Της Μαρίας Καούκη
τραχύτητα του παρόντος στο Ιράν, στο Αφγανιστάν και σε άλλες χώρες, όπου οι γυναίκες υφίστανται ξεκάθαρες υποτιμητικές διακρίσεις, λειαίνεται στα γηπεδάκια ποδοσφαίρου του Κεραμεικού. Αυτό που εμείς αποκαλούμε “μικρή και μεγάλη περιοχή”, για εκείνες ήταν η “απαγορευμένη ζώνη”. Σώματα κλειδωμένα σε διάφανα ερμάρια. Μη (είσαι γυναίκα). Όχι (είσαι γυναίκα). Δεν πρέπει (είσαι γυναίκα). Αποκλείεται (είσαι γυναίκα). Απαγορεύεται (είσαι γυναίκα). Αδύνατον (είσαι γυναίκα)! Αδύνατον;
Μια λέξη σπάραζε ν’ ακουστεί από τα χείλη τους. Η ‘ελευθερία’ ηχεί αλλιώς από αυτόν που την έχει στερηθεί. Ο ίμερος για μια ελεύθερη κι αληθινή ζωή διέγραψε μονοκοντυλιά το “αδύνατον”! Με το ίδιο μελάνι γράφουν τις πρώτες σειρές της γυναικείας χειραφέτησής τους. Το δικό τους φεμινιστικό μανιφέστο έχει ως πρόλογο το ποδόσφαιρο. Η ‘απαγορευμένη περιοχή’ καταπατήθηκε με τάκλιν στην ανισότητα, από κορίτσια όπως η Σακίμπα, η Σόγκρα και η Πάρι που είναι μέλη της πρώτης ομάδας ποδοσφαίρου προσφυγισσών στην Ελλάδα, της Hestia FC.
Η Σόγκρα ήρθε με τη 14χρονη κόρη της στη χώρα μας. “Είμαι 3 χρόνια εδώ και ο σύζυγός μου 13”, είπε, λίγο αφού συστηθήκαμε και πριν αναφερθεί στα δεσμά που έσπασε με τη φυγή από την πατρίδα της. Αποφάσισε να εγκαταλείψει κι εκείνη το Ιράν. Πήγε στην Τουρκία αρχικά, έπειτα στη Χίο και τώρα βρίσκεται στην Αθήνα: “Είχα ένα πολύ δύσκολο ταξίδι. Η πρώτη εμπειρία ήταν δύσκολη. Αμέσως, προσπάθησα να προχωρήσω τα χαρτιά μου και στη συνέχεια να βρω κάποιες δραστηριότητες”. Λοξοκοιτούσε τις καινούργιες φίλες που είχαν αρχίσει την προπόνηση και δεν μπορούσαμε να της στερήσουμε αυτήν τη χαρά του παιχνιδιού και το αίσθημα του ανήκειν που απολαμβάνει, όσο βρίσκεται πλάι στις συμπαίκτριές της. Επέστρεψε στον αγωνιστικό χώρο, έπειτα από την ολιγόλεπτη συνομιλία μας.
Έβγαλε γένια και εξαφάνισε το στήθος της
Η φωτογράφος Φοράφ Αλέι τιμήθηκε στην κατηγορία ‘Αθλητικά’ του διαγωνισμού φωτογραφίας World Press, για τη σειρά της ‘Crying for Freedom’, που περιγράφει την ιστορία της Ιρανής Ζεϊνάμπ, η οποία μεταμφιέζεται προκειμένου να παρακολουθήσει αγώνες ποδοσφαίρου. Κολλάει στο πρόσωπό της γενειάδα, προσπαθεί να κρύψει το στήθος της, τυλίγοντας τον κορμό με σφιχτές γάζες και παριστάνει τον άνδρα. Πέρυσι τον Μάρτιο, πριν από το ντέρμπι Εστεγκλάλ – Περσέπολις συνελήφθησαν 35 γυναίκες, για να μην μπουν στο γήπεδο ‘Azadi’. Κάποιες εξ αυτών ήταν απλά περαστικές και άλλες προσπαθούσαν να πάρουν ταξί.
