Του Βασίλη Σκουντή
Έβλεπα τον Αντετοκούνμπο την Παρασκευή το πρωί να έχει όλο τον κόσμο στα πόδια του και αυθορμήτως μου ήρθε στο μυαλό εκείνη η προ δεκαετίας διαφήμιση των καταστημάτων «Γερμανός»…
Εκείνη ντε που κατέληγε με την ατάκα «Το χάσαμε το κορμί πατριώτη»!
Ένα τέτοιο μιμίδιο ταιριάζει και στην περίπτωση μας, διότι θαρρώ πως «τον χάσαμε τον Γιάννη πατριώτες»!
Ο Γιάννης είναι Έλληνας, δηλώνει ενθουσιασμένος που θα ξαναπαίξει με τη γαλανόλευκη (γιούπι!), αλλά δεν μας ανήκει πια. Τώρα πλέον ο Γιάννης εμπίπτει στην παγκόσμια κοινοκτημοσύνη!
Κάποτε ο «Ρεπόρτερ» και εν συνεχεία Υπουργός Γιώργος Λιάνης είχε πει ότι «πρέπει να κοινωνικοποιηθεί η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη». Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι ο Γιάννης κατάφερε κάτι ακόμη πιο σπουδαίο…
Ελόγου παγκοσμιοποιήθηκε από την κορφή μέχρι τα νύχια και μοστράρει πια την αφεντομουτσουνάρα του δίκην Mr Universal….
Σαν μίστερ Υφήλιος, ένα πράγμα!
Ο σούπερ σταρ των Μπακς είναι πλέον οικουμενικός. Κινείται σε μια άλλη διάσταση από αυτήν που διανοούνταν ο ίδιος, όταν πρωτομπίστηξε την μπάλα στα Σεπόλια, αλλά και από εκείνη την οποία του είχαμε προδώσει όλοι μας…
Αυτά που του συμβαίνουν ξεπερνούν και τη λογική, ακόμη και την πιο διεστραμμένη φαντασία και αυτουνού και ημών και όλων!
Τυλιγμένος με μια ελληνική σημαία στη γιγαντοφωτογραφία που δέσποζε στο Περιστύλιο του Ζαππείου ο Γιάννης ήταν όντως αυτό που σημαίνει το επώνυμο του στη νιγηριανή γλώσσα: Α crown across the sea, τουτέστιν ένα στέμμα πέρα από τη θάλασσα!
Το χοντραίνω περισσότερο και καμαρώνοντας τον στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής και περιστοιχισμένο από ένα ασκέρι ξένων δημοσιογράφων και λοιπών παρατηρητών που κουβαλήθηκαν στην Αθήνα σκέφθηκα ότι η μετάφραση είναι επιεικής…
Ο λεγάμενος είναι ένα στέμμα από το υπερπέραν!
Βεβαίως όλα αυτά (δεν) έχουν την εξήγηση τους, διότι όπως λέει και ο ίδιος-σε μια φράση που αποτυπώθηκε κιόλας σε ταμπέλα στο Ζάππειο- «όταν πιστεύεις στον εαυτό σου, τότε ακόμη και τα πιο άγρια όνειρα σου μπορούν να γίνουν πραγματικότητα»!
Τα δικά του δεν έγιναν ακόμη. Γίνονται κάθε μέρα και –ο Θεός να τον έχει καλά και να του δίνει υγεία και δύναμη, ώστε να τον δουν και τα παιδιά του να παίζει-θα γίνουν ακόμη περισσότερο και τότε όλος ο κόσμος θα μένει στήλη άλατος.
Η μάλλον θα μένει… παγωτό, όπως είπε γελώντας ο Γιάννης διηγούμενος αυτό που του την Πέμπτη είπε ένας άγνωστος στο δρόμο: «Σε αγαπάμε διότι είσαι αληθινός, αλλά τώρα σε αγαπούν και εκείνοι που δεν σε αγαπούσαν».
Όντως αυτό είναι ένα hero’s journey: το ταξίδι ενός ήρωα από το πουθενά στο παντού: από το συρματόπλεγμα στο ανοικτό γήπεδο του Τρίτωνα, όπου έκανε το πρώτο μπασκετικό… μπανιστήρι του (sic) ως το κόκκινο χαλί της σκηνής του Barker Hangar, πάνω στο οποίο περπάτησε τα ξημερώματα της περασμένης Τρίτης, όταν μέσα από τα βουρκωμένα μάτια του έβλεπε όλη του τη ζωή να περνάει σαν φιλμ από μπροστά του…
Η απονομή του Οσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου αποτελούσε το τέλος, που όπως έγραψε κάποτε ο Τόμας Ελιοτ, είναι πάντοτε το σημείο απ’ όπου αρχίζουμε: η συνέχεια θα δοθεί-δια στόματος του κιόλας- στο Παγκόσμιο Κύπελλο κι ας μην ξέρει, ούτε να τον νοιάζει σε ποια θέση τάχα θα παίξει!
Θα παίξει σε όλες τις θέσεις, βρε αδερφέ, μπας και νομίζει κανείς πως δεν μπορεί;
Εδώ βεβαίως χρειάζεται ο Θανάσης Σκουρτόπουλος, εκτός από προπονητής, να γίνει και λίγο… master chef, ώστε να εξασφαλισθούν a priori και να συμβούν τα εκ των ων ουκ άνευ: και η Εθνική να προσαρμοσθεί στις σπάνιες δεξιότητες του Γιάννη, αλλά και ο Γιάννης να προσαρμοσθεί στην ομάδα και στις (διαφορετικές σε σχέση με το ΝΒΑ) συνθήκες του διεθνούς μπάσκετ, ώστε να μπορεί να κάνει και… κινέζικους παπάδες!
Το παραδέχθηκε άλλωστε και ο ίδιος αναφερόμενος στο ρυθμό, στις αποστάσεις, στη χρησιμοποίηση των φάουλ και γενικώς στη διαφορετικότητα του παιχνιδιού, που ασφαλώς αποτελεί αντικείμενο διαχείρισης όλη της ομάδας.
Ο Γιάννης είναι ένας χαρισματικός σούπερ σταρ ο οποίος άρχισε να παίζει μπάσκετ όχι γιατί ήταν η υποψιαζόταν ότι θα γίνει καλός, αλλά –όπως το είπε φόρα παρτίδα και με την απαραίτητη δόση κυνισμού ο ίδιος-διότι επιθυμούσε μια καλύτερη ζωή από αυτήν που είχε…
Ο Γιάννης δεν έκανε την επιθυμία του ανάγκη, αλλά την ανάγκη του επιθυμία!
Ο Γιάννης είναι ένα ντροπαλό και σεβαστικό παιδί, που έβαζε στοίχημα με τα αδέλφια του ότι δεν θα κλάψει στην απονομή του βραβείου του MVP και το έχασε πανηγυρικά…
Είναι επίσης ένα σεμνό παιδί, που αντί για τη Μύκονο και τη Σαντορίνη (είπε ότι) προτιμά την ησυχία της Κρήτης…
Είναι ένα παιδί που βάζει πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλους την οικογένεια του…
Είναι αυτός που θα τον ήθελαν όλες οι ομάδες του κόσμου για παίκτη τους, όλοι οι μπαμπάδες και οι μαμάδες για γιο τους και όλα τα πεθερικά για γαμπρό τους!
Γι αυτό κιόλας μοιάζει κι ελόγου του με ένα Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO!
Πηγή: Sport 24
