Του Μιχάλη Τσόχου
Τολμώ να γράψω, ότι στον αθλητισμό είναι δύσκολο να συναντήσεις αντίστοιχο φαινόμενο. Οπου κι’ αν σταθείς, ότι κι’ αν διαβάσεις, ότι κι’ αν ακούσεις, ότι κι’ αν δεις για το Νίκι Λάουντα σε απορροφά, σε καθηλώνει, σε επηρεάζει, σε κάνει να δεις τα πράγματα αλλιώς.
Ολη η ζωή του, μέχρι την τελευταία ημέρα του, είναι μοναδική. Στην πραγματικότητα νομίζω μία φράση είναι ικανή να τα πει όλα για αυτόν.
“Ο Νίκι Λάουντα είχε ένα φρικτό ατύχημα στα 27 του, το οποίο τελικά τον σκότωσε και αποδείχτηκε δυστύχημα στα 70 του…”.
Είναι ο αθλητής (με την ευρύτερη έννοια του όρου) που έζησε 43 χρόνια μετά τον… βιολογικό θάνατό του. Και η ουσία της ιστορίας του, της ύπαρξής του, της δύναμής του, του μεγαλείου του είναι να ψάξεις να βρεις αυτά τα κίνητρα που τον κράτησαν 43 χρόνια όρθιο και δυνατό μετά τον… θάνατό του. Να ψάξεις να βρεις πώς από εκείνη την περίφημη φράση των γιατρών στην τότε σύζυγό του, λίγες ώρες μετά το ατύχημα στο Νιρμπούργκρινγκ, “Καθίστε δίπλα του για λίγες ώρες μέχρι να φύγει…”, φτάσαμε 43 χρόνια μετά, για να ξυπνήσουμε ένα πρωί με την είδηση “έφυγε ο Νίκι Λάουντα”.
Εγραψαν πολλοί τότε, ανάμεσά τους κι’ εγώ, για την υπέροχη ταινία “Rush” ότι ήταν μία υπεροχή ματιά σε μία απίθανη ιστορία. Στην πραγματικότητα αυτή η ταινία είναι μία από τις σπουδαιότερες που γυρίστηκαν για τα σπορ, επειδή η αληθινή ιστορία ήταν τόσο δυνατή που ξεπερνούσε τα πάντα. Το σενάριο, την σκηνοθεσία του Ρον Χάουαρντ, την υπέροχη μουσική του Χανς Ζίμερ. Ο Νίκι Λάουντα ήταν τόσο σπουδαίος και τόσο γεμάτος από νοήματα άνθρωπος, που η ταινία για αυτόν δεν μπορούσε να μην είναι σπουδαία.
Ο Νίκι Λάουντα νίκησε τον θάνατο για 43 ολόκληρα χρόνια, γιατί ήταν τόσο σπουδαία και τόσο μεγάλα αυτά που ήθελε να μας πει που στην πραγματικότητα δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δεν το είχε ανάγκη μόνο αυτός, το είχαμε ανάγκη και όλοι εμείς να τα ακούσουμε και να τα ζήσουμε. Σε λιγότερο από δύο μήνες, χωρίς πνεύμονες καλά καλά, χωρίς νεφρά καλά καλά, χωρίς βλέφαρα στα μάτια του, ταλαιπωρημένος από αμέτρητες χειρουργικές επεμβάσεις και πλαστικές εγχειρήσεις, γύρισε για να πιάσει τιμόνι και να τρέξει. Και όπως απέδειξε δεν το έκανε γιατί ήθελε να νικήσει με κάθε κόστος. Στην πραγματικότητα, γύρισε και έχασε για να δείξει σε όλους πως δεν υπάρχει νίκη με κάθε κόστος.
Αλλαξε την ιστορία της F1 και κατάφερε να πείσει τους πάντες ότι η νίκη δεν είναι πάνω από όλα. Η ασφάλεια ήταν πάνω από όλα και εκείνα τα χρόνια τα όσα έλεγε έμοιαζαν με ανέκδοτα. Ο Νίκι Λάουντα ζούσε για τη νίκη, το πείσμα και η διάθεση για αυτήν του επέτρεψαν να ζήσει 43 χρόνια περισσότερο από όσα είχε αποφασίσει η μοίρα για εκείνον, αλλά στην πραγματικότητα δεν την άφησε να τον σκοτώσει…
Η ιδιαιτερότητα, το δύσκολο του χαρακτήρα του, το χιούμορ του που έφτανε στα όρια του προσβλητικού, ο αυτοσαρκασμός του που πάταγε στα όρια του μακάβριου, η ξεροκεφαλιά του, ο απόλυτος τρόπος που προσέγγιζε τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, έκανε αρκετούς να αισθανθούν ότι δεν του έπρεπε η δημοφιλία που είχε και ο χαρακτηρισμός “ένας από τους κορυφαίους”. Στην πραγματικότητα όλα αυτά, μάλλον και όλα αυτά, τον κατατάσσουν εκεί. Ο Νίκι Λάουντα δεν τον βρήκε τον δρόμο του, ο Νίκι Λάουντα τον έφτιαξε τον δρόμο και αυτόν στον οποίο βάδισε και αυτόν στον οποίο έτρεξε με το μονοθέσιο του…
Ο Χανς Ζίμμερ στην ταινία rush έγραψε ανάμεσα σε όλα τα άλλα και το κομμάτι “lost but won”. Πραγματικά υπέροχη μουσική, η οποία αν και υπέροχη υστερεί σε σχέση με τον τίτλο που της έδωσε. Πρώτη φορά σε ένα υπέροχο instrumental κομμάτι, ο τίτλος είναι ακόμη σπουδαιότερος.
Το “lost but won…” είναι ότι πιο Νίκι Λάουντα υπάρχει…
Πηγή: Gazzetta