Στο ‘Azadi’, που παρεμπιπτόντως σημαίνει ‘ελευθερία’ στα φάρσι (περσικά), βρισκόταν και ο πρόεδρος της FIFA, Τζιάνι Ινφαντίνο. Αναφέρθηκε στο γεγονός ότι από το 1979 έχουν αποκλειστεί οι γυναίκες από τα γήπεδα του Ιράν και ζήτησε από τους Ιρανούς να αρθεί η απαγόρευση. Παράλληλα, τόνισε ότι στη χώρα τους 23.000 κοπέλες ασχολούνται σε αγωνιστικό επίπεδο με το ποδόσφαιρο. Όμως, απαγορεύεται να συνυπάρχουν με άντρες.
Τον Νοέμβριο του 2018 επέτρεψαν σε συγγενείς των ποδοσφαιριστών και σε αθλήτριες του ποδοσφαίρου να παρακολουθήσουν αγώνα του ασιατικού Champions League, σε εξέδρα αποκλειστικά για γυναίκες, στο ‘Azadi’. Κάποιες δεν ήταν φαν του αθλήματος. “Μία μου είπε ότι ήταν χαρούμενη που είδε πώς είναι ένα γήπεδο από μέσα, πριν πεθάνει”, σχολίασε η Ζεϊνάμπ στην ιστορία της.
Βρήκε χαμένες ελευθερίες
“Δεν επιτρέπεται να παρακολουθήσουμε ποδόσφαιρο”, παραδέχεται η Σόγκρα και αξίζει να παρατηρήσετε πόσες φορές αναφέρει -με σχεδόν παιδικό αυθορμητισμό- τις λέξεις “ελεύθερη” και “ελευθερία” στην επόμενη ενδεκάδα των προτάσεων της.
“Βρήκα αυτό το πρόγραμμα της Hestia FC και ήρθα. Απέκτησα νέες φίλες, μαθαίνω νέες κουλτούρες από άλλες χώρες. Είμαι πολύ χαρούμενη που είμαι μέρος της ομάδας. Αισθάνομαι πολύ ελεύθερη, εδώ. Ήμουν σε μια τελείως διαφορετική κατάσταση, στο Ιράν. Δεν είχα ελευθερία και τώρα έχω ελευθερία. Αισθάνομαι ελεύθερη, πια. Δυσκολευόμουν στο Ιράν, ήθελα να είμαι ελεύθερη. Τώρα, μπορώ και ασχολούμαι με αρκετά πράγματα. Αισθάνομαι ελεύθερη όταν έρχομαι στην προπόνηση, αισθάνομαι ελεύθερη που μπορώ και επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους. Ένας από τους λόγους που έφυγα από το Ιράν ήταν για να ζήσω ως κανονική γυναίκα, χωρίς να στερούμαι την ελευθερία μου. Ήθελα η κόρη μου να μεγαλώσει σε άλλες συνθήκες! Αυτός ήταν ο λόγος που έφυγα”.
“Με φυλάκισαν, για το τίποτε”
Η Σόγκρα έχει φυλακιστεί. “Κάποιοι θέλουν να δουλέψουν και άλλοι όχι. Εγώ δεν γινόταν να μη δουλεύω. Ήθελα να έχω μια δουλειά και ήταν δύσκολο αυτό, επειδή ήμουν γυναίκα. Για δύο εβδομάδες με φυλάκισαν, για το τίποτε”. Πλέον, θέλει να γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα της κόρης της και τα δικά της: “Θέλω ν’ ασχοληθώ περισσότερο με το ποδόσφαιρο και να γίνω καλή σε αυτό. Η κόρη μου έχει πολλά όνειρα. Πάει σχολείο”.
