Επιλογή Σελίδας

Του Παναγιώτη Παλλαντζά

Ενα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οπαδοί της Γιούβε, είναι το γεγονός ότι έχουν καταλήξει πλέον να ζουν τα ίδια τα ίδια. Τα ίδια καλά κάθε χρόνο στην Ιταλία, όπου περιμένουν τον Μάιο για να σηκώσει η ομάδα ακόμη ένα πρωτάθλημα, τα ίδια άσχημα κάθε χρόνο στην Ευρώπη, όπου περιμένουν να δουν με ποιο τρόπο (διπλό ματς ή χαμένος τελικός) δε θα καταφέρει ξανά η ομάδα να σηκώσει την κούπα. Αυτή η ρουτίνα, αυτός ο συνδυασμός δύο επαναλαμβανόμενων καταστάσεων, έχει ως αποτέλεσμα να προκύπτει τελικά κάτι απρόβλεπτο. Η χειρότερη εποχή του χρόνου, η κατάρα που ονομάζεται “καλοκαίρι”, είναι τελικά αυτή με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους Μπιανκονέρι τα τελευταία χρόνια. Είχε αρχίσει να αλλάζει κάτι με τον Γκονσάλο Ιγουαΐν το 2016, επικράτησε η παράνοια με τον Κριστιάνο Ρονάλντο το 2018, έρχεται η επιβεβαίωση με τον Ματάις Ντε Λιχτ το 2019. Και όσο το Champions League θα παραμένει απωθημένο του Αντρέα Ανιέλι, τόσο αυτό θα συνεχίζεται. Πού θα οδηγήσει, τελικά, είναι άγνωστο, αλλά τουλάχιστον είναι κάτι διαφορετικό από ό,τι ζούσαν οι Τορινέζοι επί χρόνια. Οπως διαφορετικά είναι τα δεδομένα και για κάποια πρόσωπα που ήταν, πάνε ή επιστρέφουν στην Κυρία…

Για τον Ματάις Ντε Λιχτ, ο οποίος από μέρα σε μέρα θα μπει στον mondo Juve, ήρθε η ώρα της ποδοσφαιρικής ενηλικίωσης. Ο 19χρονος στόπερ δε θα είναι πλέον μια ελπίδα, ένα ταλέντο, ο αρχηγός μιας μεγάλης αλλά νεανικής ομάδας που είχε ως στόχο χωρίς άγχος να εκπλήξει την Ευρώπη, αλλά ένας 19χρονος που έχει πληρωθεί ακριβά για να μπει σε μια ομάδα που με πίεση θα έχει ως στόχο να κατακτήσει την Ευρώπη. Ποδοσφαιρικά, με βάση όσα έχει δείξει ως τώρα, μάλλον δεν υπάρχουν αμφιβολίες ότι μπορεί να εξελιχθεί σε έναν αμυντικό που θα σημαδέψει μια εποχή. Οπως στον Αγιαξ του Φαν Γκάαλ κάποτε όμως, έτσι και σε αυτό τον Αγιαξ τώρα, υπήρχαν και υπάρχουν παίκτες που έκαναν και θα κάνουν σπουδαίες καριέρες, αλλά και παίκτες που δεν έκαναν και δε θα κάνουν όσα υπόσχονται. Θέμα μυαλού, θέμα τύχης, θέμα επιλογών. Σύμφωνα με Γάλλους και Ισπανούς (ή Καταλανούς) κυρίως, ο Ντε Λιχτ επέλεξε τη Γιουβέντους για τα λεφτά. Το γεγονός ότι έφτασε η στιγμή που γράφεται αυτό, μάλλον με παράσημο μοιάζει για τη διοίκηση Ανιέλι. Τόσα χρόνια, όλοι επέλεγαν πάντα τους άλλους για τα λεφτά. Ας αρχίσουν τώρα να διαλέγουν σιγά-σιγά και τα λεφτά της Γιούβε, δε θα παρεξηγηθεί κανείς στο Τορίνο (ή στο Μιλάνο αύριο-μεθαύριο ή στην Ιταλία γενικά). Για τους Μπιανκονέρι, άλλωστε, η συγκεκριμένη μεταγραφή έχει μόνο θετικά, όπως κι αν το δει κανείς. Αγωνιστικά επειδή αποκτούν ό,τι καλύτερο υπάρχει στη θέση του στην ηλικία του, επικοινωνιακά γιατί είναι ένας παίκτης που τον ήθελαν όλοι, εμπορικά γιατί θα πουλήσει πολύ. Από εδώ και πέρα, είναι θέμα του ίδιου να δικαιολογήσει τον θόρυβο γύρω από το όνομα του και θέμα της Γιουβέντους να τον κάνει καλύτερο επαγγελματία και ποδοσφαιριστή. Ιταλοί δημοσιογράφοι που έχουν άριστες σχέσεις με τον Μίνο Ραϊόλα, ισχυρίζονται ότι αυτή τη φορά ο μάνατζερ δεν αποφάσισε αποκλειστικά με βάση το οικονομικό, αλλά υπολόγισε πολύ και το αγωνιστικό, εξηγώντας στον Ολλανδό ότι οι Μπιανκονέρι ήταν η καλύτερη επιλογή. Επειδή ο Μαουρίτσιο Σάρι τον θέλει για το παιχνίδι του, επειδή η ομάδα θα αλλάξει αγωνιστική φιλοσοφία, επειδή η Ιταλία θα αντιμετωπίζει πάντα την άμυνα ως τέχνη και όχι σαν ντροπή.

