Του Μιχάλη Τσόχου
Όλα αυτά τα χρόνια των social media έχω αντιμετωπίσει διάφορες καταστάσεις. Από αποθεωτικά σχόλια, μέχρι… ευχές για καρκίνο σε μένα και στα παιδιά μου. Παρατηρώ πάντα τη συμπεριφορά των ανθρώπων, έστω και των ανώνυμων που τους αρέσει να κρύβονται πίσω από ένα ψευδώνυμο, με μεγάλο ενδιαφέρον.
Δεν μπλόκαρα όλα αυτά τα χρόνια, ποτέ και κανέναν και κάποιες ελάχιστες φορές μπήκα στη διαδικασία να απαντήσω σε κάποια από αυτά τα παιδιά. Όχι δεν αδιαφορώ, τουναντίον τα διαβάζω όλα και με μεγάλη προσοχή. Ισως επειδή πιτσιρικάς ήθελα να γίνω ψυχολόγος, μου έχει μείνει απωθημένο και παρατηρώ τις συμπεριφορές των ανθρώπων με μεγάλο ενδιαφέρον. Προσπαθώ να καταλάβω, να ερμηνεύσω, τι είναι αυτό που οδηγεί κάποιον να μου… εύχεται να πάθουν καρκίνο τα παιδιά μου, γιατί δεν του άρεσε αυτό που είπα ή αυτό που έγραψα για την ομάδα του. Τι συμβαίνει στη ζωή αυτού του ανθρώπου, πως χάλασε τόσο το μυαλό του, τι είναι αυτό που τον έχει κάνει να ξεχειλίζει από μίσος για τους άλλους. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να καταλήξω σε ξεκάθαρα συμπεράσματα. Ευτυχώς που δεν έγινα ψυχολόγος μάλλον…
Τα τελευταία 24ωρα εμφανίστηκε ένα νέο… κύμα αγάπης από λιγοστούς φίλους του ποδοσφαίρου που άλλοι με κομψό τρόπο και άλλοι με τις γνωστές συμπεριφορές, μου έγραψαν διάφορα γιατί αποδέχτηκα την πρόσκληση του Δημήτρη Μελισανίδη και ενός εκ των λιγοστών πολύ καλών φίλων που έκανα στη δημοσιογραφία από την πρώτη ημέρα, του Ανδρέα Δημάτου.
Ασφαλώς και δεν έδωσα εξηγήσεις σε κανένα, ούτε θα το κάνω πολύ περισσότερο μέσα από ένα κείμενο. Όχι γιατί εκτιμώ ότι ο δημοσιογράφος δεν οφείλει να δίνει εξηγήσεις, το αντίθετο ασφαλώς πρέπει να συμβαίνει. Εδώ όμως δεν υπάρχουν εξηγήσεις για τα αυτονόητα. Ο ιδιοκτήτης μεγάλης ΠΑΕ προσκαλεί σε δείπνο και σε μία χαλαρή συζήτηση για το ποδόσφαιρο τους ρεπόρτερ της ομάδας και πάνω από 10 διευθυντές αθλητικών μέσων. Οφείλω να πάω, είναι μέρος της δουλειάς μου και φυσικά το έκανα μπροστά στις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκανα με τον Ιβάν Σαββίδη όταν με κάλεσε στη Θεσσαλονίκη για μία μεγάλη δική του συνέντευξη Τύπου σε σχέση με το όραμα του για τον ΠΑΟΚ. Και φυσικά πήγα. Όπως φυσικά πήγα σε δύο δείπνα που είχε διοργανώσει για τους δημοσιογράφους ο Βαγγέλης Μαρινάκης τα πρώτα χρόνια του στον Ολυμπιακό και όπως φυσικά θα κάνω και πάλι όποτε κληθώ από οποιονδήποτε, γιατί είτε μου αρέσει είτε όχι αυτός που με καλεί, είναι μέρος της δουλειάς μου να ακούω τις απόψεις του, όταν με προσκαλεί να το κάνω.