Η μικρή είναι η διερμηνέας της, καθώς η ίδια ξέρει ελάχιστες λέξεις στα ελληνικά, όπως και στα αγγλικά. Έδωσε ένα μικρό παράδειγμα των γνώσεών της με μια μίξη ελληνικών και αγγλικών. “Μαμά no good αγγλικά”, είπε και γέλασε. Έφυγε τρέχοντας, για να παίξει. Γύρισε πίσω, σαν να είχε ξεχάσει κάτι. Με αγκάλιασε, με φίλησε 3 φορές, αριστερά – δεξιά – αριστερά στο πρόσωπο, χαμογέλασε και ξαναέφυγε. Μετά από την προπόνηση έβγαλε φρούτα από την τσάντα της και με κέρασε. Ήταν ο πιο εύκολος τρόπος για να αποκαλύψει την ανάγκη της να δημιουργήσει ‘δικούς’ της ανθρώπους και τη χαρά της που γίνεται αποδεκτή από μια άγνωστη, σ’ έναν ξένο τόπο.
Είναι ψυχαναγκαστική η άμβλυνση των συναισθημάτων στην υπηρεσία της ψευδούς εικόνας του ‘ανεξάρτητου’. Δεν υπάρχει ανεξάρτητος άνθρωπος. Ζούμε σε κοινωνία αλληλεξάρτησης και οφείλουμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο αλληλεγγύης.
Μια Ιταλίδα εθελόντρια με ράστα μαλλί και αθλητικό στιλ προστέθηκε στο διπλό, του Κεραμεικού. Άπιαστη ήταν. Φάνηκε αμέσως η διαφορά της εξοικειωμένης με το άθλημα Ευρωπαίας. Θυμήθηκα μια ηλικιωμένη συμπατριώτισσά της που καθόταν μπροστά μου κι έτρωγε πορτοκάλια στον δεύτερο τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας του 2003, μεταξύ Μίλαν και Ρόμα, στο Σαν Σίρο. Η σούπερ γιαγιά τραγουδούσε: “Τότι, άσε την π…..α!”. Ο χαρακτηρισμός ήταν για τη Ρόμα. Η ‘θεία από το Μιλάνο’ ήθελε τον Φραντσέσκο Τότι στην ομάδα της. Αναφέρω το περιστατικό, ως συγκριτικό μέγεθος με την κατάσταση στο Ιράν.
Το συμβόλαιο του Νεϊμάρ ισούται με τον ετήσιο μισθό 1.693 γυναικών!
Ωστόσο, ούτε στην Ευρώπη έχουν ξεπεραστεί πλήρως οι στερεοτυπικές αντιλήψεις για το ποδόσφαιρο γυναικών. Ο πρώην πρόεδρος της FIFA, Γιόζεπ Μπλάτερ, σ’ ένα σεξιστικό παραλήρημά του είχε δηλώσει ότι πρέπει να γίνουν πιο στενές οι εμφανίσεις των γυναικών, ώστε να γίνει εμπορικότερο το άθλημα. Η δε μισθολογική σύγκριση ανδρών και γυναικών που επιχείρησε το Sporting Intelligence για το 2017 αποδεικνύει τις χαοτικές διαφορές, οι οποίες υπάρχουν.
Το συμβόλαιο του Νεϊμάρ με την Παρί Σεν Ζερμέν, ύψους 36.800.000 ευρώ, ισούται με τον συνολικό ετήσιο μισθό 1.693 γυναικών που παίζουν ποδόσφαιρο στα 7 κορυφαία πρωταθλήματα του κόσμου (μ.ο. ετήσιου μισθού: Γαλλία: 44.775 ευρώ, Γερμανία: 37.060, Αγγλία: 29.962, ΗΠΑ: 23.301, Σουηδία: 12.000, Αυστραλία: 9.154, Μεξικό: 1.881). Είναι ασύλληπτη η διαφορά. Επιπλέον, μόλις το 4% του αθλητικού περιεχομένου των ΜΜΕ παγκοσμίως είναι αφιερωμένο στον αθλητισμό των γυναικών και το 12% των αθλητικών ειδήσεων παρουσιάζονται από γυναίκες, οι οποίες δεν επιλέγονται πάντα με δημοσιογραφικά κριτήρια, αλλά με όρους… Μπλάτερ. Τα Grand Slam του τένις ηγούνται στον τομέα της ισότητας στα σπορ. Γυναίκες και άνδρες αγωνίζονται στην ίδια διοργάνωση, στα ίδια κορτ και λαμβάνουν ακριβώς τα ίδια κέρδη.