Αμυντικός που ταιριάζει στο παιχνίδι του Σάρι είναι και ο Λεονάρντο Μπονούτσι, στο μυαλό του οποίου θα είχε πολύ ενδιαφέρον ή πλάκα, αν μπορούσαμε να μπούμε. Γιατί αν υπάρχει ένας στη Γιουβέντους που δεν πανηγυρίζει κιόλας για την απόκτηση του Ντε Λιχτ, είναι ο Λεονάρντο. Και επειδή είναι ο “κακός” της υπόθεσης, λόγω όσων προηγήθηκαν την τελευταία διετία, η τιμωρία του είναι το γεγονός ότι δεν μπορεί να αντιδράσει. Ο Μπονούτσι που δέχθηκε πέρυσι μια γενναία μείωση στις ετήσιες απολαβές του για να επιστρέψει στο “σπίτι του”, λέγοντας πως «κάθε ταξίδι ολοκληρώνεται με την επιστροφή σε αυτό», δεν μπορεί τώρα να βγάλει “κιχ”. Δεν μπορεί να πει «εγώ ή ο Σάρι» όπως είπε το 2017 για τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, δεν μπορεί να πει «εγώ ή ο Ντε Λιχτ» γιατί ξέρει ότι η απάντηση για δεύτερη φορά δε θα είναι αυτή που θέλει να ακούσει, δεν μπορεί να δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα στα αποδυτήρια που θα προκαλέσει… επανάσταση από τον κόσμο εναντίον του μετά την περσινή “συγχώρεση”, δεν μπορεί παρά να συμβιβαστεί με την ιδέα του πάγκου. Οχι πάντα φυσικά, αλλά σίγουρα πιο συχνά από ό,τι είχε συνηθίσει ως τώρα. Ο Μπονούτσι δεν ήταν την τελευταία σεζόν τόσο καλός όσο και μέχρι το 2016-17, ενδεχομένως και να μην είναι ποτέ ξανά στο επίπεδο που είχε φτάσει πριν φύγει από το Τορίνο, αλλά παραμένει σημαντικός για τη Γιουβέντους, τόσο επειδή ο Τζόρτζιο Κιελίνι θα έχει ξανά ανάγκη από ανάσες μέσα στη σεζόν, όσο κι επειδή ο Ντανιέλε Ρουγκάνι (όσο κι αν τον πιστεύει ο Σάρι) ή ο Ντεμιρέλ (ή ο Ρομέρο) δεν πείθουν φυσικά ότι είναι έτοιμοι ανα πάσα στιγμή. Πιθανή πώληση του επομένως, αν και τα σημερινά ιταλικά ρεπορτάζ αποδυναμώνουν το συγκεκριμένο ενδεχόμενο, μάλλον δε θα είναι και ό,τι καλύτερο για τη Γιούβε. Η οποία πάντως, είναι φανερό αυτό, δεν αντιμετωπίζει πλέον τον 32χρονο κεντρικό αμυνικό σαν “παιδί” της, αλλά ως υπάλληλο της. Του φταίει κανείς του πρώην αρχηγού της Μίλαν;

