Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξανδρου Σόμογλου

Δηλαδή, για να καταλάβω: Ο Γιώργος και ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος αισθάνονται περήφανοι που ύψωσαν το ανάστημά τους και «έφεραν επανάσταση στο ελληνικό μπάσκετ»; Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αισθάνεται περήφανος επειδή «έστειλε στην Α2 τον Ολυμπιακό»; Αν κρίνω από τα εκατοντάδες δημοσιεύματα του τελευταίου 24ωρου, μετά τη μη προσέλευσή των «ερυθρόλευκων» στο ΟΑΚΑ, η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι ένα εκκωφαντικό «ΝΑΙ»!

Ε, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ, αλλά ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού σε συλλογικό επίπεδο! Ότι φτάνουμε στο σημείο να αισθάνονται περήφανοι ιδιοκτήτες ομάδων, όταν οι μεν έλαβαν απόφαση να αποχωρήσει η ομάδα τους στο ημίχρονο ενός αγώνα και ο δε απάντησε δίνοντας εντολή να μην κατέβει η δική του ομάδα σε ένα παιχνίδι για να βρει τον Ολυμπιακό αντίπαλό του στα πλέι οφ!

https://www.facebook.com/savas.karipidisii

Να το πω ωμά και λαϊκά; Ο συλλογικός ελληνικός αθλητισμός ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ έχει καταντήσει σε έναν διαγωνισμό για το… ποιος από τους παράγοντές του την έχει μεγαλύτερη: Τη μαγκιά, τη δύναμη, την έπαρση, την αλαζονεία;  Διαλέξτε εσείς ποια λέξη θέλετε να τοποθετήσετε στο κλείσιμο της ερώτησης, ανάλογα αν είστε θετικά ή αρνητικά προσκείμενοι στις αποφάσεις τους…

Με συγχωρείτε κύριοι, αλλά κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται περήφανος για αυτά που ζούμε! Αν είστε Ολυμπιακός και αισθάνεστε περήφανος που θα δείτε τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο να γυροφέρνει στα κλειστά της Α2, τότε προφανώς ερμηνεύουμε διαφορετικά τον όρο «περηφάνια» για την ομάδα που υποστηρίζουμε. Αν είστε Παναθηναϊκός και αισθάνεστε περήφανος που θα δείτε τον «αιώνιο» αντίπαλό σας στην Α2, τότε μάλλον δεν έχετε αντιληφθεί ότι το μέγεθος του ενός είναι αλληλένδετο με το μέγεθος του άλλου. Το μέγεθος Μπαρτσελόνα θα ήταν πολύ μικρότερο αν δεν υπήρχε το αντίπαλο δέος που λέγεται Ρεάλ. Το μέγεθος Λίβερπουλ θα ήταν πολύ μικρότερο αν δεν υπήρχε το αντίπαλο δέος που λέγεται Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Το ίδιο ισχύει και με τους δικούς μας «αιώνιους», αλλά άντε τώρα να εξηγήσεις τα αυτονόητα εν μέσω εμπόλεμης κατάστασης!

Όχι, λοιπόν. Μόνο περήφανος δεν μπορεί να αισθάνεται κανείς για όσα συμβαίνουν στον ελληνικό αθλητισμό. Οργή ναι! Αγανάκτηση επίσης! Μελαγχολία, σίγουρα! Πάνω απ’ όλα όμως οφείλουμε όλοι να προβληματιστούμε και να αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα όποια οπαδικά μας ένστικτα. Να σκεφτούμε όλοι μήπως τελικά έχουμε δώσει, ως αθλητική κοινωνία, υπερεξουσίες στους Έλληνες παράγοντες και τους έχουμε επιτρέψει να πιστέψουν ότι το δικό τους «εγώ» είναι μεγαλύτερο από το έμβλημα του συλλόγου που υπηρετούν.

Πάντως, μια απορία που με «τρώει» εδώ και χρόνια δε λέει να πάρει απάντηση: Πως καταφέρνουμε, ρε διάολε, να διαλύουμε τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα με τόσο μεγάλη ευκολία;

ΥΓ: Και μιας και διαπιστώσαμε ότι για τη χάραξη της… στρατηγικής μιας ομάδας ζητείται πλέον και η επίσημη στήριξη του κόσμου της! Ζητήθηκε ποτέ η γνώμη των φιλάθλων εκείνων που λατρεύουν είτε τη μια, είτε την άλλη ομάδα, αγαπούν το μπάσκετ και αδημονούσαν να ζήσουν μια επική μονομαχία ανάμεσα σε δύο «μέντορες» των πάγκων όπως ο Ρικ Πιτίνο και ο Ντέιβιντ Μπλατ; Αλλά, τι κάθομαι και γράφω τώρα; Πότε ασχολήθηκε κανείς με αυτό το κομμάτι της φίλαθλης κοινής γνώμης για να ασχοληθεί και τώρα; Τους θυμούνται όλοι μόνο όταν κυκλοφορούν τα… διαρκείας τους!

Πηγή: Sport DNA

Pin It on Pinterest

Shares
Share This