Η ενασχόληση των γυναικών με το ανδροκρατούμενο ποδόσφαιρο έχει μόνο θετικές επιδράσεις στην ψυχολογία τους. Έρευνα της UEFA με δείγμα 4.128 κοριτσιών άνω των 13 ετών (από την Αγγλία, τη Γερμανία, την Ισπανία, την Πολωνία, την Τουρκία και τη Δανία) έδειξε ότι οι αθλήτριες που παίζουν ποδόσφαιρο (80%) έχουν περισσότερη αυτοπεποίθηση από αυτές, οι οποίες ασχολούνται με άλλα δημοφιλή σπορ (74%). Με την πρόταση “ελάχιστα με ενδιαφέρει τι πιστεύουν οι άλλοι για τον τρόπο που αγωνίζομαι” συμφώνησε το 54% των κοριτσιών που ασχολούνται με το ασπρόμαυρο τόπι και το 41% των υπόλοιπων αθλημάτων.
Η Βραζιλιάνα Μάρτα, κορυφαία στον κόσμο, στα πρώτα χρόνια που έπαιζε ποδόσφαιρο άκουγε το εξής: “Δεν είναι φυσιολογική!”. Τους αγνόησε. Από το 1941 έως το 1979 η Βραζιλία (!) απαγόρευε την ενασχόληση των γυναικών με το άθλημα με τον ισχυρισμό ότι “είναι ασύμβατο με τη φύση τους”. Απαγόρευση που φυσικά δεν ίσχυε για το διονυσιακό καρναβάλι του Ρίο. Εκεί, η παρουσία των γυναικών επιβάλλεται, όπως αυτή των κρεάτων στην κρεαταγορά.
“Θέλω να υπερασπιστώ τις γυναίκες που δεν έχουν φωνή!”
Η 21χρονη Σακίμπα είναι Αφγανή, αλλά μεγάλωσε στο Ιράν και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ζει στην Ελλάδα. Επιβεβαιώνει τα πορίσματα των ερευνών με όσα λέει. Έπειτα, από ένα μήνα προπόνησης με την Hestia ένιωθε άλλος άνθρωπος. “Είναι υπέροχο που παίζω ποδόσφαιρο. Μ’ αρέσει πολύ στην ομάδα. Όταν ήρθα, πολλά πράγματα άλλαξαν για ‘μένα. Μπορώ να συγκεντρωθώ σε κάτι περισσότερο”.
Εξήγησε πιο αναλυτικά τι εννοεί: “Μεγάλωσα στο Ιράν, αλλά έπρεπε να πάω στο Αφγανιστάν για το διαβατήριό μου. Για να σπουδάσεις στο πανεπιστήμιο, χρειάζεσαι διαβατήριο από τη χώρα σου. Εκεί αντιμετώπισα πρόβλημα με την κυβέρνηση και τότε πήρα την απόφαση να φύγω. Στο Ιράν δεν ήμουν τόσο δυνατή, όπως είμαι τώρα. Όταν μου ζητούν να με συγκρίνω με το παρελθόν μου, λέω ότι είμαι εντελώς διαφορετική. Μπορώ να δεχθώ τα πάντα και να παλέψω για όλα. Πριν δεν ήμουν έτσι. Όταν μου συνέβαινε κάτι, άρχιζα να κλαίω. Τώρα, όχι. Τώρα, δεν θέλω να κλαίω. Ακόμα κι αν δεν έχω βρει τη λύση, θα τη βρω. Κι αν δεν τη βρω, θα τα καταφέρω. Είμαι πιο χαρούμενη, πια. Εδώ, έχω πολλά πράγματα να κάνω, ενώ πριν δεν είχα. Για παράδειγμα το ποδόσφαιρο. Επίσης, μπορείς να σπουδάσεις, αν ξέρεις τη γλώσσα. Εξαιρώ το θέμα της εργασίας, που για όλους είναι δύσκολο στην Ελλάδα. Ξέρω πολλούς που δεν βρίσκουν δουλειά κι έχουν ψυχολογικά προβλήματα”.
