Επιλογή Σελίδας

Του Νίκου Παπαδογιάννη

H βραδιά του πρώτου τελικού της Α1 έμοιαζε με εικόνα από το μέλλον. Το διόλου μακρινό, σπεύδω να συμπληρώσω, μέλλον. Το μέλλον που δεν είναι καθόλου ευοίωνο, όσους παραμορφωτικούς καθρέφτες και αν χρησιμοποιήσει o αιθεροβάμων.

Ο χειρότερος παραμορφωτικός καθρέφτης ήταν αυτός που επιστρατεύτηκε από τον ίδιο τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, στο ξεκίνημα μάλιστα της οργισμένης δήλωσής του. «Μετά τους πανηγυρισμούς επειδή ρίξαμε τον Ολυμπιακό στην Α2…».

Οι περισσότεροι σταμάτησαν να διαβάζουν πριν φτάσουν στη δεύτερη αράδα. Ουδείς μπασκετόφιλος πανηγύρισε τον υποβιβασμό του Ολυμπιακού στην Α2, εκτός από τον ίδιο τον πρόεδρο του Παναθηναϊκού και από μία χούφτα τυφλούς. Οι μισοί από δαύτους ήταν οπαδοί του Ολυμπιακού.

Ή μήπως δεν είναι έτσι; Η τάχα ηρωική έξοδος των «ερυθρόλευκων» έκανε το πρωτάθλημα να καταρρεύσει μέσα σε μία στιγμή. Ήταν που ήταν χτισμένο πάνω σε κινούμενη άμμο και δίχως θεμέλια, γκρεμίστηκε χωρίς την παραμικρή αντίσταση.

Δεν καταλαβαίνω τι διαφορετικό περίμενε ο Γιαννακόπουλος, από το ξεκίνημα των τελικών. Βεγγαλικά και σαμπάνιες, επειδή κατακτά το πρωτάθλημα «άνευ αγώνος»; Αποθέωση στο πρόσωπό του, επειδή ξεπάστρεψε τον οχτρό; Λαϊκό εγερτήριο ενάντια στους κορμοράνους;

Καμία αξία δεν έχει, ένας τίτλος σαν αυτόν που θα κατακτήσει φέτος ο Παναθηναϊκός. Καμία απολύτως, εκτός αν συζητάμε για τους παίκτες και για τους προπονητές του.

Ακόμα και τα προηγούμενα πρωταθλήματα, τα βουτηγμένα σε κλίμα μίσους και τοξικότητας, μετά βίας πάει το χέρι μου να τα μνημονεύσω, άσχετα ποιος τα κέρδισε λόγω διαιτησίας και ποιος τα έχασε λόγω διαιτησίας.

Η στρεψόδικη διαιτητολαγνεία αποτελούσε τη μοναδική σταθερά, όσο άλλαζαν τα χρώματα από το πράσινο στο κόκκινο και ξανά πίσω στο πράσινο. Ίσως φέτος να την αποφύγουμε, μιας και ουδείς ασχολείται.

Οι φετινοί τελικοί ξεκίνησαν και θα ολοκληρωθούν μέσα σε κλίμα αδιαφορίας και απαξίωσης, ακόμα και από το ίδιο το κοινό των «πρασίνων». Ούτε οι τιμές των εισιτηρίων έπαιζαν ρόλο για τις άδειες κερκίδες ούτε η ανύπαρκτη εμπορικότητα του αντιπάλου.

Την τελευταία φορά που έγιναν τελικοί μέσα σε χασμουρητά, ζούσαμε το σωτήριον έτος 2004 και ο κραταιός Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε το Μαρούσι. Ο Ολυμπιακός χειμαζόταν, οπότε έτρεχε στην κούρσα μόνο ένα καθαρόαιμο. Πίσω του, αγκομαχούσαν γαϊδουράκια.

Δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο MVP ούτε πόσος κόσμος μαζευόταν στο Σπόρτιγκ, θυμάμαι όμως τι μου έλεγαν Θανάσης και Παύλος Γιαννακόπουλος στο περιθώριο του final-4 της Μόσχας: «Το μπάσκετ θα πεθάνει, αν δεν μεγαλώσει ξανά ο Ολυμπιακός».

Το επαναλαμβάνω εδώ, διατυπώνοντάς το κάπως διαφορετικά, μήπως το καταλάβουν αυτοί που τραγουδάνε ενώ το σπίτι τους καίγεται. Το μπάσκετ θα πεθάνει, εάν πεθάνει ο Ολυμπιακός. Που, ήδη, βρίσκεται διασωληνωμένος στην εντατική.

