Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Δεν έχουν προλάβει να… κοπάσουν οι χτύποι στα πληκτρολόγια (πως λέγαμε μια φορά κι έναν καιρό… δεν έχει στεγνώσει το μελάνι) από το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, όταν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος άκουσε από μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού το ειρωνικό σύνθημα «Μίλαν Τόμιτς οε, οε, οε» με σκοπό να τον αποδοκιμάσουν και να τον «τιμωρήσουν» για μια ακόμη ήττα από τον Παναθηναϊκό.
Σήμερα, που άπαντες θυμήθηκαν ξανά – μετά το «διπλό» στην Κωνσταντινούπολη – τον Ολυμπιακό που «καλπάζει για το Βελιγράδι», δεν έχω να προσθέσω τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ’ όσα έγραψα το πρωί του Σαββάτου (με αφορμή την ισοπέδωση του Ολυμπιακού και του προπονητή του ακόμη και από σημαντική μερίδα του κόσμου της ομάδας), αλλά και το πρωί της Τετάρτης (με αφορμή την εντυπωσιακή εμφάνιση του… τελειωμένου Μάρκους Ντένμον στην αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με την Χίμκι): Η Ευρωλίγκα αποτελεί για όλους μας ένα καθημερινό Πανεπιστήμιο αθλητικής παιδείας. Θυμίζει σε όλους μας ότι στον αθλητισμό υπάρχουν οι θρίαμβοι, αλλά υπάρχουν και οι συντριβές, υπάρχουν οι χαρές, αλλά υπάρχουν και οι λύπες και – τι να κάνουμε – υπάρχουν και οι κακές εμφανίσεις στα ντέρμπι. Υπάρχουν και οι απώλειες τίτλων. Υπάρχουν και αποτελέσματα που… πληγώνουν τον οπαδικό εγωισμό μας! Γιατί, απλά, αυτός είναι ο αθλητισμός.
Και ειδικά σε επίπεδο Ευρωλίγκας, δεν εξαιρείται κανείς από το συγκεκριμένο κανόνα. Ούτε η Ρεάλ που πέρσι έχασε το πρωτάθλημα Ισπανίας από τη Βαλένθια, ούτε η ΤΣΣΚΑ Μόσχας των τρελών μπάτζετ που δυο φορές είδε τον Ολυμπιακό να την αποκλείει σε ημιτελικό, ούτε καν η Φενέρ του Ζοτς που υπήρξε σεζόν που έμεινε εκτός τελικών τουρκικού πρωταθλήματος.
Θέλω, όμως, να μείνω λίγο περισσότερο στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Προσπαθώ, ειλικρινά, να καταλάβω γιατί υπάρχουν ακόμη φίλοι του Ολυμπιακού που αμφισβητούν την ικανότητά του να ηγείται της ομάδας από τον πάγκο των «ερυθρόλευκων»; Αφήνω στην άκρη όσους ζουν στον μικρόκοσμο που περιορίζεται στην αντιπαλότητα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού.
Αναφερόμαστε σε έναν προπονητή που στα τρία χρόνια παρουσίας του στον πάγκο των Πειραιωτών, τους έχει οδηγήσει δύο φορές σε τελικό Ευρωλίγκας (έχοντας την ατυχία να δώσει και τους δύο στις έδρες των αντιπάλων του).
Έναν προπονητή που σε τρεις σεζόν έχει βοηθήσει την ομάδα του να αναδειχτεί δύο φορές πρωταθλήτρια! Και δεν μιλάμε για μια ομάδα που έχει… συνηθίσει να σαρώνει τους τίτλους, αλλά για μια ομάδα που τα τελευταία είκοσι χρόνια έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, τα δύο εκ των οποίων με τον… Σφαιρόπουλο! Τον άνθρωπο δηλαδή που κατηγορείται ότι έχει πρόβλημα όταν αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό!
Και όλα αυτά σε έναν Ολυμπιακό που πλήττεται κάθε χρόνο από μια ιδιότυπη κατάρα σοβαρών τραυματισμών, που υποχρεώνουν τον Έλληνα τεχνικό να σχεδιάζει άλλο ρόστερ τα καλοκαίρια και με άλλο να πορεύεται κατά τη διάρκεια κάθε σεζόν.
Εννοείται ότι δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου! Εννοείται ότι κάνει λάθη, όπως κάνουν όλοι οι προπονητές, σε όλα τα αθλήματα. Εννοείται ότι πρέπει να του ασκείται κριτική (για παράδειγμα ήταν τραγική η αντίδρασή του προς τον Άρη Μπάρκα, μετά το τέλος του αγώνα με το Ρέθυμνο, για την οποία πληροφορήθηκα ότι μίλησε ο ίδιος με τον δημοσιογράφο και λύθηκε το θέμα). Πιθανολογώ, μάλιστα, ότι έχει βρει και κακό μπελά με τον Πασκουάλ στον πάγκο του «τριφυλλιού», καθώς ο Καταλανός μοιάζει να του… έχει πάρει τον αέρα.
Αν μη τι άλλο, όμως, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος είναι ένας προπονητής που έχει κερδίσει με το σπαθί του δύο πράγματα: Πρώτον να μην γίνεται αντικείμενο ειρωνείας και χλευασμού, ιδιαίτερα από τους οπαδούς της δικής του ομάδας και δεύτερον να κρίνεται και να αξιολογείται στο τέλος κάθε σεζόν και όχι… μετά από κάθε ήττα.
Να προσθέσω και κάτι άλλο; Δεν είναι κακό που και που να παραδεχόμαστε και έναν Έλληνα για το έργο που παράγει. Δεν χρειάζεται πάντα να βγάζουμε το καπέλο μόνο σε ανθρώπους που έχουν ξένη υπηκοότητα στο διαβατήριό τους.
Ούτε χρειάζεται να φεύγει κάποιος Έλληνας εκτός συνόρων για να αναγνωρίζουμε την αξία του.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, λοιπόν, δικαιούται αν μη τι άλλο μεγαλύτερο σεβασμό, κυρίως από τους φίλους του Ολυμπιακού. Γιατί και η κριτική είναι άκρως εποικοδομητική για ομάδες που διαθέτουν το μέταλλο των φιναλίστ της Ευρωλίγκας, αρκεί να μην φτάνει στα επίπεδα της απαξίωσης και της ισοπέδωσης…
Υ.Γ. Θα επαναλάβω κάτι με αφορμή της δηλώσεις του Γιώργου Πρίντεζη, μετά το τέλος του αγώνα με τη Φενέρ. Όσοι είστε εκκολαπτόμενοι αθλητές, όσοι είστε γονείς που μεγαλώνετε παιδιά – αθλητές, χρησιμοποιείστε τον συγκεκριμένο άνθρωπο ως πρότυπο συμπεριφοράς εντός και εκτός γηπέδων. Και στα καλά και στα κακά…
Υ.Γ. 2: Όσο κυλά η Ευρωλίγκα κι όσο γνωρίζουμε κάθε μέρα και περισσότερο τις δυνατότητες του «προπονητή Σάρας», τόσο ενισχύεται η άποψη ότι πιθανότατα να βρισκόμαστε στον πρόλογο της καριέρας ενός «νέου Ομπράντοβιτς»…
Πηγή: Sport DNA