Η Σακίμπα δέχθηκε παρατηρήσεις από Αφγανούς, όταν την είδαν να παίζει ποδόσφαιρο. “Δεν είναι ανοιχτόμυαλοι. Τις προάλλες έπαιζα με τ’ αγόρια κι ένας μπαμπάς μου είπε: ‘Είσαι γυναίκα, δεν πρέπει να παίζεις ποδόσφαιρο!’. Ήταν κι αυτός από το Αφγανιστάν. Ακόμη κι εδώ -στην Ελλάδα- προσπαθούν να μας το κάνουν αυτό, να μας περιορίσουν. Άρα, σκέψου τι συμβαίνει στο Αφγανιστάν. Δεν αποδέχονται μια γυναίκα σε υψηλή θέση. Μία γυναίκα ίση με αυτούς, όρθια. Δεν θέλουν την άνοδό της, δεν θέλουν την ισότητα. Γι’ αυτό επιθυμώ ν’ αγωνιστώ. Να πω στις γυναίκες ότι μπορούν να παλέψουν για τ’ όνειρά τους. Θέλω να υπερασπιστώ τις γυναίκες, επειδή δεν έχουν φωνή! Ειδικά, στο Αφγανιστάν”.
“Ο Μέσι και ο Ρονάλντο είναι οι καλύτεροι”
Όταν έφυγε από την πατρίδα της, επέστρεψε στο Ιράν για να συνεχίσει στην Τουρκία. “Δύο με τρεις μήνες ταξίδευα”. Έφτασε στη Μόρια. “Εκεί, ήταν πολύ σκληρά. Πριν φτάσουμε, δεν πιστεύαμε ότι είναι έτσι στην Ευρώπη. Έπαθα σοκ! Πίστευα ότι θα μείνω μια εβδομάδα εκεί ή 2-3 ημέρες, αλλά έμεινα ένα χρόνο στο νησί! Όλα κυλούσαν αργά. Όλοι είχαν ψυχολογικά προβλήματα. Ήμουν εκεί με την οικογένειά μου”.
Η Σακίμπα δεν πάει σχολείο και προσπαθεί μόνη της να μάθει ελληνικά. Έκανε και αυτή μικρή επίδειξη γνώσεων. “Εγώ καταλαβαίνω ελληνικά λίγο”, είπε συλλαβιστά. “Μαθαίνω πιάνο τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, εδώ στον Κεραμεικό. Δεν θέλω να έχω ελεύθερο χρόνο. Θέλω να κάνω κάτι στη ζωή μου. Θέλω να γίνω καλή στο ποδόσφαιρο, να γίνω παίχτρια! Και μουσικός θέλω να γίνω. Άρχισα και μαθήματα φωτογραφίας. Μ’ αρέσουν όλα κι όταν μ’ αρέσει κάτι προσπαθώ να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Πριν δεν ήμουν φαν του ποδοσφαίρου, ήθελα μόνο να σπουδάσω. Όταν ήμουν στο Ιράν επιθυμούσα ν’ ασχοληθώ με τη φαρμακευτική, τώρα δεν είμαι σίγουρη. Θα ήθελα να γίνω δικηγόρος, ίσως”. Περιττό να πούμε ότι της ταιριάζει η νομική. Ίσως και η διπλωματία. “Χμ… Ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο; Ο Μέσι και ο Ρονάλντο είναι οι καλύτεροι”.