Συνεπώς δεν έχω να προσθέσω κάτι ή να δώσω κάποια εξήγηση για τα αυτονόητα. Ούτε έχω να απαντήσω κάτι σε όλα αυτά τα παιδιά που μου έστειλαν στα social media διάφορα σχόλια. Τους… έψησαν κάποιοι καλοθελητές συνάδελφοι με τα… αποκαλυπτικά ανυπόγραφα κείμενά τους ότι τον «έπιασαν» τον «αντικειμενικό» Τσόχο, να είναι στο δείπνο με τους δημοσιογράφους του Μελισσανίδη, άρα…
Δεν κατανοώ μόνο τα παιδιά στα social media που… τσίμπησαν από κάποια δημοσιεύματα και μου έγραψαν όσα έγραψαν, καταλαβαίνω και τους… συνάδελφους που έφτιαξαν τα συγκεκριμένα δημοσιεύματα. Όταν προσπαθείς να πείσεις το κοινό, ότι «όλοι ίδιοι είμαστε, ότι δεν είμαι μόνο εγώ που τα παίρνω για να γράφω και να λέω ότι μου λένε να γράφω και να λέω, ότι δεν είναι μόνο τα μέσα του προέδρου στα οποία μπορώ να δουλεύω και οι άλλοι που δεν δουλεύουν στα μέσα του προέδρου ίδιοι είναι…», θα γράψεις τα πάντα…
Ειλικρινά και χωρίς ίχνος ειρωνείας τους καταλαβαίνω. Πρέπει εκτός από το κοινό τους να πείσουν και τον ίδιο τον εαυτό τους, ότι όλοι είμαστε ίδιοι για να μπορέσουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά με τον τρόπο που την κάνουν. Είναι σχεδόν… αναγκασμένοι από τον τρόπο με τον οποίο… δημοσιογραφούν να σας πουν ότι «οι αντικειμενικοί είναι το χειρότερο είδος» και ότι ίδιοι τουλάχιστον φοράνε παντελόνια και σας το λένε ότι τα βλέπουν όλα με «ασπρόμαυρα», ή «κόκκινα» ή «κιτρινόμαυρα» ή «πράσινα» γυαλιά, οπότε αυτοί είναι οι σωστοί και οι ξηγημένοι.
Φυσικά δεν είναι όλοι ίδιοι. Πουθενά δεν είναι όλοι ίδιοι. Εχω ξαναγράψει ότι μερικοί από τους καλύτερους φίλους μου στη δουλειά είναι «οπαδικοί δημοσιογράφοι». Παιδιά που έκαναν και κάνουν πάντα τη δουλειά με καθαρό τρόπο και απλώς δεν έβγαλαν ποτέ τον οπαδό από μέσα τους. Είναι άλλο αυτό και άλλο ο υπάλληλος οπαδός. Με αυτούς, ναι έχω μεγάλη διαφορά.
Διότι εγώ δεν θα πάψω να πηγαίνω στο δείπνο του Μελισανίδη και όποιου παράγοντα με καλεί μαζί με 30 ακόμη δημοσιογράφους, αλλά την επόμενη ημέρα, το ξέρει και ο ίδιος και ο κάθε ένας που με καλεί σε δείπνο, ότι θα πω στο ραδιόφωνο ότι «ήταν απαράδεκτο και ρατσιστικό το σχόλιο που έκανε για τον Λουτσέσκου». Όπως επίσης θα μπορώ να τον ρωτάω στο περιθώριο του δείπνου, σε αυτή την άτυπη συνέντευξη τύπου «αφού όπως μας εξηγήσατε θέλετε να αντιμετωπίσετε το φαινόμενο της βίας μπορείτε να μας πείτε αν σας ικανοποιεί η εικόνα των προσκεκλημένων της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ στον τελικό του Κυπέλλου;».
Και φυσικά ξέρει ότι θα μπορώ να γράψω σήμερα ότι το βιογραφικό του προπονητή που σκέφτεται να φέρει στην ΑΕΚ, του Πορτογάλου Καρντόσο, δεν είναι τέτοιο που να δικαιολογεί την επιλογή του. Ο προπονητής είναι σε πολλές περιπτώσεις λαχείο, αλλά η μέχρι τώρα καριέρα του Καρντόσο στην πράξη και όχι στη θεωρία δεν δικαιολογεί την αντικατάσταση του Μανόλο Χιμένεθ. Τόσο απλά…
Υ.Γ. Ζητώ συγγνώμη που καταχράστηκα το χρόνο σας για τα ασήμαντα. Στα σημαντικά από αύριο το πρωί, όταν θα είμαι στο Μπακού για τον τελικό του Europa League ανάμεσα στην Τσέλσι και την Αρσεναλ. Θα τα λέμε από εκεί για λίγες ημέρες…
Πηγή: Gazzetta
