Του Νίκου Παπαδογιάννη
Εκεί μας κατάντησαν οι άθλιοι, εικοσιτόσες Μαϊου να ασχολούμαστε με τους Μιλγουόκι Μπακς, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και την Αναντολού Εφές. Άλλα χρόνια, τέτοιες μέρες, είχαμε στα χέρια το υποδεκάμετρο και μετρούσαμε να δούμε ποιος την έχει πιο μεγάλη, μέσα σε μία εκκωφαντική οχλοβοή από τους υπέροχους λαούς που προετοιμάζονταν για τον πόλεμο των 15 ημερών.
Οι λίγοι που δεν φωνασκούσαν ετοίμαζαν πανό για πεσίματα, δολοφονίες, λαγούς και κουνέλια. Και να μιλούσαν, τι θα έλεγαν; Κοινωνικά αγράμματοι και αθλητικά αναλφάβητοι είναι, ίδιοι με εκείνους που χτυπάνε το ντέφι.
Ενώ τώρα; Ούτε τελικοί, ούτε ντέρμπι, ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ούτε λαγός, ούτε χελώνα. Η μοναδική χελώνα του Μαϊου είναι το ίδιο το ελληνικό μπάσκετ, το οποίο πασχίζει να ακολουθήσει τον καλπασμό των Ευρωπαίων με θεαματικά άλματα. Άλματα όχι προς το μέλλον, αλλά προς τον μεσαίωνα.
Ο υποβιβασμός ολόκληρου Ολυμπιακού στην μισοσκότεινη Α2 και η επικείμενη μετανάστευσή του στη βασίλειο του βαλκανικού τίποτε αντιμετωπίζεται όχι με θρήνο για τον θάνατο του πρωταθλήματος, αλλά με πανηγυρισμούς από όλες τις πλευρές.
Γλεντάνε οι οικείοι του θύματος, γλεντάνε οι επιστήθιοι εχθροί, γλεντάνε και οι τεθλιμμένοι συγγενείς.
Όπου και αν στρέψει το βλέμμα ο παγιδευμένος στον πάτο του πηγαδιού, η θέα είναι, νομοτελειακά, έρεβος. Ακόμα και αν προσπαθήσει να κοιτάξει προς τα πάνω, το φως θα μοιάζει με τον προβολέα του τρένου που έρχεται ολοταχώς καταπάνω του. «Απαξίωση», γράφει η πινακίδα, πάνω από το κεφάλι του αόμματου μηχανοδηγού.
Οι έχοντες και οι κατέχοντες έχουν στα χέρια τους ή στο κλειδωμένο συρτάρι τους τα εργαλεία για να αποτρέψουν την ολοκληρωτική καταστροφή, αλλά η κλειδαριά έχει μαγκώσει και θα ανοίξει μόνο με λοστάρι. Ίσως να περισσέψει κανένα από δαύτα, τώρα που αναβάλλονται για κάποιο άδηλο μέλλον οι εχθροπραξίες των δρόμων και των κερκίδων.
Τρέχα γύρευε τώρα, τι είδους πλέι-οφ θα γίνουν με εφτάμισυ ομάδες, πώς θα γίνει η νέα μοιρασιά εάν το ΑΣΕΑΔ βάλει μπουρλότο, με τι παίκτες θα στελεχωθούν οι λίγες όρθιες ομάδες και πού θα βρούμε σίελο για να κολλήσουμε το χαρτόσημο στο πιστοποιητικό θανάτου.
Πιάσε γκαρσόν ένα πιάτο κόλλυβα και δυό παξιμαδάκια, γιατί με έκοψε μαύρη λιγούρα και έχουμε ξενύχτι μπροστά μας. Ο Γιάννης -ίσως ο τελευταίος επιζών του ναυαγίου- μαθαίνει από τον αδελφό του τα καθέκαστα και μακαρίζει τον ούριο άνεμο που τον έστειλε μακριά από αυτόν τον μάταιο τόπο.
Ναι, ακόμη και η οπισθοδρομική Αμερική του Τραμπ είναι προτιμότερη από την Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και τα παιδιά των άλλων. Εκεί μας κατάντησαν, οι άθλιοι.
Η λοιπή οικογένεια Αντετοκούνμπο μπορεί να πεταχτεί στην Ελλάδα για να ψηφίσει, προφανώς όχι εκείνους που την κρατούσαν πεισματικά στην παρανομία, ωστόσο ο ίδιος ο Γιάννης έχει άλλες δουλειές αυτές τις μέρες.
Τον Αύγουστο που θα έρθει να παίξει στην Εθνική ομάδα μίας πατρίδας που εφευρίσκει καθημερινά καινούριους τρόπους για να τον αποθαρρύνει, θα έχει στην κατοχή του χρυσαφικά αδιανόητης αξίας.
Οι συμπαίκτες του θα πιάσουν τους ξενιτεμένους σε μία άκρη και θα διηγηθούν όσα έζησαν αυτή την ταραγμένη άνοιξη που θυμίζει καταχείμωνο και που εγκλώβισε το ελληνικό μπάσκετ στο μάτι ενός τρομερού κυκλώνα.
«Τα πάντα γκρεμίζονταν και ο πρόεδρος πανηγύριζε», θα λένε και θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Όποιοι και αν είναι οι αφηγητές, όποιος και αν είναι ο πρόεδρος.
Αλήθεια, ζήτησε κανείς τη γνώμη των αθλητών, για αυτόν τον ανεπανάληπτο χορό του Ζαλόγγου; Δεν θα ήταν τίμιο, να μεταφέρω εδώ όσα λέγονται μακριά από ανοιχτά μικρόφωνα.
Άλλωστε, η κριτική δεν έχει νόημα όταν ασκείται εν κρυπτώ και παραβύστω. Όποιος έχει φωνή, ας μιλήσει. Η σιωπή όσων όφειλαν να ορθώσουν ανάστημα μας έχει ξεκουφάνει.
Το μόνο που ακούγεται μέσα στον κουρνιαχτό και πίσω από την κλαγγή των όπλων είναι τα γέλια με τα οποία αντιμετωπίζονται προφητείες τύπου: «Ο τάδε θα επιστρέψει στην Ελλάδα».
Άλλος ονειρεύεται τον Σλούκα, άλλος τον Ιτούδη, άλλος τον Ζήση, άλλος τον Μπαρτζώκα, άλλος δικούς μας ξένους όπως ο Ομπράντοβιτς, όλοι μαζί την ουτοπία.
Τι ακριβώς να ζηλέψει από τη μπανανία που γλαφυρά περιγράφει ο Ρικ Πιτίνο ο Έλληνας –πόσο μάλλον ο αλλοδαπός- που πρόκοψε και βρήκε την υγειά του στο εξωτερικό;
Σε λίγο θα μας πουν ότι ο Γιάννης ξαναγυρίζει στον Φιλαθλητικό επειδή πεθύμησε την παρακμή και γουστάρει να τον αποκαλούν «Ακετονούμπο». Τον βάζω φωτογραφία, χωρίς να έχει άμεση σχέση με το σχόλιο, επειδή …έτσι μου αρέσει. Το φωτεινό χαμόγελό του είναι μοναδική παρηγοριά που μας απέμεινε.
Πηγή: Gazzetta