“Στην Ελλάδα με σέβονται ως γυναίκα”
Η συμπαίκτριά της Πάρι είχε να διαλέξει ανάμεσα στον “γκρεμό” του Αφγανιστάν και στο “ρέμα” της προσφυγιάς. Προτίμησε το δεύτερο. “Ήρθα πριν από τέσσερις μήνες, μέσω Τουρκίας. Πήγα στην Αλεξανδρούπολη κι έπειτα έφτασα στην Αθήνα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δύσκολο ήταν. Είναι σκληρό να ζεις στο Αφγανιστάν, ειδικά αν είσαι γυναίκα. Σε καμία συνοικία δεν είσαι ασφαλής. Θες να πας στο θερινό σχολείο, για να συνεχίσεις τις σπουδές σου και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις σπίτι σου. Πολλές φίλες μου σκοτώθηκαν. Διαρκώς έχουμε εκρήξεις, κάθε μέρα. Δεν ξέρεις πού να πας. Ειδικά, οι γυναίκες δεν είναι εύκολο να αφήσουν τη χώρα τους, αλλά είναι χειρότερο να μείνουν και να ρισκάρουν σε τέτοιο βαθμό τη ζωή τους. Προτιμούν το ρίσκο της προσφυγιάς, για ένα καλύτερο μέλλον”.
Η 27χρονη Αφγανή δεν είχε ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. “Είναι λίγο δύσκολο, αλλά μου αρέσει. Το διασκεδάζω πολύ και χαίρομαι να έρχομαι στις προπονήσεις, επειδή η Hestia είναι μια φιλική ομάδα. Δεν μπορούσα να δω ποδόσφαιρο στη χώρα μου, όχι πάντα βέβαια. Από τότε που ήρθα στην ομάδα βλέπω μόνο ποδόσφαιρο γυναικών. Εδώ, τα κορίτσια είμαστε από διαφορετικές χώρες. Μ’ αρέσει το γεγονός ότι δεν είναι σημαντικό από πού προερχόμαστε, αλλά να μαζευόμαστε στο γήπεδο και να διασκεδάζουμε. Έκανα πολλές φίλες από όλο τον κόσμο! Είμαι χαρούμενη πια. Μπορώ να έχω μια δεύτερη ευκαιρία και το κυριότερο: είμαι ασφαλής. Πλέον, νιώθω αυτοπεποίθηση. Τουλάχιστον, καταλαβαίνω ότι μπορώ να κάνω κάποια πράγματα. Επίσης, με σέβονται ως γυναίκα. Η θέση που έχουν στη χώρα μου οι γυναίκες είναι σκληρή γι’ αυτές. Εδώ, έχουμε ίσα δικαιώματα. Στο Αφγανιστάν, οι άντρες είναι η προτεραιότητα”.
Αρνήθηκε δουλειά για να μη χάνει τις προπονήσεις
Η προπονήτριά τους, Μαίρη Γαβαλά, έχει εντυπωσιαστεί από τη βελτίωση που έχουν μέσα σε ένα μήνα προπονήσεων. “Είναι τεράστια, συγκριτικά με άλλα γκρουπ. Το κίνητρό τους, σε σχέση με άλλους ανθρώπους είναι πολύ μεγαλύτερο. Αλλάζει όλο το πρόσωπό τους, όταν μπαίνουν στο γήπεδο. Είναι πολύ χαρούμενες, ξεχνούν τα πάντα. Είναι σαν να μην είναι πρόσφυγες. Αυτό νιώθω. Μοιάζουν σαν να μην έχουν προβλήματα. Είναι μαγικό αυτό που γίνεται εδώ. Η πρώτη ερώτηση που δεχθήκαμε από τα κορίτσια ήταν: ‘Θα καταφέρουμε να γίνουμε επαγγελματίες παίχτριες;’. Το βλέπουν πολύ σοβαρά. Παίζουν ελεύθερα, κάνουν τρίγωνα, κινήσεις πίσω από την πλάτη, κάτι φοβερές κινήσεις, που δεν έχουμε προλάβει να δείξουμε. Τους έβαλα βίντεο από το Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών και έμειναν αποσβολωμένες”.
