Του Γιώργου Καραμάνου
«Σοφός είναι αυτός που απολαμβάνει το οποιοδήποτε θέαμα που προσφέρεται, σε κάθε διάσταση του κόσμου». Ο Πορτογάλος ποιητής, Φερνάντο Πεσόα προφανώς δεν σκεφτόταν το ποδόσφαιρο, όταν είπε τη… σοφιστία του, αλλά γενικότερα ο κόσμος του αθλητισμού είναι που αποτελεί το απόλυτο πεδίο εφαρμογής της. Σε ένα παιχνίδι όπως το ποδόσφαιρο, όπου άπαντες περιμένουν το θεαματικό τελείωμα, το γκολ και που όλα τα credits τα απο-λαμβάνουν οι επιθετικοί, οι ρολίστες παλεύουν να περιμαζέψουν την όποια αναγνώριση και θαυμασμό θα περισσεύσει από τους σούπερ σταρς των γηπέδων. Και εάν υπάρχει ένας που αισθάνεται πάντοτε μία ιδιαίτερη μοναξιά, αυτός είναι ο τύπος που βρίσκεται εκεί για να χαλάει το παιχνίδι, να αποτρέπει την απόλαυση του να μπει η μπάλα στα δίχτυα.
Ο θρυλικός Ουρουγουανός συγγραφέας, Εδουάρδο Γκαλεάνο, έχει περιγράψει τέλεια τον άχαρο ρόλο του. Μεταξύ όσων έγραψε κάποτε στα “Χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου”, ήταν και το χαρακτηριστικό… «Κάποτε τον έντυναν στα μαύρα, όπως και το διαιτητή. Δεν ήταν τυχαίο. Στεκόταν κάτω από τα δοκάρια του για να χαλάσει ό,τι όμορφο πάσχιζαν να δημιουργήσουν οι αρτίστες των γηπέδων. Ακόμα και τώρα που προσπαθεί να μεταμφιεστεί, φορώντας φανταχτερά χρώματα, μήπως και ξεγελάσει τη μοναξιά του, ο τερματοφύλακας παραμένει ο κακός, εκείνος που πάντα φταίει».
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που με εξαίρεση τη μυθική φιγούρα της “Μαύρης Αράχνης”, τον Ρώσο, Λεβ Γιασίν (1963), ουδέποτε άλλος πορτιέρο έλαβε την τιμή να αναδειχτεί κορυφαίος στον κόσμο και να του δοθεί η “Χρυσή Μπάλα”. Μονάχα o Μπουφόν που ήταν 2ος το 2006 και οι δύο της Μπάγερν, ο Ολιβερ Καν το 2001, 2002 και ο Μάνουελ Νόιερ το 2014, θα έμπαιναν κάποτε στην πρώτη τριάδα (σ.σ.: όλοι τους στην 3η θέση). Προφανώς και πρόκειται για κάποιου είδους αδικία στη θέση, στον θεσμό, στη μοναξιά των πορτιέρο όλων των εποχών. Ισως να έχει να κάνει με το νούμερο που διόλου άστοχα τους δόθηκε, όταν κάποτε στήθηκαν οι αριθμοί της 11άδας. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνοι έχουν (είχαν, μίας και πλέον τα νούμερα δεν έχουν λογική) στην πλάτη το Νο1. Μήπως ήταν οι πρώτοι που θα πληρώνονταν; Κάθε άλλο. Ηταν και θα είναι εσαεί οι πρώτοι που θα πληρώνουν… !
Είναι επομένως, κάτι περισσότερο από πιθανό να συμβεί φέτος το ίδιο ακριβώς με τον Αλισον Μπέκερ και να μην λάβει τις τιμές που θα του έπρεπαν. Μετά και την κατάκτηση του Copa America, κανονικά δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν επιχειρήματα εναντίον του. Και βασικά δεν υπάρχουν. Καταρρίπτονται όλα από τα δεδομένα και τα γεγονότα, από την εικόνα και τα highlights. Κορυφαίος τερματοφύλακας της Premier League που παραδόξως, δεν σήκωσε, ενώ η Λίβερπουλ έκανε όλα τα ρεκόρ της ιστορίας της. Κορυφαίος στο Champions League και βασικός υπεύθυνος για το 6ο και εννοείται και με τα “Χρυσά Γάντια” στην κορυφή της Νοτίου Αμερικής. Αυτό το τρίπτυχο MVP δεν το έχει ξανακάνει κανείς, ποτέ.
Τα 36 clean sheets του σε όλες τις διοργανώσεις. Η ηρεμία και η εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αλλά και εκείνη που προσφέρει στους συμπαίκτες του. Η ψυχραιμία στα ζόρικα. Η δίχως μέτρο ικανότητά του χαμηλά ή στον αέρα. Το πώς δομεί και οργανώσει τις επιθέσεις από τα δικά του πόδια. Και πάνω απ’ όλα οι κρίσιμες επεμβάσεις του στα πιο δύσκολα παιχνίδια. Το ότι ήταν πάντοτε παρών, όταν όλα τ’ άλλα είχαν καταρρεύσει και απέμενε μόνος του απέναντι στο… απόσπασμα, για να σώσει την ημέρα ή τη βραδιά.
«Δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλάβω πώς έκανε αυτή την απόκρουση;» μονολογούσε ο Γιούργκεν Κλοπ αμέσως μετά το τρελό save του απέναντι από τον Μίλικ στις καθυστερήσεις του εντός με τη Νάπολι, που έστειλαν κιόλα της Λίβερπουλ στους “16” του Champions League. Εάν εκείνο είχε μπει, τίποτα καλό δεν θα είχε υπάρξει για να συμβεί. «Εάν ήξερα ότι είναι τόσο καλός, θα είχα πληρώσει τα διπλά», συνέχιζε εκείνο το βράδυ της πρόκρισης την αποθέωσή του ο Γερμανός τεχνικός.
Από τις 4 Μαΐου που τον είχε νικήσει ο Σάλομον Ροντόν στην Premier League, ο Βραζιλιάνος πορτιέρο κράτησε ένα σούπερ σερί χωρίς να δεχτεί γκολ, έως και το πέναλτι από το Περού στον τελικό της Κυριακής. Μόνο που αυτό το σερί συνδύασε και με επικούς τίτλους. Πάνω από τα clean sheets και όλα τα ρεκόρ του, ο 26χρονος No1 εξελίσσεται σε εκπληκτικό σούπερ σταρ. Σε ένα αντίστοιχο blog που είχα γράψει κάποτε για τον Μάνουελ Νόιερ μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2014 από τη Γερμανία, από κάτω υπήρξε ένα σχόλιο που έλεγε: «Ναι, αλλά δεν θα πας στο γήπεδο για τον Νόιερ». Οπως και στην περίπτωση του Γερμανού, έτσι και σε αυτήν του Αλισον όμως, θεωρώ, πως τούτος ο αντίλογος παύει να έχει ισχύ. Και ότι ναι. Αξίζει να πληρώσεις εισιτήριο και για εκείνον…