Το θέμα είναι ποιος ή τι φταίει στον πρώην αρχηγό της Γιουβέντους… Η είδηση ότι ο Τζανλουίτζι Μπουφόν ετοιμάζεται να επιστρέψει στην Κυρία, είναι από αυτές που δεν περιμένεις να ακούσεις. Το ζήτημα είναι ότι κι άλλα δεν περίμενες να ακούσεις από τον Μπουφόν τον τελευταίο χρόνο και τα άκουσες. Αποφάσισε να τελειώσει από τη Γιούβε αλλά όχι από το ποδόσφαιρο, μετά αποφάσισε να συνεχίσει σε ευρωπαϊκή ομάδα και όχι να πάει σε άλλα μέρη για να δει άλλους πολιτισμούς και όλα τα σχετικά, εν συνεχεία αποχώρησε στον ένα χρόνο από αυτή την ομάδα, ακολούθως έκανε σαφές μέσω του μάνατζερ του ότι θα συνεχίσει να αγωνίζεται γιατί στα 41 του έχει ανάγκη από αδρεναλίνη, για να συμφωνήσει τελικά για την επιστροφή του στη Γιουβέντους ως αναπληρωματικός του Βόιτσεκ Σέζνι και με πόστο να τον περιμένει στη διοίκηση. Πόστο που τον περίμενε από τον Μάιο του 2018, αλλά ο πρώην αρχηγός της Σκουάντρα Ατζούρα αποφάσισε να το αρνηθεί για να κάνει από εκεί και πέρα, μέσα σε ένα χρόνο, όσο αναφέραμε παραπάνω. Δική του ζωή ή καριέρα, φυσικά, οπότε μπορεί να την κάνει ό,τι θέλει, αλλά όλο αυτό δεν αρέσει. Και δεν αρέσει επειδή ο Μπουφόν είχε κερδίσει τον καθολικό σεβασμό όλων, Γιουβεντίνων ή μη, όχι επειδή ήταν ο καλύτερος τερματοφύλακας, όχι μόνο για αυτό τουλάχιστον, αλλά επειδή έδινε και την εντύπωση ενός συγκροτημένου ατόμου που ήξερε πότε να μιλήσει και πότε, ήξερε τι να πει, ήξερε να δίνει το παράδειγμα εκεί που έπρεπε όπως έπρεπε, ήξερε να συμπεριφέρεται όπως του άρμοζε. Για να αφαιρέσει μόνος του -και αυτό είναι το δυστυχές- πόντους με όσα σκέφτεται και κάνει τον τελευταίο χρόνο, τα οποία έρχονται σε σύγκρουση με τον Μπουφόν που “ξέραμε”. Για τους Μπιανκονέρι η επιστροφή του είναι κάτι καλό. Ο περσινός Τζίτζι ήταν καλύτερος από τον περσινό Ματία Περίν άλλωστε, ο Σάρι θα πάρει τεράστια βοήθεια (κάτι που δεν είχε στην Τσέλσι) στα αποδυτήρια αφού ο πρώην αρχηγός θα είναι η φωνή του Ανιέλι, ενώ και ως εικόνα το κλαμπ δίνει την ευκαιρία σε έναν από τους θρύλους του να κλείσει με τη φανέλα του και να μπει και στη διοίκηση. Για τον Μπουφόν, όμως, όλα αυτά ήταν αχρείαστα και όχι λογικά. Αν τα σκέφτηκε ή τα έκανε επειδή τον έπιασε η κρίση των 40, έχει καλώς. Το έχουν πάθει κι άλλοι. Αν τα σκέφτηκε ή τα έκανε και τα κάνει όμως, παραδείγματος χάριν, λόγω ματαιοδοξίας, είναι άσχημο. Πολύ άσχημο. Και καθόλου Μπουφόν…

Πηγή: Gazzetta – Planet Football

Pin It on Pinterest

Shares
Share This