Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η είδηση που προκύπτει από τη 18άδα της Εθνικής δεν είναι τόσο η παρουσία του Κώστα Αντετοκούνμπο ή ορισμένων από τα «παιδιά των παραθύρων», αλλά η απουσία του Κώστα Κουφού.
Ξεκινάω από αυτήν, για να δώσω την είδηση. Ο Κουφός δεν είπε «όχι», αλλά «ναι», με τις γνωστές επιφυλάξεις. Τούτη τη φορά, η εξαίρεσή του ήταν απόφαση του προπονητή.
Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος σκοπεύει να δώσει ρόλο …Μπρουκ Λόπεζ στον Γιάννη Μπουρούση (ελπίζοντας να τον έχει υγιή ως το τέλος), ενώ για 10 τουλάχιστον λεπτά σε κάθε αγώνα θα «κατεβαίνει» στη θέση του σέντερ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.
Τα ψίχουλα που θα περίσσευαν για τον Κουφό (ο οποίος δεν έχει και τρίποντο ώστε να ανοίξει χώρους για τον Γιάννη) θα δημιουργούσαν γκρίνια και τριβές, αφού ο Ελληνοαμερικανός δεν είναι ο πιο δεκτικός σε «υποβιβασμούς».
Δεδομένου ότι θα δοθούν και κάποια λεπτά στον Παπαγιάννη, ίσως και σε ρόλο βασικού όποτε βολεύει το σχήμα του αντιπάλου (όπως ενάντια στον Βαλανσιούνας στο νοκ-άουτ παιχνίδι με τη Λιθουανία στο Ευρωμπάσκετ 2017), ο Κουφός περίσσευε.
Aπό μία άποψη, αυτό δείχνει τη σχετική υπεροπλία της ομάδας, αλλά αυτός ο αφορισμός μπάζει πολύ νερό. Το σημαντικότερο είναι, να φτάσει η αποστολή στην Κίνα με όλους τους παίκτες υγιείς και έτοιμους.
Υπενθυμίζω, ότι θα πρέπει να περάσει από έναν βατό αλλά γεμάτο σκοπέλους Όμιλο στη Ναντζίνγκ (προκρίνονται δύο από τις Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Βραζιλία, Νέα Ζηλανδία) και στη συνέχεια, εκτός απροόπτου, να κερδίσει ένα «δίχως αύριο» παιχνίδι με την Τουρκία ή την Τσεχία.
Το έτερο αίνιγμα που κλήθηκε να λύσει ο Σκουρτόπουλος είχε να κάνει με την παρουσία ενός από τους Όγκαστ, Μπράμου, Ντόρσεϊ για τη μοναδική θέση του «νατουραλιζέ».
Εδώ η απάντηση ήταν εύκολη, αφού ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είναι ικανός σουτέρ, ταιριάζει με το παιχνίδι του Γιάννη και αποτελεί και κεφάλαιο για το μέλλον, αντίθετα με τον 32χρονο Μπράμο. Ο Όγκαστ θα είχε πιθανότητες μόνο αν προέκυπταν απρόβλεπτες απουσίες στις θέσεις των ψηλών.
Για αυτή τη θέση, του εφεδρικού φόργουορντ-σέντερ δηλαδή, προτιμήθηκε ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ο οποίος θυμίζει τον Γιάννη όταν ο oρίτζιναλ Greek Freak ήταν 18-19 χρονών. Και φυσικά δεν πιάνει θέση «νατουραλιζέ».
Η παρουσία του μικρού είναι μάλλον συμβολική, εκτός αν δείξει στις προπονήσεις ότι είναι ικανός να γίνει το μαύρο άλογο της προεπιλογής. Κάτι μου λέει, ότι θα έχει για μέντορα, στο διπλανό κρεβάτι, έναν MVP του ΝΒΑ.
Ουσιαστικά ο Ντόρσεϊ διεκδικεί μία θέση με τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, χωρίς να αποκλείεται η ταυτόχρονη συμμετοχή αμφότερων στη 12άδα. Εικάζω όμως ότι θα προτιμηθεί ένας καθαρός τρίτος πόιντ-γκαρντ δίπλα στους Καλάθη-Σλούκα, δηλαδή ένας από τους Μάντζαρη, Κόνιαρη.
Ο πρώτος είναι πολύπειρος αλλά προέρχεται από κακή χρονιά, ο δεύτερος άγουρος αλλά προορίζεται για μονιμοποίηση στην Εθνική ομάδα, οπότε την απάντηση θα τη δώσει το γήπεδο. Ο Αθηναίου ξεκινάει ως εφεδρικός.
