Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Είχε περάσει καιρός πολύς, από την τελευταία φορά που είδα νεαρό Έλληνα γκαρντ να παίζει σαν μεγαλύτερος από την ηλικία του. Από τον Σπανούλη στο Μαρούσι νομίζω ή από τον Ζήση της ΑΕΚ. Ο Παπαλουκάς και ο Διαμαντίδης άργησαν να ανθίσουν και ωρίμασαν στα 23-24 χρόνια τους.

Τον Νικ Καλάθη τον εξαιρώ από τη συζήτηση, αν και φαινόταν από τα 19 ότι θα μεγαλώσει πολύ, διότι τότε έπαιζε στο NCAA, σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο. Ακόμα και ο Σλούκας άλλαξε επίπεδο όταν έφυγε από την Ελλάδα για να παίξει υπό τις οδηγίες του Ομπράντοβιτς, στα 25 του.

Ο Μάντζαρης θύμιζε 25άρη όταν ήταν ακόμη 20, αλλά κόλλησε και δεν προχώρησε όσο θα θέλαμε. Ο Παππάς θα μπορούσε να θεωρηθεί εξαίρεση στον παραπάνω αφορισμό, αφού μικρός έπαιζε σαν μεγάλος, αλλά το τρένο τον προσπέρασε και τον άφησε να αναρωτιέται τι πήγε λάθος.

Ορισμένοι νεότεροι, όπως ο Κόνιαρης και ο Λούντζης, μοιάζουν παγιδευμένοι στα γρανάζια και χάνουν πολύτιμο χρόνο από την επιθυμητή εξέλιξή τους.

Το σημείο αναφοράς ήταν, είναι και θα είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο οποίος ήδη στα 19-20 του είχε κορμί και μυαλό τριαντάρη, ήταν ηγέτης της Εθνικής ομάδας και κουβαλούσε μία ολόκληρη ομάδα (τον Ιωνικό) στις πλάτες του, παίζοντας μπάσκετ εκθαμβωτικής για την ηλικία του ωριμότητας.

Όσοι δεν τον προλάβατε στα ντουζένια του, δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι πράγμα μιλάμε. Αλλά το μπάσκετ του 1980 ήταν ένα άλλο άθλημα και οποιαδήποτε σύγκριση με το σημερινό θα πρέπει να θεωρηθεί άκυρη. Ίσως και άδικη, για όλους.

Ο Ζώης Καράμπελας έχει γεννηθεί στις 27 Απριλίου 2001 και θα μπορούσε να είναι εγγονός του Γιαννάκη ή του Γκάλη. Ή γιος δικός μου και δικός σας.

Δεν είναι δα αμούστακο παιδάκι, ένας αθλητής 18 ετών. Ο Λούκα Ντόντσιτς αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με την Εθνική Σλοβενίας σε ηλικία 18 ετών και 7 μηνών, σε ρόλο όχι κομπάρσου αλλά πρωταγωνιστικό. Λίγο μετά τα 19α γενέθλιά του, κέρδισε τίτλο και MVP της Euroleague με τη Ρεάλ και αναχώρησε πλησίστιος για το ΝΒΑ, όπου αμέσως έκανε θραύση.

Σύμφωνοι, δεν είναι δίκαιο να συγκριθεί οποιοσδήποτε με τον απίθανο Σλοβένο ή με τον Αντετοκούνμπο ή με τον …Τσιτσιπά. Δεν γεννιούνται κάθε μέρα θαύματα.

Ωστόσο, το πρωταρχικό πράγμα που θα περίμενε κανείς είναι να δοθούν σε έναν νέο, προικισμένο παίκτη ευκαιρίες. Ειδικά στο ελληνικό πρωτάθλημα, όπου κανένας μικρομεσαίος ή μεγαλομεσαίος δεν έχει κάτι να κερδίσει ή να χάσει.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι από τους λίγους Έλληνες προπονητές που βλέπουν λίγο πιο μακριά από τον μικρόκοσμό τους. Μολονότι –σκανδαλωδώς- ουδέποτε διετέλεσε Ομοσπονδιακός, καταλαβαίνει ότι ρόλος του είναι να αναδείξει μπασκετμπολίστες, με γνώμονα το κοινό καλό.

Όταν είδε ότι ο μικρός έχει τις δυνατότητες να ξεπεταχτεί νωρίς, του έδωσε ψιχία συμμετοχής (όπως και στους Αγραβάνη, Μουράτο κ.α.) και σιγά σιγά ρόλο βασικού: από τα DNP-CD των πρώτων αγωνιστικών στα 21-28 λεπτά των τριών αγώνων με τον Παναθηναϊκό!

