’ ημιχρόνου, 45-44 με τρίποντο του εξαίρετου Σίμον, αλλά είδε τους Χάκετ, Ντε Κολό και Κλάιμπερν να δίνουν απαντήσεις χωρίς πολλά πολλά. Η ΤΣΣΚΑ προηγούμενων ετών φοβόταν τον ίσκιο της και έχανε ημιτελικούς ή τελικούς από τον εαυτό της, αλλά στο τριήμερο της Βιτόρια εμφανίστηκε πνευματικά ισχυρή και απόλυτα σίγουρη για τον εαυτό της. Δεν την πτόησαν ούτε το +14 της Ρεάλ στον ημιτελικό της Παρασκευής ούτε τα εκκωφαντικά ξεσπάσματα του Σέιν Λάρκιν στο ματς του τίτλου. Είναι φανερό, ότι ο Ιτούδης δουλεύει ακατάπαυστα στον τομέα της ψυχολογίας. Επισημαίνω ότι κέρδισε και τους δύο αγώνες με τον σπουδαίο Ροντρίγκεθ παρκαρισμένο στον πάγκο μετά το τελικό βιράζ, ότι πήρε το μάξιμουμ από έναν Ντε Κολό που ξεκίνησε το final-4 φοβισμένος και ότι γέννησε πρωταγωνιστές από το πετσί παικτών με ψυχοσύνθεση ρολίστα. Οι 20+20 πόντοι των Χίγκινς, Κλάιμπερν στον τελικό (με 8/11 τρίποντα) είναι ένα τελευταίο καρφί στο μάτι όσων ψήφισαν τον …Βέσελι για MVP της χρονιάς, ξαφνιάζοντας ακόμα και τον ίδιο τον Τσέχο. Ο Ντάνιελ Χάκετ ήταν ο παίκτης που πρόσθεσε στην εξίσωση κότσια και τίμιο ιδρώτα, ενώ οι έτεροι πρώην «ερυθρόλευκοι», Χάντερ και Χάινς, κράτησαν το οχυρό χωρίς να λυγίσουν από τα μούσκουλα και το μπόι των θηρίων που συνάντησαν στη Χώρα των σκληροτράχηλων Βάσκων . Για μια φορά, ατσάλινη αποδείχθηκε η ΤΣΣΚΑ, η ίδια ομάδα που το 2012, το 2013, το 2015 και το 2017 έλιωνε σαν βούτυρο ξεχασμένο έξω από το ψυγείο. Υποψιάζομαι ότι ο Αντρέι Βατούτιν θα πάρει στη Μόσχα τον Σπανούλη, για να αφαιρέσει από την εξίσωση τον μοναδικό «κόκκινο» που επιμένει να βάζει τρικλοποδιές στη μεγάλη άρκτο.
Η ΤΣΣΚΑ κατέκτησε το 8ο τρόπαιο της ιστορίας της και 4ο της σύγχρονης εποχής, 2ο μέσα σε μία τετραετία, παίζοντας μοντέρνο, ελκυστικό, αλλά και μυαλωμένο μπάσκετ, περίπου στο σημείο όπου τέμνεται η ελληνική σχολή με τα διδάγματα της «νέας εποχής». Όπως και αν διαβάσει κανείς την εξίσωση, όσες φορές και αν μετρήσει τα ρούβλια που ξοδεύτηκαν για να χτιστεί η ναυαρχίδα, η καρδιά της αρκούδας χτυπάει στο στήθος του Δημήτρη Ιτούδη. Λίγο πριν ξεκινήσουν τα πλέι-οφ η ΤΣΣΚΑ έμοιαζε η πιο βατή και γήινη από τις big-3, αλλά ο τελικός λογαριασμός καταδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Υποθέτω ότι ο προπονητής της δεν κινδυνεύει πλέον με …απόλυση, όπως επέμεναν κάποιες ακριτομυθίες στη διάρκεια της περιόδου. Αλλά και γιατί να μείνει στη Μόσχα πλέον; Θα είναι έκπληξη μεγάλη, εάν κυλήσει το καλοκαίρι χωρίς να τον φλερτάρουν -έστω για ασίσταντ τύπου Μεσίνα- ομάδες της απέναντι όχθης του Ατλαντικού.
Εμείς πίσω στην πατρίδα του θα συνεχίσουμε να βράζουμε στο ζουμί μας και να καμαρώνουμε για τους χρυσούς ξενιτεμένους πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ. Όσο πιο μακριά, τόσο πιο καλά. Όχι για εμάς, αλλά για τους ίδιους.
Πηγή: Gazzetta