Με περίπου βέβαιη τη συμμετοχή των Σλούκα, Καλάθη, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Γιάννη και Θανάση Αντετοκούνμπο, Πρίντεζη, Μπουρούση και Παπαγιάννη, φαίνεται να περισσεύει και μία θέση φόργουορντ, διεκδικούμενη από τους Βασιλόπουλο, Μήτογλου, Σαλούστρο.
Δεν χρειάζονται γνώσεις πυρηνικής επιστήμης για να καταλάβει κανείς ποιος από τους τρεις είναι φαβορί, αλλά τα νιάτα, το σουτάκι και το «αμερικάνικο» παιχνίδι του Μήτογλου του δίνουν ελπίδες.
Ειδάλλως, ο Βασιλόπουλος -που δεν έχασε ούτε ένα ματς στα προκριματικά- θα ταξιδέψει στην Κίνα και θα είναι ο συναρχηγός της ομάδας, δίπλα στον Μπουρούση.
Ο φόβος του Σκουρτόπουλου στις εβδομάδες που προηγήθηκαν φαίνεται ότι είχε να κάνει με τη συμμετοχή των παικτών του Ολυμπιακού, αλλά οι επαφές που έγιναν απομάκρυναν τα σύννεφα. Ας γράψω καλού κακού και ένα «μέχρι αποδείξεως του εναντίου».
Άλλο Εθνική, άλλο Βασιλακόπουλος. Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι ή τουλάχιστον αυτοί που πρέπει να το καταλαβαίνουν, με πρώτους τους ίδιους τους παίκτες.
Άλλωστε ο Ολυμπιακός δεν είναι σε θέση να ασκήσει πίεση (λόγω χρεών προς τους αθλητές), ακόμα και αν το θέλει. Που δεν το θέλει. Έτσι φαίνεται, τουλάχιστον.
Άλλωστε, πιθανό μποϊκοτάζ δεν θα έπιανε μόνο τους Πρίντεζη, Παπανικολάου, Μάντζαρη, αλλά και τον νεοσύλλεκτο στον Ολυμπιακό και στην Εθνική Κόνιαρη, καθώς και παίκτες με τους οποίους έγιναν διαπραγματεύσεις για ένταξη στους «ερυθρόλευκους».
Ουδείς θα τολμούσε να βάλει τέτοιον όρο π.χ. στον Σλούκα. Ο Μάντζαρης είναι με το ένα πόδι μέσα και με το άλλο έξω από τον Ολυμπιακό, ο Παπανικολάου μιλάει πάντοτε με θερμά λόγια για την Εθνική, ενώ ο Πρίντεζης ονειρεύεται να κλείσει την «εθνική» καριέρα του με μία διάκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και, δυνητικά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.
Η «επίσημη αγαπημένη» εμφανίζεται συσπειρωμένη και σχεδόν πλήρης, για πρώτη φορά από το 2015. Το λάθος εκείνου του καλοκαιριού ήταν ότι δημιουργήθηκε μία «Ντριμ-Τιμ» των Ελλήνων παικτών, χωρίς χαμάληδες, χωρίς ρόλους και χωρίς χαρακτηριστικά ομάδας.
Ενώ είχε υλικό ακόμα και για το χρυσό μετάλλιο (με Σπανούλη, Ζήση κ.α. δίπλα στον Γιάννη), ηττήθηκε στον προημιτελικό από τους μετέπειτα πρωταθλητές Ισπανούς (στον πόντο έστω) και έμεινε στην 5η θέση. Ήταν η τελευταία χαμένη ευκαιρία.
Ο Σκουρτόπουλος απέδειξε εξαιρετικές διπλωματικές ικανότητες στους 21 μήνες της θητείας του, απομάκρυνε τους παίκτες που κατά τη γνώμη του έφερναν μαζί τους τοξικότητα, κράτησε ισορροπίες χωρίς να δώσει το παραμικρό δικαίωμα, οδήγησε την Εθνική σε ένα σχεδόν απίστευτο 9-1 παίζοντας με «τα τρίτα», ανέδειξε καινούριους παίκτες, επανέφερε στο προσκήνιο κάποιους ξεχασμένους αλλά πολύτιμους βετεράνους, αναζωπύρωσε το συναίσθημα, διατήρησε τα στεγανά των αποδυτηρίων χωρίς να προκαλέσει ρήξεις, επιβράβευσε τον πυρήνα των «παραθύρων» με την πρόσκληση 5 παικτών στη 18άδα, πέτυχε απόλυτα στο έργο του.