Διάολε, σε τι ακριβώς θα στοίχιζε στο νεοφώτιστο Περιστέρι εάν τερμάτιζε 6ο ή 8ο  ή 10ο αντί για 3ο– 4ο; Ποια Βενετιά θα έχανε ποιο βελόνι;

Χρειάζονται αρκετές παράγραφοι για να αραδιάσει κάποιος τα ονόματα των παικτών που έχουν βοηθηθεί από τον Πεδουλάκη στην καριέρα του. Όχι μόνο Ελλήνων, αλλά και ξένων. Όχι μόνο νεαρών, αλλά και φτασμένων.

Αλλά εδώ το θέμα μας είναι ο Καράμπελας. Το παιδί μπήκε στο γήπεδο να αντιμετωπίσει έναν από τους καλύτερους και εμπειρότερους Ευρωπαίους γκαρντ και κατόρθωσε να τον κοιτάξει στα μάτια, χωρίς φόβο αλλά με πάθος, με συνολικά απολογισμό 27 πόντους, 20 ασίστ και μόλις 5 λάθη σε 75 λεπτά συμμετοχής.

Του Καράμπελα είναι αυτά τα στατιστικά, όχι του Καλάθη. Άλλος, στη θέση του, θα ζητούσε αυτόγραφο και θα καθόταν στην άκρη του πάγκου για να ανεβάσει φωτογραφίες στο Instagram.  

Προσωπικά ξαφνιάστηκα από την ωριμότητα, το τσαγανό, το καθαρό μυαλό, αλλά και την τεχνική του έφηβου ενζενύ. Δεν θέλω να γράψω περισσότερους επαίνους, διότι τα 18 είναι δύσκολη ηλικία και ο κίνδυνος του φουσκωμένου μυαλού υπαρκτός. Ειδικά στην Ελλαδάρα.

Ελπίζω ότι το σπίτι του και η «δεύτερη οικογένειά» του θα φροντίσουν να τον κρατήσουν προσγειωμένο, αλλά πάνω απ’ όλα ελπίζω ότι οι μεγάλοι θα τον αφήσουν στην ησυχία του, τουλάχιστον για τα επόμενα 1-2 χρόνια.

Ο Διαμαντίδης δεν κωλοπετσώθηκε στον Παναθηναϊκό, αλλά στον Ηρακλή. Ο Σπανούλης στο Μαρούσι. Ο Παπαλουκάς, στον Πανιώνιο. Ο Σλούκας στον Άρη. Ο Ζήσης στην ΑΕΚ. Ο Μάντζαρης στο Περιστέρι του Πεδουλάκη.

Για όλους αυτούς που προαναφέρθηκαν, η μετεγγραφή σε μεγάλη ομάδα ήρθε την κατάλληλη στιγμή, όπως και για τον Καλάθη των Φλόριντα Γκέιτορς. Τα τελευταία χρόνια, όμως, σχεδόν όλοι όσοι φόρεσαν τα πράσινα ή τα κόκκινα πριν αποκτήσουν μπαρούτι στο δέρμα καταστράφηκαν.

Μολονότι καθαρόαιμο προϊόν της ελληνικής σχολής, ο Καράμπελας δεν είναι ακόμη έτοιμος για μεγαλεία ούτε για ρόλο σε ομάδα Εuroleague.

Η φαιά ουσία δεν αρκεί. Χρειάζεται οπωσδήποτε να χτίσει το κορμί του, ώστε να αντέχει στις κακουχίες και στο «ξύλο» και να μη φαίνεται σαν μυγάκι μέσα στο γήπεδο. Στο μάτι μοιάζει μάλλον παιδί, παρά άνδρας. Η ηλικία του είναι γραμμένη όχι μόνο στον αριθμό της φανέλας του, αλλά και στη σωματοδομή του.

Ακόμα και ο Καμπάτσο, με τον οποίο κάποιοι τον παρομοίασαν λόγω κορμοστασιάς, χρειάστηκε να φτάσει στα 25 για να μεστώσει, σωματικά και πνευματικά. Ακόμα πότε ήταν που έπαιζε 3ος πλέι-μέικερ στη Ρεάλ; Στη Ρεάλ όμως, όχι στο Περιστέρι. Και στην Εθνική Αργεντινής.

Το Μουντομπάσκετ Εφήβων, που θα ξεκινήσει σε 25 ημέρες στην Κρήτη, θα είναι μία πρώτη ευκαιρία για να δείξει ο Καράμπελας αν αντέχει τις ευθύνες του «ηγέτη» και τις απαιτήσεις του ολιογήμερου, έστω, πρωταθλητισμού. 

Αν θέλετε την ταπεινή γνώμη μου, η ιδανική εξέλιξη για τον ίδιο θα είναι να κληθεί και από τον Θανάση Σκουρτόπουλο για τις προπονήσεις της Εθνικής Ανδρών, λίγες μέρες αργότερα. Θα τον περιμένει εκεί και το φιλαράκι του, ο Καλάθης.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This