Οι πανηγυρισμοί θα περίμενε κανείς να κοπούν μαχαίρι αρκετές ώρες πριν το τζάμπολ, όταν –σύμφωνα με το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε σήμερα στη Live Sport- μοιράστηκαν διαδοχικές ψυχρολουσίες, από τα κανάλια που μοιράζονται (ή που θα μπορούσαν να μοιράζονται) τα τηλεοπτικά δικαιώματα.

Σε περισσότερα από ένα μαγαζιά, η ομάδα διερεύνησης άκουσε το ίδιο τροπάριο. Ένα πρωτάθλημα Α1 δίχως Ολυμπιακό αξίζει στην τηλεοπτική πιάτσα λιγότερα λεφτά ακόμα και από τα μεμονωμένα δικαιώματα των εντός έδρας αγώνων του «τριφυλλιού».

Η Cosmote TV χρυσοπλήρωσε τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ ποντάροντας στα 6-7 ετήσια ντέρμπι τους με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, χώρια τα χρήματα που έδωσε στους «κόκκινους» για τα αντίστοιχα παιχνίδια στο ΣΕΦ.

Με τα νέα δεδομένα και με τον Ολυμπιακό εκτός νυμφώνος, οι εμπορικά ελκυστικοί αγώνες της Α1 είναι ελάχιστοι, ενώ κάμποσοι από αυτούς (π.χ. Άρης-Παναθηναϊκός) βρίσκονται στα χέρια της φιλόπτωχης ΕΡΤ.

Ποιος ουδέτερος ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει τους 18 εντός έδρας αγώνες των «πρασίνων», δηλαδή 18 εύκολες νίκες;  

Ακόμα και χθες, που ο Παναθηναϊκός έπαιζε κοτζάμ τελικό, εγώ προσωπικά βαρέθηκα στο δεκάλεπτο. Στο ημίχρονο γύρισα το κανάλι στην ομιλία της Αχτσιόγλου και γύρω στις 9 αφέθηκα να παρακολουθώ από το μπαλκόνι κάτι γάτες που ερωτοτροπούσαν.   

Περίμενα να κοπούν λιγότερα από 3.100 εισιτήρια στο χθεσινό ματς. Ποτέ δεν έχει γούστο, να παρακολουθείς ένα ματς στο οποίο γνωρίζεις εκ των προτέρων τον νικητή.

Οι «φιέστες τίτλου» χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει αντίπαλος στο γήπεδο αρέσουν μόνο στους Τσουκαλάδες, όπως τότε με τους ξυλοπόδαρους στο Φάληρο. Όταν αποχώρησε ο Παναθηναϊκός, ντε, το 1993.

Ουσιαστικά ήταν εκείνη η κίνηση, των αδελφών Γιαννακόπουλων, που δρομολόγησε την αλλαγή των κανονισμών, ώστε να τιμωρείται αυστηρά όποιος φεύγει με το κουβαδάκι του για άλλη αμμουδιά.

Τότε δεν υπήρχε Αδριατική Λίγκα ούτε εναλλακτικές Ευρωλίγκες ούτε Ούλεμπ και Μπερτομέου. Το νησί δεν είχε άλλη παραλία. Οπότε, μαντρώθηκε εύκολα το απολωλός πρόβατο.

Δυόμισυ δεκαετίες χρόνια αργότερα, οι Αγγελόπουλοι πέτυχαν το ακατόρθωτο. Το εγχείρημά τους, να διαλύσουν το οικοδόμημα γελοιοποιώντας τις διαδικασίες, «δικαιώθηκε», μόνο που ακρωτηρίασε το κορμί της δικής τους ομάδας. Η νίκη τους ισοδυναμεί με πανωλεθρία.

Άλλο τόσο «δικαιώνεται» μέσα στο βουδιστικό του ζεν ο Βασιλακόπουλος, που άδει απτόητος «μέσω κύκλων» για κάποιας μορφής νομιμότητα, των οικιών ημών εμπιμπραμένων.

Σαν να μην έφταναν οι υπόλοιπες παθογένειες, προκηρύχθηκαν και βουλευτικές εκλογές, με αποτέλεσμα να παγώσουν σε επίπεδα Αρκτικής οι όποιες διαδικασίες για την όποια αναδιάρθρωση.

Οπότε, θα πληρώσει τη λυπητερή η μοναδική ομάδα που, πράγματι, υποβιβάστηκε εξαιτίας του Παναθηναϊκού: το άμοιρο Λαύριο. Το πρώτο θύμα είναι πάντοτε η αθωότητα.

Τα αποκαΐδια γέμισαν με αλλοπαρμένους που παιανίζουν σαν την ορχήστρα του Τιτανικού, αλλά τουλάχιστον οι γάτες που παρακολουθούσα ζευγάρωσαν. Μέσα από τον θάνατο, γεννιέται η ζωή.

Πηγή: Gazzetta

Pin It on Pinterest

Shares
Share This