Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ο βασικός λόγος για να παρακολουθήσει κανείς το Κόπα Αμέρικα που αρχίζει απόψε στο Μορουμπί, είναι ο εξής ένας. Ο Μέσι. Πάλι ο Μέσι. Πάντα ο Μέσι.
Κι ένα παραπάνω τούτη τη φορά, καθ’ όσον λείπει ο Νεϊμάρ που έχει στο κεφάλι του άλλους, πολύ πιο σοβαρούς, μπελάδες να βάλει σε μια κάποια τάξη. Μονάχα ο Μέσι, λοιπόν. Άλλο ένα ψυχόδραμα, από τα πολλά εδώ κι εκεί, αυτή την περίοδο.
Με μία ίσως, και μοναδική, διαφορά. Όχι ο ταλαιπωρημένος Μέσι της Αργεντινής που ύστερα επιστρέφει στη Μπαρσελόνα και βρίσκει ξανά την υγειά του. Αλλ’ ο ταλαιπωρημένος από το κακό φινάλε της σεζόν στη Μπαρσελόνα (Λίβερπουλ στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, Βαλένθια στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας) Μέσι που τώρα επιστρέφει στην Αργεντινή για να βρει την υγειά του. Το κέφι του.
Κάποτε την ψυχική περίθαλψή του την αναλάμβαναν ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Πουγιόλ, ο Πεπ, οι μετά τον Πεπ. Εδώ το βάρος πέφτει στον κόουτς (ασίσταντ του Σαμπαόλι πέρυσι στη Ρωσία) Σκαλόνι, στον ασίσταντ του Σκαλόνι (είδωλο του έφηβου Μέσι) Αϊμάρ, στον Αγιάλα και στον Σαμουέλ που επίσης είναι, δύο θηρία, στο επιτελείο. Και στον θριαμβευτή του ’78 Φλάκο Μενότι που, ενόσω περπατάει στα 81 πλέον, τον προσέλαβαν διευθυντή της Εθνικής! Είπαμε, ψυχόδραμα.
Η κεντρική ιδέα πάντως, δεν αλλάζει. Ένα ρολόι, σταματημένο. Η Αργεντινή έχει να κατακτήσει κάτι, από το Κόπα Αμέρικα το ’93 στο Εκουαδόρ με τον Κόκο Μπασίλε. Ο Μέσι τότε, ήταν έξι ετών. Εβλεπε στην TV τον Ρεδόνδο, τον Μπατιστούτα, τον Ρουτζέρι, τον Τσόλο Σιμεόνε. Ένα τέταρτο αιώνα έκτοτε, η Αργεντινή έχασε τέσσερις τελικούς Κόπα Αμέρικα και ένα τελικό Μουντιάλ, το όλον πέντε. Από τους πέντε, ο Μέσι ήταν παρών στους τέσσερις. Μηδέν γκολ.
Μηδέν γκολ, ο κορυφαίος σκόρερ στα χρονικά του έθνους. Αυτά τα χρόνια, από παιδάκι μέχρι πατέρας τριών παιδιών, ο Μέσι έχει ταξιδέψει περισσότερο κι από πιλότος καριέρας, έχει υποφέρει όσο κανείς, έπαιξε 130 ματς, έβαλε 67 γκολ…όλα για τον κάδο. Κέρδισε το Μουντιάλ Νέων το 2005 στην Ουτρέχτη, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2008 στο Πεκίνο, κι έπειτα τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα συν τέσσερα Κόπα Αμέρικα, νάδα. Τίποτα.
Μετά το εκάστοτε τίποτα δε, το ίδιο τροπάρι. Ενας φαύλος κύκλος που δεν κλείνει, ποτέ. Για τους νεαρούς στην Αργεντινή, ο αδιαπραγμάτευτος επίγειος θεός. Για τους πιο ηλικιωμένους, εκείνος που δεν θα γίνει ποτέ Ντιέγο. Παραείναι εγωιστής, δεν τραγουδάει τον ύμνο, δεν έχει πολλά-πολλά με τους συμπαίκτες, δεν ακούει τους προπονητές, δεν νοιάζεται αρκετά, δεν σκοράρει αρκετά, δεν είναι δέκα, δεν είναι εννέα, δεν αντέχει την πίεση, ανακατεύει την ενδεκάδα, καταργεί την τακτική, ουφ, αυτά…
Ενας ατελείωτος κύκλος, και για τον ίδιον. Ολο φεύγει «οριστικά» κι όλο εκεί είναι. Κατάκοπος. Αλλά, σηκώνεται. Με καινούργια μανία. Ξανά και ξανά. Ένα παράδειγμα, από μια άποψη. Απέτυχε πέρυσι στη Ρωσία. Και το Κατάρ 2022, πέφτει πολύ μακρυά. Αν δεν επέστρεφε (μετά το Κόπα Αμέρικα 2016) όμως, ενδεχομένως η Αργεντινή να μη προκρινόταν καν στη Ρωσία. Μαζί, μετά τη Ρωσία ξανασηκώθηκαν ο Αγουέρο κι ο Ντι Μαρία. Για ακόμη ένα Κόπα Αμέρικα. Αν δεν κάνουν κάτι εφέτος, έχει Κόπα Αμέρικα…και του χρόνου! Μες στην Αργεντινή. Ο κύκλος μέλλει να τραβήξει κι άλλο.
Μόνο με τον Μέσι, δεν γίνεται. Δίχως τον Μέσι, είναι αδύνατον.
Πηγή: Sport DNA
