Επιλογή Σελίδας

Του Αντώνη Καρπετόπουλου

Χαράματα η Αργεντινή αποκλείστηκε από τη Βραζιλία στο Κόπα Αμέρικα ολοκληρώνοντας μια φτωχή συνολικά εμφάνιση σε μια διοργάνωση που δεν είχε καμία πιθανότητα ρεαλιστικά να κερδίσει. Η Αργεντινή δεν έχει κερδίσει κανένα τρόπαιο (σε επίπεδο Εθνικών ομάδων Ανδρών) τα τελευταία εικοσιέξι χρόνια και πήγε στη Βραζιλία (που έχει κερδίσει όλα τα Κόπα Αμέρικα που έχει διοργανώσει) με μια ομάδα χειρότερη και από αυτή με την οποία εμφανίστηκε πέρυσι στο Μουντιάλ της Ρωσίας, όπου και δεινοπάθησε. Το ότι έφτασε στον ημιτελικό είναι μάλλον καπρίτσιο του προγράμματος: οι νίκες με το Κατάρ και τη Βενεζουέλα είναι από αυτές που δεν θα θυμάται άνθρωπος.

Σαν επίδειξη δύναμης

Αυτή τη φορά ο Λιονέλ Μέσι δεν έβαλε τα κλάματα, δεν έκανε εμετούς και δεν δήλωσε ότι θα σταματήσει να αγωνίζεται στην Εθνική, όπως την τελευταία φορά που έχασε στον τελικό του Κόπα Αμέρικα από τη Χιλή. Δεν πήρε επίσης το αεροπλάνο να φύγει νύχτα για διακοπές, όπως έκανε πέρυσι μετά τον αποκλεισμό από την Γαλλία στο Καζάν. Στο τέλος τα έβαλε με τους διαιτητές, που αρνήθηκαν τουλάχιστον δυο φορές να εξετάσουν το VAR για να δώσουν πέναλτι στην Αργεντινή – είχε κάποια δίκια. Αλλά κι αυτή ακόμα η διαμαρτυρία είχε κάμποση ηττοπάθεια: έμοιαζε περισσότερο με δικαιολογία παρά με οργή.

Συνήθισε ο Μέσι να χάνει με την Αργεντινή και βαρέθηκε ακόμα και να αντιδρά; Μπορεί. Αλλά είναι πιο πιθανό ο σπουδαίος αυτός παίκτης αυτή τη φορά να είχε επίγνωση ότι έπαιζε σε μια ομάδα χωρίς μεγάλες δυνατότητες: όταν γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να κερδίσεις, συμβιβάζεσαι με την ήττα χωρίς υστερίες. Νομίζω ότι στους διαιτητές π.χ διαμαρτυρήθηκε γιατί αδίκησαν μια ομάδα που έτσι κι αλλιώς ήταν κατώτερη της αντιπάλου της – ήθελε μια πιο δίκαιη αντιμετώπιση, όχι γιατί χάρη σε αυτή η Αργεντινή θα κέρδιζε, αλλά γιατί χωρίς αυτή η νίκη των Βραζιλιάνων έγινε κάτι σαν επίδειξη δύναμης.

Παγκίτες και κουρασμένα παλληκάρια

Το παράδοξο της ιστορίας είναι ότι αυτό το τελευταίο ματς των Αργεντίνων μπορεί να ήταν και το καλύτερό τους στο τουρνουά – σίγουρα ήταν το καλύτερο που έκανε ο Μέσι κι ας μην έκανε πολλά. Δική του ήταν η γλυκιά εκτέλεση του φάουλ από το οποίο προέκυψε σε κεφαλιά του Αγκουέρο ένα δοκάρι – η καλύτερη ευκαιρία της Αργεντινής στο πρώτο ημίχρονο. Ένα ακόμα δοκάρι είχε ο ίδιος ο Μέσι στο δεύτερο ημίχρονο – είναι αλήθεια ότι από τη γωνία που σούταρε δύσκολα θα μπορούσε να σκοράρει, αλλά σίγουρα πανικόβαλε τους γηπεδούχους. Τους πανικόβαλε επίσης κερδίζοντας και εκτελώντας δυο τουλάχιστον φάουλ από το ύψος της περιοχής, ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που κουβάλησε τη μπάλα υποδειγματικά χωρίς σχεδόν ποτέ οι συμπαίκτες του να του δώσουν τη δυνατότητα να κάνει μια καλή πάσα. Σε όλο το τουρνουά ήταν σαν η Αργεντινή να είναι φτιαγμένη για να δημιουργήσει προβλήματα στον καλύτερο παίκτη της: η συνύπαρξη του Λαουτάρο Μαρτίνες και του Αγκουέρο στην επίθεση του στερούσαν χώρους και χαφ πίσω του που να μπορούσαν να τρέξουν για αυτόν δεν υπήρχαν. Η Αργεντινή από τότε που σταμάτησε ο Μασεράνο δεν έχει ένα κόφτη κανονικό κι όποιος αναγκάζεται να παίξει στις θέσεις πίσω από το Μέσι το κάνει άτσαλα. Αν σε αυτό προσθέσεις ότι η Αργεντινή έχει μια άμυνα που δεν «δαγκώνει» και ότι παίζει με εξτρέμ που σπανίως φτάνουν σε θέση βολής (ο Ντι Μαρία π.χ έχει ξεχάσει τι θα πει σουτάρω στην εστία) καταλαβαίνει κανείς για τι είδους ομάδα μιλάμε: αν δεν είχε τις γνωστές φανέλες της μικρή διαφορά θα είχε από ομάδες όπως η Παραγουάη, το Περού, η Βενεζουέλα κτλ. Το πόσο υστερούσαν οι Αργεντίνοι από τους Βραζιλιάνους το καταλάβαινες από τα ονόματα των ομάδων στις οποίες αγωνίζονται. Οι Βραζιλιάνοι παίζουν στη Ρεάλ, στη Μπαρτσελόνα, στη Λίβερπουλ, στην Παρί: δεν είναι μια τρομερή Βραζιλία αυτή, αλλά έχει κάμποσες φάτσες πρωταθλητών. Στην Αργεντινή αντίθετα έβλεπες παγκίτες μεγάλων ομάδων, παίκτες που παίζουν στη Σπόρτινγκ Λισαβώνας και στη Φιορεντίνα, αιώνια ταλέντα και κουρασμένα παλληκάρια. Δυστυχώς μόνο οι φανέλες την κάνουν ακόμα αξιοσέβαστη – όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν λάθος. Σε τελική ανάλυση ακόμα κι ο ίδιος ο Μέσι.