Γέμισα μία παράγραφο με επαίνους, μολονότι τους ανέφερα επιγραμματικά και περιληπτικά. Προσωπικά τον ψήφισα και ως Προπονητή της Χρονιάς για το 2018, σε όλα τα σπορ. Ποιος περίμενε τέτοιο παλμαρέ, όταν του ποροσφέρθηκε η καρέκλα μίας σχεδόν ορφανής και απαξιωμένης Εθνικής;
Χρειάζονται γενναίες δόσεις κακεντρέχειας για να τον αμφισβητήσει κάποιος στο κατώφλι της μεγαλύτερης πρόκλησης της καριέρας του. Υπενθυμίζω ότι ο Σκουρτόπουλος υπήρξε μέλος του προπονητικού τιμ της Εθνικής Ανδρών από το 2014 κιόλας, στο πλευρό των Κατσικάρη, Πρίφτη. Και του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Προφανώς, το μεγάλο στοίχημα για τον προπονητή είναι να συνεργαστεί αρμονικά με τον MVP του ΝΒΑ και να χτίσει γύρω του ένα σύνολο συμβατό με τις δεξιότητες του Γιάννη, χωρίς να πέσει στον κίνδυνο του overcoaching ή της ονοματολογίας.
Στην Κίνα πρέπει να παίξουν αυτοί που ταιριάζουν καλύτερα με τον Γιάννη και όχι απαραίτητα οι καλύτεροι παίκτες. Επιπρόσθετα, θα χρειαστεί να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό Σχέδιο Β, για τα 7-8 λεπτά της ανάπαυσης του «χρυσού παιδιού».
Βεβαίως, η παρουσία δύο κορυφαίων για τα ευρωπαϊκά δεδομένα γκαρντ αποτελεί εγγύηση για το know-how στο παρκέ. Κάτι μου λέει, ότι το πρώτο μέλημα θα είναι η γέννηση ενός αμυντικού τέρατος, ιδίως για τα λεπτά του small-ball όπου μπορεί να χωρέσει στην πεντάδα και ο Θανάσης.
Αλλά αυτά θα τα δούμε στην πορεία. Τα σχέδια επί χάρτου συνήθως βλάπτουν. Άλλωστε, και το 2015 ξεκινήσαμε με όνειρα χίλια, άσχετα αν τα καμώματα του ισχυρού ανδρός άφησαν την Εθνική με «υπηρεσιακό» προπονητή και με συμπτώματα δυσανεξίας.
Ολοκληρώνοντας αυτό το πρώτο σχόλιο, επισημαίνω ότι αποτελεί προχωρημένου βαθμού αιθεροβαμοσύνη οποιαδήποτε συζήτηση για μετάλλιο.
Το Μουντομπάσκετ είναι γεμάτο με πανίσχυρες ομάδες, σπαρμένες με αστέρια παγκόσμιας κλάσης: ΗΠΑ, Σερβία, Γαλλία, Ισπανία, Καναδάς, Αυστραλία, Λιθουανία, χώρια οι επικίνδυνοι «τρίτοι» που βρίσκονται περίπου στα δικά μας μέτρα (Αργεντινή, Ιταλία κλπ).
Ούτε είμαστε τόσο καλοί όσο ενδεχομένως νομίζουμε, άσχετα με την παρουσία ενός σουπερνόβα στην ομάδα μας. Δεδομένης και της βολικής κλήρωσης, ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από μία θέση στην 8άδα.
Ολογράφως οχτάδα και όχι β-ά-θ-ρ-ο. H απλή μέθοδος των οχτώ. Εκεί θα χαραχτεί η γραμμή που θα χωρίσει τους επιτυχημένους από τους αποτυχημένους.
Ας φτάσουμε εκεί (στα προημιτελικά, όπου αποκλείεται να συναντήσουμε τις ΗΠΑ) και τα ξαναλέμε. Εάν κυλήσουν όλα κατ’ ευχήν μέχρι τις 9 Σεπτεμβρίου, αν μέχρι τότε είμαστε όλοι φίλοι μεταξύ μας, στη συνέχεια θα ξεκινήσει στο Πεκίνο ένα δεύτερο Μουντομπάσκετ.
Πηγή: Gazzetta