Η διαφορά στην ψυχολογία τους ήταν άμεση. “Από τη δεύτερη προπόνηση ήταν καλύτερα. Σε κάποια από τα τεστ που κάνουμε τις Παρασκευές, απαντούν ότι νιώθουν πιο σίγουρες και πιο δυνατές πλέον, ότι έχουν αυτοπεποίθηση. Μια κοπέλα που είχε κάνει μόνο μία προπόνηση μας είπε: “Είμαι πιο αποφασιστική. Δεν έχω πια στρες”. Πράγματα που δεν γίνονται με μια προπόνηση. Είχαμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Παίζει σημαντικό ρόλο το γεγονός ότι κάποιες στις χώρες τους δεν μπορούσαν να παίξουν ποδόσφαιρο.
Υπάρχουν κοπέλες που αλλάζουν τρία λεωφορεία, για να έρθουν εδώ. Πρότειναν σ’ ένα κορίτσι δουλειά κι επειδή το ωράριό της συνέπιπτε με τις ώρες της προπόνησης, αρνήθηκε. Ήθελε πολύ να δουλέψει, αλλά έχει γίνει προτεραιότητά της το ποδόσφαιρο. Την πρώτη εβδομάδα δεν μπορούσαν να τρέξουν, έπειτα δεν τις είδα να νιώθουν κούραση. Μια κοπέλα μου ζήτησε διατροφή, για να νιώθει πιο δυνατή. Ζητούν διάφορα. Κυρίως, να μάθουν αγγλικά και ελληνικά. Να βρουν μαθήματα”.
“Δεσμεύονται πιο εύκολα με το αθλητικό πρόγραμμα”
Η Κατερίνα Σάλτα, Sport for Protection Program Manager του Διεθνούς Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας, διευθύνει την ομάδα. “Πρόκειται για πρόγραμμα του Κέντρου Ολυμπιακής Εκεχειρίας και συμμετέχουν κορίτσια από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράν, το Ιράκ, το Καμερούν, το Κογκό, την Τουρκία, το Τατζικιστάν, το Μαρόκο, την Αλγερία, την Αίγυπτο και τη Σομαλία. Αρκετές θα ήθελαν μια ευκαιρία να ζήσουν στην Ελλάδα, αλλά είθισται μόλις παίρνουν το άσυλο να ταξιδεύουν προς κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, για να εργαστούν. Την αγαπούν την Ελλάδα και αυτό έχει να κάνει και με την προσέγγιση των εθελοντών και των εργαζομένων στο προσφυγικό, είτε αυτοί είναι Έλληνες είτε ξένοι. Επίσης, η ελληνική κουλτούρα είναι πολύ κοντά στην αραβική, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι νομίζει ο κόσμος. Ακόμη και ο καιρός είναι παρόμοιος. Βρήκαν κάτι διαφορετικό, αλλά όχι και τόσο εξωπραγματικό”.
