Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

Η εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό όσο έβλεπα τις πορτοκαλί στολές του Προμηθέα να χορεύουν στο παρκέ του ΟΑΚΑ ήταν ένα λουλούδι που ανθίζει πάνω σε αποκαϊδια.

Συγχωρήστε μου την περιττή και κάπως μακάβρια ποιητικότητα, μέσα στον καύσωνα, αλλά αυτό ακριβώς σκεφτόμουν, την ώρα του 5ου ημιτελικού. 

Ο Προμηθέας της Πάτρας κατέφτασε από τα βάθη της γης και έφερε τη φωτιά. Ήρθε από το πουθενά, από μία επί χρόνια χειμαζόμενη μπασκετομάνα και διέσωσε το πρωτάθλημα.

Η ομάδα που φέρει το όνομα ενός μυθικού Τιτάνα αλλά μόλις τώρα ανδρώνεται είναι ένας σύγχρονος ευεργέτης του μπάσκετ. Δικαίως φέρει το πορτοκαλί χρώμα παράσημο στη φανέλα της.

Ο Προμηθέας τα έκανε όλα σωστά επειδή τα έκανε όλα λάθος.

Προσπέρασε τα ηχηρά ονόματα και τα βαριά βιογραφικά και πόνταρε σε έναν εμπειρικό προπονητή, ο οποίος μοιάζει απομεινάρι από άλλη εποχή, αλλά αναπνέει τον σφυγμό της ομάδας, τρώει πτυχία για προάριστο και παραδίδει ένα μπάσκετ, να το πιεις στο ποτήρι.

Ποιος Γιατράς και ποιο ποτήρι μωρέ, με τον κάπελα, στη σούβλα να λες για να καταλαβαινόμαστε…

Προσέφερε φανέλες όχι σε τυχάρπαστους λεγεωνάριους, αλλά στους Έλληνες παίκτες που μοιάζουν καμωμένοι για τις μεγαλομεσαίες ομάδες, έχουν κολοσσιαίο κίνητρο και δίψα, καταλαβαίνουν το παιχνίδι και δεν έχουν κάρτα απεριορίστων διαδρομών για τα μπαρ και τα σκυλάδικα.

Ποιος Τσαϊρέλης τώρα, καημένε, ποιος Σαλούστρος και ποιος Κατσίβελης..

Έδωσε σημασία στα εφηβικά τμήματα, έβγαλε δικούς του παίκτες και δημιούργησε ένα κύτταρο αθλητικής υγείας σε μία πόλη όπου το μπάσκετ υπήρξε κατά καιρούς ένας τοξικός έρωτας.

Ποια παιδικοεφηβικά, ποιες ακαδημίες, ποια υγεία και ποια Πάτρα, που ζει ακόμη στην εποχή του Νουρέγιεφ…

Διοικήθηκε από σταθερό χέρι και χρηστή διαχείριση, χωρίς οσφυοκαμψία και χωρίς τα εκμαυλιστικά φαινόμενα που σε άλλα γήπεδα μας κάνουν να ντρεπόμαστε που ασχολούμαστε με το άθλημα.

Ποια χρηστή διαχείριση έρμε Λιόλιε, πού πας με τον σταυρό και με τον καφέ στο χέρι, βάλε στρινγκάκια στον πάγκο να τα κάνεις πουτάνα όλα…

Έστειλε όχι έναν ή δύο, αλλά πέντε παίκτες στην Εθνική Ανδρών, η οποία, πολύ απλά, δεν θα είχε προκριθεί στο Μουντομπάσκετ χωρίς τους μάγκες με τα πορτοκαλί: Γκίκας, Σαλούστρος, Κασελάκης, Κατσίβελης, Τσαϊρέλης.

Υποψιάζομαι βάσιμα ότι ένας από αυτούς θα πάει και Κίνα. Ποια Κίνα και ποια Εθνική βέβαια, του Βασιλακόπουλου και του Πατρινού Τσαγκρώνη…

Στελέχωσε με καλούς παίκτες τις μικρότερες Εθνικές ομάδες και δεν φοβήθηκε να ανοίξει την πόρτα της Α1 και του Champions League σε προικισμένα 16χρονα.