Χωρίς ηγετικό ρόλο

Όποιος το Μέσι τον έχει αγαπήσει (και είμαστε πάρα πολλοί) έχει παρακολουθήσει την καριέρα του στην Εθνική Αργεντινής με κάμποση συμπάθεια και έχει αναπτύξει διάφορες θεωρίες για να δικαιολογήσει θεαματικές του αποτυχίες. Αλλά αν ο Μέσι δεν κατάφερε ποτέ του στην Εθνική να βρει ένα προπονητή για να φτιάξει μια Αργεντινή στα μέτρα του, σε αυτό πρέπει κι ο ίδιος να έχει κάποια ευθύνη: αμφιβάλω αν ποτέ του το διεκδίκησε και αμφιβάλω αν ποτέ του ανάγκασε κάποιον από τους πολλούς προπονητές του να σκεφτούν πως αυτό θα ήταν μια λύση.

Η Αργεντινή όλα αυτά τα χρόνια προσπαθούσε να είναι μια ομάδα στην οποία ο Μέσι να προστίθεται και να κάνει τη διαφορά: το άγχος του εκάστοτε προπονητή έμοιαζε να είναι το πώς θα φτιάξει μια ομάδα με δέκα παίκτες και θα προσθέσει σε αυτή τον καλύτερο του κόσμου. Επειδή σε όλους αρέσουν οι συγκρίσεις του Λίο με το Μαραντόνα, η πιο μεγάλη διαφορά των δυο νομίζω ότι εν τέλει ήταν αυτή: ο Μαραντόνα ήταν στο κέντρο της προσοχής των Αργεντίνων απαιτώντας μια ομάδα που περιστρεφόταν γύρω του, ο Μέσι ήταν πάντα αυτός που θα έθετε το ταλέντο του στην υπηρεσία των υπόλοιπων, χωρίς να διεκδικεί ηγετικό ρόλο. Ο Μαραντόνα, όσο φτωχότερη σε ταλέντο ήταν η Αργεντινή, τόσο πιο σπουδαίος και πιο καθοριστικός έμοιαζε ο ίδιος. Ο Μέσι, όταν η Αργεντινή φτωχαίνει, φθίνει μαζί της: ακόμα και χθες που έκανε τρις – τέσσερις ενέργειες από τις δικές του, προκαλούσε απλά συμπόνια. Ήθελες να πεις «μην τον ταλαιπωρείτε άλλο».   

Ένα ακόμα που διοργανώνουν

Οι Βραζιλιάνοι προχωρούν στην κατάκτηση ενός ακόμα Κόπα Αμέρικα που διοργάνωσαν. Ξεπέρασαν (όχι χωρίς προβλήματα στην επίθεση) την απώλεια του Νεϊμάρ, ξόρκισαν την κατάρα του Μινεϊράο (στο γήπεδο αυτό είχαν δεχτεί τα επτά γκολ από τους Γερμανούς), έχουν καλύτερο παίκτη τον αγέραστο Ντάνι Αλβες και χθες αρκούσαν για να κερδίσουν τους Αργεντίνους οι προσπάθειες του Ζεσούς και του Φιρμίνο. Δεν είναι μια σούπερ ομάδα, αλλά δεν έχουν το Μέσι. Δηλαδή κάποιον από τον οποίο να περιμένουν τα πάντα, χωρίς να τον βοηθάνε σχεδόν καθόλου…

Πηγή: Κάρπετ Show

Pin It on Pinterest

Shares
Share This