Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Το ψυχόδραμα φαινόταν από μακρυά, ότι ερχόταν. Ηρθε, περίπου αναπόφευκτα. Μάλλον έχω μια κάποια ρέντα εσχάτως…στο να προβλέπω τα ψυχοδράματα, από ΟΦΗ-Πλατανιάς ως Ελλάδα-Αρμενία. Προσπάθησα ν’ αναλύσω γιατί ήταν πολύ δύσκολο το ματς με την Αρμενία, στο αμέσως προηγούμενο σημείωμα εδώ. Να μη επανέρχομαι.
Στο 3’ αυτοί, οι Αρμένιοι, είχαν κιόλας τελειώσει δύο φάσεις στις οποίες η μπάλα γρατζούνισε, σχεδόν, την ελληνική εστία. Στο 8’ δεν είναι παράξενο, συνεπώς, ότι βρήκαν το πρώτο γκολ. Οσμίστηκαν την ευκαιρία της συγκυρίας, σαν τα πεινασμένα ζώα. Αμύνθηκαν και (αντ)επιτέθηκαν, ένας-για-όλους-όλοι-για-ένα.
Ετρεξαν, με τρέλα. Εβαλαν τα κορμιά, ασπίδες ανάμεσα στη μπάλα και στον τερματοφύλακά τους. Ορμησαν στις αδέσποτες μπάλες που «εκκρεμούσαν» κάπου ανάμεσα στους ασύνδετους, έως πελαγωμένους, Ελληνες χαφ. Τις άρπαξαν, και τις έκαναν γκολ. Αδραξαν τις στιγμές. Την όλη στιγμή.
Η Εθνική είναι παραδομένη, σε ποδοσφαιρική παραφροσύνη. Τρία διαδοχικά ματς μέσα σε δύο εβδομάδες, τρεις διαφορετικοί τερματοφύλακες στην ελληνική εστία. Πασχαλάκης, Μπάρκας, Βλαχοδήμος. Παναγούλιας το ’94, στην κορυφαία περίπτωση ποδοσφαιρικής παραφροσύνης στα ελληνικά χρονικά. Το Μουντιάλ των Ηνωμένων Πολιτειών. Μήνου με την Αργεντινή, Ατματσίδης με τη Βουλγαρία, Καρκαμάνης με τη Νιγηρία. Επιθεώρηση!
Από Σάββατο (Ιταλία) σε Τρίτη (Αρμενία) άλλαξαν ο ένας στόπερ, ο αριστερός μπακ, ο δεξιός μπακ, ο ένας αμυντικός μέσος…και ο τερματοφύλακας. Γίναμε κόσκινο. Με 71% κατοχή και 16-0 κόρνερ, φάγαμε 11 φάσεις. Η ομάδα, δεν μπόρεσε να το σηκώσει όλο αυτό.
Κατά πάσα πιθανότητα, η Φινλανδία δεν θα χρειαστεί τη «δεύτερη ευκαιρία» των πλέι-οφ της Λίγκας των Εθνών. Θα προκριθεί, στην πρώτη της διοργάνωση ever, με τα τσαρούχια. Θα μπει, απ’ τη μεγάλη πόρτα. Τη δεύτερη ευκαιρία, μάλλον θα τη χρειαστεί η Βοσνία/Ερζεγοβίνη. Η Ελλάδα έτσι κι αλλιώς, δεύτερη ευκαιρία δεν εξασφάλισε.
Μία τέταρτη, στη σειρά, δυνατότητα επανασύνδεσης με το υψηλό ποδόσφαιρο «έρχεται και παρέρχεται». EURO 2016, Παγκόσμιο Κύπελλο 2018, Λίγκα των Εθνών 2019, EURO 2020. Από την «πτωχή πλην τίμια» καμπάνια με τον Σκίμπε στα προκριματικά του Μουντιάλ 2018, θυμίζω ότι στον όμιλο μας πέρασε μόνο το Βέλγιο κι ύστερα μας απέκλεισε η Κροατία, πισωγυρίζουμε προ Σκίμπε. Στον εφιάλτη των προκριματικών του EURO 2016.
Θέλει προσπάθεια ομολογουμένως, να πας πίσω κι από τον Σκίμπε. Και η τέταρτη στη σειρά χαμένη υπόθεση, δεν είναι καν το χειρότερο. Χειρότερο είναι ότι η υπόθεση χάνεται, απ’ τα δύο πέμπτα του ταξιδιού κιόλας. Μένουν, τα άλλα τρία πέμπτα. Εξι ματς στα δέκα, έξι, όχι ένα ή δύο, δίχως σκοπό. Δεν παλεύεται.
Ο αντίλογος φυσικά, είναι ότι πηγαίνεις τον Σεπτέμβριο στο Τάμπερε, νικάς, και όλα γυρίζουν μονομιάς ανάποδα. Πράγματι, στη θεωρία μία νίκη μες στην έδρα της Φινλανδίας ανοίγει πάλι τη συζήτηση της πρόκρισης. Στην πράξη, το ζήσαμε και πέρυσι τον Οκτώβριο όσοι είμασταν εκεί για την αναμέτρηση στη Λίγκα των Εθνών, το εγχείρημα είναι πολύ πιο περίπλοκο απ’ όσο μπορεί, εκ πρώτης όψεως, να φαίνεται.
Η κρίσιμη ερώτηση είναι, δεν μπορούν τα παλικάρια να το κάνουν; ‘Η μήπως δεν μπορεί το παλικάρι στον πάγκο, να τα οργανώσει και να τα εμπνεύσει ότι μπορούν να το κάνουν; Αν ακόμη μένει μία πιθανότητα να εξαντληθεί, όλο το κλειδί είναι η εύστοχη απάντηση στην κρίσιμη ερώτηση…
Πηγή: Sport DNA