Πού πας με τα νιάνιαρα ρε κύριος, πρωταθλητισμό δεν κάνεις με αμούστακα…

Επέλεξε τους κατάλληλους ξένους για να πλαισιώσουν τους Έλληνες και επιβράβευσε ορισμένους εξ αυτών με δεύτερα συμβόλαια, τονίζοντας ακόμα περισσότερο την αύρα της ομάδας που ήρθε για να μείνει και δεν είναι μίας χρήσεως.

Σε άλλα μαγαζιά, οι παίκτες, ξενόφερτοι και μη, σκέπτονται τον επόμενο σταθμό τους πριν καλά καλά φτάσουν στην πρώτη παρέλαση. Από τον Προμηθέα, δεν θέλει να φύγει κανένας.

Η επιβράβευση ήρθε με τη μορφή του εισιτηρίου για τους τελικούς της Α1, έστω, αυτής της πεθαμένης Α1, με απόλυτα δίκαιη πρόκριση επί της ναυαγισμένης ΑΕΚ.

Θέλει κότσια, για να κερδίσει κάποιος 5ο παιχνίδι στο σπίτι του αντιπάλου, ενός αντιπάλου μάλιστα με βαριά φανέλα και πρόσφατους τίτλους στο παλμαρέ του. Ακόμα περισσότερο και από κότσια, θέλει μπάσκετ.

Έβλεπες αυτό που παρουσίαζε η ΑΕΚ του Μπάνκι και σου ερχόταν να βγάλεις τα μάτια σου με πηρούνι. Μελετούσες το παιχνίδι του Προμηθέα, του εμπειρικού Γιατρά ντε, και χαιρόσουν τη ζωή σου.

Υπομονή, συνεργασίες, ηρεμία, σοβαρότητα, ρόλοι, οργάνωση, τα πάντα όλα. Φαιά ουσία. Αν ήθελα να γίνω κακός, θα ρωτούσα φωναχτά πόσους πλέι-μέικερ σαν τον (τρίτο του Προμηθέα) Κατσίβελη έχουν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Και πόσο τους πληρώνουν, αυτούς που έχουν.

Αλλά δεν είμαι μοχθηρός κακός άνθρωπος, εγώ. Οπότε θα ρωτήσω μόνο ποιος ακριβώς ήταν ο πλέι-μέικερ της φετινής ΑΕΚ και τι απέγινε η περυσινή μπασκετάρα που την οδήγησε στην κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου.

Ο Ιταλός αφήνει πίσω του όχι ακριβώς συντρίμμια, αλλά ένα διαλυμένο παζλ. Ο τραυματισμός του Ματσιούλις την ξέκανε, αλλά τι σόι ομάδα σκορπίζει στους πέντε ανέμους με την απώλεια ενός παίκτη;

Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, ο Προμηθέας κατόρθωσε να παρουσιάσει εικόνα ομάδας, στιβαρής και άτρωτης, μέσα από τις ατελείωτες διακοπές και τις παλινωδίες του πρωταθλήματος.

Άλλες ομάδες βάρεσαν διάλυση από τον Απρίλιο κιόλας, διότι, εδώ που τα λέμε, τι είδους κίνητρο είναι «να βάλουμε τα δυνατά μας για να γίνουμε εμείς αυτοί που θα χάσουν στους τελικούς από τον Παναθηναϊκό»;

Χρόνια και χρόνια τώρα, Μάιος και ιδίως Ιούνιος σημαίνει μπάσκετ μόνο για τους δύο «αιώνιους» και ουχί για τους πτωχούς συγγενείς. Οι άλλοι παίζουν με τις σαγιονάρες ή καθόλου.