Στα κορίτσια αρέσει πολύ το όνομα της ομάδας τους, Hestia. “Έμαθαν τι σημαίνει. Είναι πολύ της οικογένειας, του σπιτιού. Στα σεμινάρια της Παρασκευής αυτά που ακούγονται είναι μαγεία. Μία μας είπε ότι είναι από τις πολύ δυστυχισμένες γυναίκες του Αφγανιστάν και ότι σε 10 ημέρες άλλαξε η ζωή της. Έλεγε: ‘Ξαφνικά χαμογελάω, έχω διάθεση να κάνω πράγματα, απέκτησα φίλες στην ομάδα, νιώθω ότι έχω κάποιον να με στηρίξει και να σταθώ δίπλα του αν χρειαστεί, νιώθω ότι ανήκω κάπου!’. Άλλαξαν τηλέφωνα και επικοινωνούν. Σε αντίστοιχο αντρικό πρόγραμμα που είχα, χρειάστηκε χρόνος για να ανοιχθούν και να γίνουν ένα. Οι γυναίκες είναι πιο συνεργάσιμες, ξεκάθαρα. Έχω σχεδιάσει διάφορα προγράμματα στο προσφυγικό, αλλά αυτό που με συνεπήρε ήταν ο θετικός αντίκτυπος των αθλητικών προγραμμάτων. Δεσμεύονται πιο εύκολα με το αθλητικό πρόγραμμα. Μπορεί να μην ξυπνήσουν να πάνε στο μάθημα γλώσσας, εδώ θα έρθουν. Με τα σπορ παθιάζονται. Η δέσμευση κάνει τη διαφορά στα αθλητικά προγράμματα. Είναι τρομερό πόσο ενώνει ο αθλητισμός, πόσο αλλάζει καταστάσεις και ενδυναμώνει ανθρώπους. Διδάσκει αξίες που βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινότητά μας, κοινωνικοποιεί. Έχουν αρχίσει να μαθαίνουν τη γλώσσα μέσα από την προπόνηση. Η προπονήτριά τους λέει λέξεις στα ελληνικά και στα αγγλικά. Έμαθαν πώς να κυκλοφορούν στην πόλη μας. Ένα κορίτσι που το είχα στα παιδικά μου προγράμματα, μένει στον Σκαραμαγκά. Είναι η πρώτη φορά που κυκλοφόρησε μόνη της, έπειτα από τρία χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα”.
Το πρώτο τρόπαιο!
Η κ. Σάλτα εξηγεί ότι απώτερος στόχος της Ολυμπιακής Εκεχειρίας είναι να συμπεριλάβει και ευάλωτες Ελληνίδες στο πρόγραμμα. “Θέλουμε να παίζουν ποδόσφαιρο μαζί με τις Ελληνίδες και όχι μόνο ως αντίπαλες. Η συμμετοχή μας στο Global Goals World Cup ήταν η αφορμή για να αρχίσει αυτό το πρόγραμμα”. Τα κορίτσια της ομάδας δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν για το Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κοπεγχάγη, καθώς δεν έχουν ταξιδιωτικά έγγραφα. Εκπροσωπήθηκαν επάξια από τις εθελόντριες της Hestia FC. Έπαιξαν στον τελικό με την Heart Throb από την Ιρλανδία και κατέκτησαν το τρόπαιο!
Το Global Goals World Cup έχει ως στόχο την προώθηση της συμμετοχής των γυναικών στο ποδόσφαιρο και των 17 Παγκόσμιων Στόχων των Ηνωμένων Εθνών. “Κάθε ομάδα οφείλει να επιλέξει ένα στόχο και να εργαστεί σε τοπικό επίπεδο για να τον επιτύχει. Εμείς επιλέξαμε το στόχο Νο 16 ‘Ειρήνη, Δικαιοσύνη και Ισχυροί Θεσμοί’. Και οι 17 πρέπει να επιτευχθούν μέχρι το 2030”.
O Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων παρέχει το γήπεδο στην Hestia. Η ένδυση των κοριτσιών ήταν δωρεά και το “Σεράφειο” τους παραχωρεί αίθουσα για τα σεμινάριά τους. “Αναζητάμε φορείς για να είναι βιώσιμο το πρόγραμμα και μιλάμε πάντα για χρηματοδότες. Αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα. Μόνο προσεγγίζουμε για βοήθεια, δεν μας προσεγγίζουν”, τόνισε η κ. Σάλτα.
Πηγή: Contra