Η επόμενη χρονιά θα βρει τον Προμηθέα στο Εurocup, αφού κρίθηκε προτιμότερο ένα διακριτικό χαμόγελο προς την κατεύθυνση της Βαρκελώνης από μία ακόμη χρονιά στο μισοσκόταδο του BCL.

Ωστόσο, ήταν αυτό ακριβώς, το Basketball Champions League, που αφύπνισε μέσα στο καταχείμωνο όσους θεωρούσαν τον Προμηθέα τζούφιο πυροτέχνημα.

Το μπαρούτι που χρειάστηκε για τις μάχες με την ΑΕΚ, οι Πατρινοί το απέκτησαν στα εκτός έδρας ευρωπαϊκά παιχνίδια τους, αυτά που συν τοις άλλοις απαιτούσαν πολύωρες μετακινήσεις.

Προσέξτε αποτελέσματα: 93-84 διπλό στην Οστάνδη με το «μπονζούρ». 75-70 στο Μπαϊρόιτ. 83-78 από τη Στρασμπούρ. 83-82 τη Νεπτούνας στη Λιθουανία. 80-76 την Ολύμπια στη Λιουμπλιάνα. 98-91, ήττα από την μετέπειτα τροπαιούχο Βίρτους στη Μπολόνια, με τον 16χρονο Μαντζούκα να παίζει 28 λεπτά.

Παντού όρθιος, ο Τιτάνας με τα πορτοκαλί. Παντού και πάντοτε δυνατός και σίγουρος για τον εαυτό του, απτόητος από τους τραυματισμούς, την απειρία και την ταλαιπωρία.

Διψήφιες ήττες γνώρισε ο πρωτόπειρος Προμηθέας μόνο από τη Μπεσίκτας στην κανονική περίοδο και από την Τενερίφε στα πλέι-οφ, στην άτυχη ρεβάνς του 69-57 της Πάτρας.

Η Ευρώπη ήταν που κατέδειξε ότι κάτι ισχυρό γεννιόταν στην Πάτρα, όχι το ελληνικό πρωτάθλημα. Λίγο ακόμη και θα έφτανε στα προημιτελικά η ομάδα του …ταβερνιάρη.

Δεν με ενδιαφέρει αν είναι αυθεντικός ο Μάκης Γιατράς ούτε ότι αυτοσαρκάζεται. Με νοιάζει ότι είναι προπονητάρα. Αυθεντικός είναι και ο Στηβ Γιατζόγλου, αλλά δείτε πού κατάντησε.

Όσοι βέβαια διαθέτουν ισχυρό μνημονικό, θυμούνται ότι στα ημιτελικά της περυσινής Α1 ο Ολυμπιακός χρειάστηκε ένα θαύμα της τελευταίας στιγμής για να προστατεύσει το πλεονέκτημα έδρας απέναντι στον Προμηθέα, στις 26 Μαϊου 2018.

Οι φιλοξενούμενοι στο ΣΕΦ είχαν προβάδισμα με 88-86 και τη μπάλα δική τους στα 14”, αλλά ο Σπανούλης την έκλεψε και ο Παπανικολάου πέτυχε το νικητήριο τρίποντο.

Στους τελικούς που αρχίζουν αύριο, θα τεθούν αντιμέτωποι ο Μάκης Γιατράς και ο Ρικ Πιτίνο. Άντε να το έλεγες σε κάποιον, τον περασμένο Αύγουστο, και να μη σε έπαιρνε με τις πατσαβούρες. 

To ελληνικό μπάσκετ μπορεί να ανάγεται στην αρμοδιότητα των κυρίων με τα ανάποδα γιλέκα, αλλά χωρίς λίγη παράνοια δεν θα έβγαινε, αυτό το θλιβερό φετινό πρωτάθλημα.

Ζήτω η τρέλα, λοιπόν. Εάν από κάποιο θαύμα σηκώσει και την κούπα ο Προμηθέας, υποψιάζομαι ότι θα πανηγυρίσουν κρυφά μαζί του όχι μόνο οι ουδέτεροι, αλλά ακόμη και οι ηττημένοι των τελικών.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This